49. Drukte!

Het is alweer 9 november 2014. De herfst verloopt rustig. Geen vorst, geen sneeuw, nog helemaal niets van kou terug te vinden. Het leven in deze periode van  het jaar is nooit echt boeiend geweest. Snel donker, fris, saai. Maar in mijn geval en in deze vroege herfst stonden nog wat feesten of de uitjes op de kalender. En zo ga ik, althans de laatste weekenden, van feest naar uitje en weer andersom! Nogal vermoeiend, dat dan weer wel. Maar ik weet:  vanaf volgend weekend ga ik maarliefst 4 weekenden niets meer ondernemen. Het enige wat ik nog zal doen is mijn eenzame vader bezoeken. Iets wat ik in ieder geval al sinds het overlijden van mijn moeder trouw doe. U moet weten dat ik daarnaast ook veel uren als trainer van het team van mijn zoon invul. Twee avonden per week sta ik op het veld, de wat uitgelaten en mondiger wordende jongelui in toom te houden. Te proberen ze steeds beter te laten spelen. Een heuze uitdaging! En naast die twee trainingen ook elke zaterdag. Dan ben ik aandachtig toeschouwer van datgeen wat zij als voetballers op de mat leggen. Om te zien of de afspraken, gemaakt op donderdagavond worden nagekomen. En ik moet helaas nog te vaak constateren dat dit niet het geval is. En dus wordt het weer opnieuw blijven hameren op het (niet) nakomen van afspraken. Het voetbal kost mij veel tijd. Teveel eigenlijk, maar ja, het zijn wel kinderen. En die ga ik niet in de steek laten. Na vandaag krijg ik dus behoudens het voetbal en vader een heuze periode van rust. En dus tijd voor alle nieuwe (winterproject) en reeds lopende projecten als mijn boek. Heerlijk, die gedachte!
Gisteren was de drukste dag van het huidige weekend. Eerst had ik om 08.00 uur mijn krantje en ontbijt, alvorens ik voor mijn vader nog wat boodschappen ging doen. Eénmaal weer thuis, stonden zoon en vrouw klaar om af te reizen naar de voetbalwedstrijd te Oldenzaal. Omdat mijn vader in Hilversum woont, zouden wij direct na de wedstrijd doorreizen naar Hilversum. Nadat de wedstrijd was afgelopen met een nogal ontluisterend resultaat, iets wat deze trainer de wenkbrauwen deed fronsen, zette wij koers richting Hilversum. Het zou een zware middag worden. Mijn vrouw rijdt in Hilversum altijd een stukje verder. Naar haar moeder, mijn schoonmoeder. Ook al alleen.  Dus wanneer wij naar Hilversum gaan slaan wij altijd twee vliegen in één klap. Het betekent dan wel, dat ik bij mijn vader zijnde, altijd veel werk heb, zoals mijn vrouw bij haar moeder ook genoeg te doen zal hebben. En deze zaterdag zou alles nog wat zwaarder zijn, immers, ik moest op tijd weer naar mijn laatste afspraak van deze zaterdag. Een personeelsfeestje van mijn werkgever, Alustar Wheels. Omdat dat feest vroeg begon en bovendien in Almelo, zou mijn vrouw met zoon later en dus zonder mij met de auto terugreizen naar Hengelo. Eén en ander betekende dan wel dat ik al om half 5 mijn vader (dus ook al het werk af moest hebben) moest achterlaten en met de benenwagen richting station moest om op tijd met het reismiddel te reizen dat ik al jaren niet meer had gebruikt: de trein!
En wanneer je stamt uit de tijd dat een kaartje nog "geknipt" werd en treinen de naam van "hondskop" droegen en je bovendien nooit hoefde in te checken, dan weet je dat het nu heel anders is geworden en dat enige informatie vooraf heel nuttig en zelfs noodzakelijk kan zijn. Mijn thuisgekochte- en geprinte treinkaart, ookwel "e-ticket" was mijn reisbewijs. Mijn kaartje dus. Vooraf had ik de NS nog gebeld met de vraag of er ook wifi aan boord zou zijn. Ja, aan boord, u leest het goed. Zo wordt er tegenwoordig over de hondskop gesproken. We zitten niet meer in de trein, neen, we zijn aan boord! Ik kreeg een bevestigend antwoord. Gelukkig  maar, want wanneer ik mij verveel ga ik meestal onaardig worden. Bovendien voel ik mij binnen een vliegtuig, bus, trein of wat voor een reismiddel zonder mijzelf aan het stuur dan ook, nooit rustig. En dus moest ik wifi hebben. Goed, als ik dat kreeg was het dus prima! Het kaartje, een enkele reis Hilversum-Almelo kostte mij maarliefst 18,20 euro! Ik zei nog: kan je bek niet verder open, mijn God, wat een geld! Voor dat geld rijdt mijn Renaultje op LPG heen en weer en nog eens naar Hilversum!!! Afijn. Ik had mijn e-ticket! Nu de trein nog in. De eerste verbinding was naar Amersfoort. Dit gedeelte was voorbij voor ik er erg inhad. Geen conducteurs gezien! In Amersfoort zou ik overstappen op de intercity welke mij in Almelo zou brengen. Ik stapte uit en ging op zoek naar de aansluitende trein. Niet wetende dat hij op hetzelfde perron binnen zou lopen liep ik van het perron af. Ik ben nooit echt slim geweest met OV dus dit neem ik slechts mijzelf kwalijk. Gelukkig had ik het op tijd door en kwam de trein binnen toen ik weer terug was op hetzelfde perron. Alleen zat dat ding, die trein, echt mudje en mudjevol. Een treinreiziger die naar mijn idee al jaren in die trein moest hebben gestaan keek me aan en zei, "was vast nog een heel duur kaartje ook?" Alsof hij wist dat ik met mijn opmerking "klote NS" duidelijk een reiziger moest zijn die niet veel of in ieder geval al een hele tijd niet meer met de trein had gereisd. Ik besloot uit te stappen! Ik dacht:  "Hier heb ik NIET voor betaald, geen zin in. Dan maar een vertraging!"  De jongeman keek me na alsof die dacht: "die spoort niet!" terwijl ik dacht: "de NS spoort niet!" Een trein naar Almelo, zo verschrikkelijk vol, dat je wellicht de hele rit moet staan, nee dat klopt niet! Dan maar een trein later. Misschien ook vol, maar dat risico was ik bereid te nemen voor 18 hele euro's. De trein die overigens maar 15 minuten later kwam bleek bijna helemaal leeg. Dus uiteindelijk een gouden greep. En zo vertrok ik met mijn speciaal voor deze reis meegenomen tablet in de juiste trein met een zee aan ruimte richting Almelo. Heerlijk! Maar wifi? Nee, geen wifi! Geen beloofde wifi. Dus geen tabletgebruik. Potdorie, geen muziek luisteren. Ja, het had ook allemaal wel met mijn telefoon gekund middels 4G, maar ik wilde de batterij van de phone sparen. En dus trok ik dan maar het ene na het andere blikje bier open en begon een gesprek met een medereiziger. Of de medereiziger het leuk vond weet ik niet, maar het werkte goed bij mij! Toen de conducteurs verschenen, vroeg ik naar de beloofde wifi. Het antwoord was even flauw als de hele NS: "pas bij een kaartje van 19 euro en 50 ct krijg je wifi" Ik moest echt mijn best doen om niet met het lege blikje te gooien. Het einde van de rit kwam uiteindelijk sneller dan verwacht en na 2 uur reizen stond ik op station Almelo, alwaar een taxi mij bracht bij "Wok, in vuur en vlam"! Ik was er al eens geweest. Gisteren zag ik hoe verwerpelijk dit soort vreetschuren zijn. Ik haat het! Met zijn allen zoveel mogelijk proppen. Zoveel mensen. Toen ik kwam was de vreselijk grote parkeerplaats stampvol. Toen ik wegging, leeg. Ik zal hier nooit echt aan wennen vrees ik. Wat mij betreft zou dit soort vreetschuren verboden moeten worden. Niks an! De gezelligheid onderling was in ieder geval nog groot geweest en daardoor heb ik toch een leuke avond gehad.
Uiteindelijk werd mijn avondje uit besloten met een borrel thuis. Ik was moe. Moe van de drukte en de spanning welke de reis en zijn voorbereidingen hadden gebracht. Ik viel niet veel later in een diepe slaap, naast mijn vrouw trouwens, die zo te zien eerder die avond veilig was thuisgekomen.

Vandaag is de voorlopig laatste afspraak. Ik ga met een half uurtje weg. Ik ga op bezoek bij een oudere man. Een vader van een vriendin van mij. Ooit eens afgesproken. Rond 18.00 uur zal ik weer thuis zijn. Dan kan de tijd van rust eindelijk beginnen.
En dan krijg ik ook ruim de tijd om na te denken over het winterproject, dat nog altijd loopt maar even op een zacht pitje heeft gestaan.

Tot volgende week.
Frank Boereboom