2015-16. Willen is niet altijd kunnen!

Het mocht niet vandaag. Prachtig weer en het kon niet! De vergunning schrijft de ijscoman namelijk voor niet te mogen uitrijden op 1e pinksterdag. Net als op de eerste paasdag, koningsdag, hemelvaartsdag en eerste kerstdag. En dat was vooral vandaag erg jammerljjk. Echt geweldig weer! In elk deel van mijn lichaam voelde ik de hele dag de teleurstelling. Een zonnige dag als vandaag is echt een fantastisch uitgangspunt voor een uitstekende omzet. Maar zoals gezegd; het mag niet en dus werden we middels de beperkingen in de aan mij door de gemeente verstrekte vergunning verplicht aan een rustdag gezet. En nou moet ik eerlijk bekennen dat dat eigenlijk ook wel lekker was. Maar nu hoop ik uiteraard ook op mooi weer morgen. Anders wordt de rustdag door mij wel heel anders gezien. Afijn, ik leef dus trouw volgens de richtlijnen welke door mijn gemeente aan mij zijn opgelegd. Ik wil geen enkel risico nemen. Ik sta er goed op en dat wil ik graag zo houden. Ik hoop ook dat u, u die mij misschien vandaag heeft gemist, dit wilt begrijpen.

Opnieuw is de week vlot voorbij getrokken. De woensdag was ik wederom op de Bloemenbuurt. Het was zonnig maar echt mooi weer was het niet. Veel te koud voor de tijd van het jaar. Eénmaal thuis moest ik mij eerst fatsoenlijk opwarmen, mijn lichaam was in het geheel te koud geraakt door de straffe wind welke behoorlijk doorstond. Niet normaal. En als je zulk weer hebt, verwacht je ook dat de omzet wel een stuk minder zou zijn, maar nee hoor, deze wijk is gewoon een zekerheidje. Een korte rit, met veel vaste klanten. Dat is toch prachtig?
De Bloemenbuurt start ik altijd in het jongste gedeelte van de wijk. Om vervolgens na restaurant Tuindorp aan de andere kant verder te gaan. Ontmoette daar een aardige oude man. Zijn sporen verdiend in het taxi wereldje. Hij vond het prachtig, een heuse ijscoman met kar, fietsend nog wel! Hij vroeg me of ik elke week op dezelfde tijden op de Bloemenbuurt reed. Na mijn bevestigende antwoord zei hij dat ik daaraan goed deed en moedigde mij aan er vooral mee door te gaan. Hij waarschuwde nog wel. Neem geen tweede kar, jij bent uniek. Niemand anders kan jouw werk zo doen als jij. Het waren rake woorden. Ooit heb ik twee jongens in dienst gehad. Beiden reden op mijn tweede en derde ijskar. Ze probeerden het wel, maar er is natuurlijk maar één Frank. En dat bedoel ik uiteraard niet verkeerd of zelfs arrogant (ben verre van arrogant, vind het zelfs een heel vies woord), maar ik begreep de man wel heel goed. Uitbreiden is ook (nog) geen optie. Eerst moet er een garagebox zijn. Met stroom. Dan gaan we verder kijken.

Vrijdagavond was ik weer op de Nijverheid. Een wijk waar steeds meer progressie geboekt wordt en terrein wordt gewonnen. Steeds meer mensen weten het ijs te waarderen. Het gaat echt goed in deze wijk. En daar ga je als ijscoman dan ook mee werken. Het is dan ook de reden dat ik via facebook al liet doorschemeren de mogelijkheid te openen elke week op deze wijk te gaan rijden. Na de rit van afgelopen vrijdag zou ik mijn definitieve besluit nemen. Daarbij wilde ik wel eerst goed nadenken of ik dit echt wel aan zou kunnen! Tenslotte is het aangaan van een wekelijkse verplichting de rit te rijden wel een extra aanslag op de fysieke gesteldheid van deze ijscoman. Maar het besluit nam ik met volle overtuiging en dus rijden we vanaf nu elke week op vrijdagavond deze rit. Deze rit kan ik hooguit rijden tot september ivm het beschikbare daglicht. Dus dat komt wel goed. Op de rit van afgelopen vrijdag ging het aanvankelijk niet zo goed. Het ging beter toen ik in het tweede deel van de route kwam te rijden. De mensen kwamen veelvuldig naar buiten. Het was ook heerlijk weer. Zo ook twee moeders. Ze verschenen aan de ijskar. Ze bestelden ijs voor hun zoons. Hun zonen waren nog niet thuis van vissen. Aangezien ik eerder dit seizoen van één der moeders haar zoon een ijsje had geschept buiten haar medeweten om vroeg ze deze dag opnieuw aan mij of ik haar zoon soms al een ijsje had opgeschept eerder op de route. Omdat ik haar zoon nog niet zo goed kende zei ik haar in alle eerlijkheid echt niet meer te weten of ik haar zoon een ijsje had opgeschept. Ik zie ook zoveel kinderen! Ik zei de twee moeders dat ik wel twee jongens een ijsje had opgeschept maar ik niet wist of  dit ook daadwerkelijk hun zonen waren geweest. Het maakte de moeders evenwel niets uit want het ijsje dat ik moest opscheppen zou toch wel aan de jongens worden gegeven. Of ze nou al wel of geen ijsje hadden gehad. Ik moest ze daarom in een bakje met dekseltje scheppen. De eerste moeder zei; "als mijn zoon hier zou staan zou hij voor Bosvruchten en Aardbei hebben gekozen". En dus schepte ik een bekend ijsje. Een ijsje dat ik eerder had opgeschept voor een jongen. De tweede moeder bestelde haar zoons ijsje. En ook hier werd eenzelfde ijsje geschept als eerder op de route. Met een lach en een herkenning dat ik hun zonen dan toch al eerder op de route van een ijsje had voorzien liepen de moeders lachend en trots terug naar huis in de wetenschap dat ze hun kinderen wel erg goed kenden. Mooi! De omzet op deze avond was de beste op de Nijverheid sinds mijn route daar een feit is. En dus was ik erg blij en tevreden thuisgekomen.

Het aantal vind ik leuks voor de pagina van Franky's ijs op facebook blijft maar stijgen. Inmiddels zijn we de 400 ruim voorbij. De 500ste vind ik leuk verwacht ik binnenkort te mogen begroeten. Heb ik eerder steeds de nummers 200, 300 en 400 beloond, bij nummer 500 mogen meerdere mensen het succes van Franky's ijs meevieren. Ik kom daar uiteraard nog op terug. Het zal een behoorlijke mijlpaal zijn wanneer ik dit weet te bereiken. Zo'n klein bedrijfje dat bovendien ook nog maar eens een kleine 8 maanden van een jaar actief is. Blijf het bijzonder vinden.

Zoals eerder gememoreerd in dit blog zijn er reeds vele afspraken geboekt! En de eerste gaan we de komende week afwerken. Op de Don Bosco school zijn we te gast bij hun 60 jarig jubileum. Voor kinderen van de basisschool scheppen we dan ijsjes op. Zie er erg naar uit. Altijd leuk om met kinderen te mogen werken.
En een week later gaat het echt los. Dan begint de hele drukke maand juni. Een maand met vele afspraken en met een feest. Wat mij betreft "Het feest" van dit jaar! De dagen 12, 13 én 14 juni zal de Nijverheid, de Berflo es en tuindorp het even zonder mij moeten stellen. Het is gewoon even niet anders. Het koperen huwelijk met mijn lieve vrouw zal dan een feit zijn. En dat weekend zijn wij niets anders dan feest aan het vieren. Met en zonder mijn kinderen. Uiteraard kom ik hier nog wel over te spreken, voor nu is het slechts een mededeling aan u die in één dezer wijken woonachtig bent.

Vandaag zat ik dus in de tuin. Lekker uitrusten van de afgelopen dagen. En terwijl ik daar zat, met de zon brandend op mijn gezicht, bedacht ik mij dat er nog veel te doen was. En zo kon het gebeuren dat ik toch maar voorzichtig aan het werk ben gegaan. Een extra kamer, aangebouwd voor mijn oudste zoon, welke inmiddels alweer is uitgevlogen, zal ik gaan inrichten tot mijn werkplek. Een heus kantoor met de opslag voor mijn ijs. Ook heb ik mijn voorraad ijs al gechekt en kan dinsdag de bestelling er alweer uit. De zondag is bijna ten einde. De zon schijnt nog volop. Willen is kunnen. Een veel gebezigde uitspraak binnen ons gezin. Waar een wil is is een weg. Vandaag was de wil er absoluut, maar ik kon dus niet omdat het niet mocht.
Niet altijd gaat het "willen is kunnen" dus op. Jammer, een gemiste kans. Zoals gezegd moet ik nu hopen op een mooi weerdag morgen. Positief als ik ben staat alles in ieder geval alweer klaar voor de rit van morgen op ons mooie tuindorp.

Over een week meld ik mij weer op dit blog.

Frank Boereboom
Franky's ijs