2015-35. The Day After en het afscheid 2

Het is inmiddels alweer zondag. En vandaag staat mijn laatste (!) route op het programma.  Het is bijzonder stil geweest in huize Boereboom. Het naderende ontslag was kei en keihard binnengekomen. Er was nog net geen paniek uitgebroken.
De dagen rijgen zich aaneen en er is weinig beweging waar te nemen. Zowel thuis als op werk is er sprake van stilstand. Uiteraard ben ik wel druk zoekende en heb ik ook al gesolliciteerd.  Dat gebeurt allemaal heus wel, maar meestentijds lijkt alles stil te staan. Stil in de zin van; wat zal er nu gaan komen, waar zal ik tegenaan gaan lopen. Ben ook nog nooit ontslagen. Is voor mij ook nieuw!  Niet precies wetende wat ons bij Alustar allemaal te wachten staat proberen we er maar het beste van te maken. We pakken nog steeds orders en versturen ze een paar tellen later ook nog, maar het voelt zo verschrikkelijk tegenstrijdig. Blijven verkopen terwijl het bedrijf wordt opgeheven. Je kunt het gewoon alleen daarom al niet bevatten dat het gewoon over en uit is. Nog even en dan verlaat ik het bedrijfspand voorgoed.  Negen jaar ( per 1 oktober!!!!) keihard werken zijn dan ten een einde gekomen.
Het klinkt vreemd. Maar ik heb er ergens wel vrede mee.  Zoals vorige week gesteld in mijn blog zie ik kansen. Kansen om er voor wat betreft het soort werk op vooruit te gaan. En dan maakt het nu even niet uit wat de voorkeur gaat krijgen. Óf in loondienstverband óf als ondernemer verder. Als IK er maar gelukkig van wordt. Dat is en zal mijn uitgangspunt zijn en blijven.
Dat ik mijn baan ben kwijtgeraakt is natuurlijk heel vervelend. En...ik heb er ook wel nachten van wakker gelegen moet ik eerlijk bekennen. Ook slecht gegeten. Ben ook zo'n gevoelsmens!!! Pfff...Geen werk meer. Het is nogal wat. Maar wat ik eigenlijk ook vreselijk vind is, dat ik mijn opslagplaats en werkplaats ineen kwijtraak. Geen toegang meer tot die inmens grote hal waar ik de scepter zwaaide en waar ik tijdens de winter de kar en aanhanger op stal had staan. En ook; daar waar ik tijdens de winterse periode herstelwerkzaamheden kon verrichten. Het ontslag heeft dus meerdere nadelen dan alleen het verlies van inkomen. En dus zal er een nieuwe opslag moeten worden gevonden. En dat zal ook nog eens geld gaan kosten. Het is in ieder geval te hopen dat ik gauw iets zal vinden. De kar verdiend na twee jaar van trouwe dienst namelijk een grondige opknapbeurt. 

De periode welke nu is aangebroken  (vanaf 1 oktober ) is een periode met grote onzekerheid. En één van twee maanden waarin ik mijn nieuwe toekomst vorm moet gaan geven. Daarna val ik terug op de (ik haat het) WW uitkering.
Mensen die mij goed genoeg kennen weten dat ik altijd voorop ga in de strijd. Stilstand is achteruitgang.  Mijn aan mijzelf opgelegde target met ijs is bijvoorbeeld ook gehaald. En ik kan u verzekeren dat ik dat target behoorlijk hoog had gesteld! Ben er dan ook bijzonder trots op. Maar dat terzijde.
Ik ben dus altijd in beweging. Kan niet stil zitten. Wanneer men mij opsluit heeft men een groot probleem.  Ik kan gewoon niet anders. Ooit hadden ze mij op kantoor gezet. Om de verkoop binnendienst te ondersteunen. Vond ik best leuk. Deed het ook niet onverdienstelijk,  tenslotte gebruikte ik mijn babbel als altijd. Ik had binnen een paar weken best al wat mensen (lees klanten) leren kennen. En kwamen ze uit Rotterdam, Amsterdam of uit de kop van Noord Holland, ik sprak hun taal alsof ik er zelf woonachtig was. Maar eenmaal een paar weken verder werd het eentonig. Bellen, bellen en nog eens. Ik moest ook nog eens blijven zitten. Nee. Dat was het niet. De gesprekken waren top. De zit daarentegen duurde 8 uur te lang.
Ik was blij, hoewel niet geheel mijn ding, met de aktiviteiten in het magazijn. Lekker sjouwen, op de heftruck scheuren en alle daarbij behorende administratieve werkzaamheden. Een meer mix. Van 8.30 tot 17.00 uur. Altijd om 17.15 uur Hengelo weer binnenrijdend. Nog twee maanden.

De dagen slepen zich dus voort. En binnen het gezin Boereboom was er nog meer ellende te vinden. Eerst al een tante die overleed en een ziekenhuisopname van één die mij enorm dierbaar is. Het maakte de laatste week tot een buitengewoon wrange week. Eéntje die ik liever zo snel mogelijk doe vergeten. Met de dierbare gaat het gelukkig de goede kant weer op, maar zal ik nog wel een paar keer per week in het ziekenhuis bezoeken. Alles komt kennelijk altijd tegelijk. Het is het leven. Iedereen maakt wel eens zo'n periode door. Gelukkig zijn we zelf gezond en na een kleine dip, blaken we inmiddels ook weer van de vechtlust en vertrouwen.  Geef namelijk zelden of nooit op. "Schouders naar achteren, borst vooruit en ademhalen" zei mijn lieve moeder altijd wanneer de motor dreigde vast te lopen. Ik ben die woorden  gelukkig nooit vergeten.

Zondag dus. De laatste rit staat te beginnen. Ik ben wat anders dan anders. Is ook best jammer om te stoppen. Om überhaupt te melden dat je gaat stoppen was al vervelend. Maar het is de hoogste tijd. Het mooie weer gaat omslaan naar herfstweer.  En er staan heel wat afspraken in de agenda die ik, nu bekend is geworden dat het weer slechter wordt en ik bovendien stop, vanaf volgende week zal gaan afwerken.
Rust op zondag is bij mij namelijk gelijk aan visites doen. Familie, vrienden ( ja ik heb er ook een paar) bezoeken, een keer naar Feyenoord gaan. Kroeg bezoeken met Feyenoord supporters hier in Hengelo.  Dat en vele andere zaken kunnen nu weer opgepakt worden. Tegelijkertijd zal ik het ijsrijden al na twee weken weer gaan missen. Ben ik van overtuigd.  Das was vorig jaar ook zo. Maar het zal moeten.
De ontbijtservice blijft onverminderd doorgaan. Ik ben dus nog wel actief. Ook vwb ijs. U kunt altijd om ijs vragen. Ik regel het. Geen probleem! Ik blijf ook mijn blog trouw schrijven.  Elke week weer.
En misschien ga ik weer verder aan mijn half afgeschreven boek. Wie weet!

Maar nu ga ik mij nu klaarmaken voor de aller, allerlaatste rit.

UPDATE 19.30 u.:

De laatste rit!

En die startte ik om 12.45 uur. En ging het in het begin nog erg rustig, gaandeweg had ik door dat dit wel eens een mooie dag kon worden. Steeds vaker kwamen de mensen aan de kar. En steeds werd er goed ijs verkocht. Het bezoek aan de klanten in tuindorp was kennelijk niet alleen door de bel duidelijk gemaakt. De mensen wisten waarschijnlijk via Facebook dat het vandaag de laatste rit was. Het werd dan ook een verrassend goede rit met een uitstekende omzet. Ik moest zelfs op het laatste stuk in één rechte lijn naar huis omdat het ijs gewoon helemaal op was. En niks meer aan te bieden had.
Dat had ik nooit gedacht!!!
Ik ben dus inmiddels thuis. Heb net gegeten en zie de berichten op mijn telefoon.  Veel leuke en lieve berichtjes.
Ik heb vandaag echt genoten van mijn laatste rondgang. Zo mooi weer en zoveel mensen gezien. Heerlijk. Ik kan dan ook goed afsluiten nu. Het zit er op! Het enige wat mij een beetje minder stemt is dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van de bewoners en klanten van de Berflo Es.  Daar was helaas door omstandigheden waaraan ik niets kon doen geen ruimte meer voor.

De ritten zijn dan weliswaar gereden, ik blijf zoals eerder geschreven stand-by om ijs te leveren. Zij het in rollen, danwel in volle 5 liter bakken. En natuurlijk blijf ik actief in de verhuur van mijn ijsvitrine. Ook met ijstaarten straks zal ik mij weer laten horen.
Kortom, ik ben niet weg; slechts wat minder nadrukkelijk aanwezig.

Ik heb nog een paar wensen te vervullen.
Vandaag weer twee kinderen gesproken waarvan de wensen afgelopen week in vervulling zijn gegaan. Leuk om te horen dat ze het heel leuk hebben gevonden en zich ook zeer dankbaar toonden. Mooi!

Het is voor nu op zondags klaar. De ontbijtservice lekker uitbreiden en verder veel afspraken afwerken. Ik dank u allen voor het vertrouwen in mij en mijn bedrijfje.  Ben erg beduusd van de enorme groei.
Volgende week ga ik wat dieper in op de details van dit seizoen.  Nu is het tijd om even lekker te rusten en na te genieten van een werkelijk SUPER jaar!!!!

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Franky's ijs
Hengelo