2015-36. Onrust in de ijscoman!

Ik ben niet blij. Helemaal niet zelfs. Eigenlijk ben ik boos. En ook niet eens een klein beetje, nee echt vreselijk boos! Moet me zo nu en dan zelfs vreselijk beheersen. En het lukt me dan ook nog maar net. Het gevoel van onrechtvaardigheid, dat zo verschrikkelijk groot is, heeft bezit genomen van mijn lichaam en vooral geest. Niets is zoals het lijkt schijnbaar. Het ontslag is bijna afgewikkeld. Ik hoef nu bijna niet meer te werken. Klaar! En zoals bekend had en heb ik niets of bijna niets met wielen of velgen. Niet eens echt met auto's. Rijden moeten ze vooral. Je brengen van A naar B. Mooi zijn doen ze maar in showrooms. Maar het was wel werk. Waarbij een veilig inkomen hoordde. En ik deed voor mijn gevoel mijn werk altijd naar behoren. Uiteraard zonder enige problemen. Was altijd op tijd, schuwde geen enkel overwerk, was vrijwel nooit ziek en stond er altijd wanneer daarom gevraagd werd. Ook nooit wat weggenomen en ook nooit echte voordelen genoten. Sober, maar altijd dienend. Het mag kennelijk niets uitmaken. Mijn aanwezigheid is niet langer gewenst. Het doet daarom dan ook zo'n vreselijke pijn. Ookal omdat niemand, op een paar collegae na, zich om mijn situatie lijkt te bekommeren. Er is in al die tijd nog niemand 'van boven' komen vragen wat er door mijn hoofd gaat. Hoe ik mij voel. En dat lieve lezers, dat doet zo verschrikkelijk veel pijn. Ik probeer zoals altijd positief te blijven. Maar het gaat mij dezer dagen niet gemakkelijk af. Ik durf dan ook toe te geven dat ik het momenteel zwaar heb. De afwikkeling van het ontslag is werkelijk een vreselijk iets. Een ontslagvergoeding die nergens op lijkt. Een onderhandeling die niet in het voordeel van de ontslagene valt. En ook nooit zou zijn gevallen. Een jurist, in de gauwigheid aangetrokken, leverde mij al snel een vette nota op zonder dat er ook maar iets positiefs uitkwam. Geslagen en verslagen. Negen jaar arbeid en als oud vod aan de kant van de weg gezet. Bedankt en tot ziens! Het ga u goed! Nog twee dagen schat ik en dan mag ik tot 1 januari thuiszitten en betaald krijgen. Dat is mijn pleister op de grote wond. Daarna? Ik wil en durf er niet eens aan te denken. Maar het zal misschien wel moeten, om mij enigszins goed voor te bereiden op een nieuwe zware financiële tijd. En daar hadden we er nog niet zoveel van gehad, pfffff.

Hengelo, ik kwam in je huisvesten in 1997. Kocht destijds Cherry in de binnenstad. Aangezien mijn oudste kinderen met hun moeder, mijn ex-vrouw, verhuisden vanuit het westen naar het oosten des lands, volgde ik mijn hart. Gaf mijn goede baan op en volgde ze naar het oosten. Samen met mijn nieuwe vrouw. Het familierestaurant Cherry kochten we samen met mijn broer, die daarvoor ook naar het oosten verhuisde met vrouw en kinderen. De verkopende partij had de boel belazerd bleek al snel. Een gegarandeerde (ook door een grote landelijke accountantskantoor bevestigd) omzet bleek er niet te zijn. En binnen een half jaar na aanschaf stonden we voor een zware opgave. Stoppen of in afgeslankte vorm verder gaan. Het laatste geschiedde. En zo werd Cherry weer gezond, net als die broodjes gezond. Jarenlang hebben we wel moeten beulen. Maar we mogen er trots op zijn dat we zelfs onze concurrent Mac Donalds versloegen. Die verdween niet veel later uit de binnenstad.
Ik stopte met Cherry omdat ik graag in de recreatie aktief wilde zijn en toen zich een pracht van een kans aandiende wist ik het zeker. Ik zou het met beide handen aanpakken. En dus trok ik dagelijks naar Otterlo. Een mooi terrein voor groepsaccommodatie mocht ik huren voor een symbolische pacht van maarliefst 1(!) euro. Mijn plan om de slecht lopende accimmodatie weer leven in te blazen werd door het voltallige bestuur van de stichting, welke eigenaar was, met veel instemming gekozen uit meerdere, door andere aspirant beheerders, geschreven en voorgedragen plannen. Banken waren zelfs positief en wilden bijspringen. Ons huis aan de Thorbeckestraat hadden we ook al verkocht, althans op papier. Niets stond ons in de weg, ook niet de inmiddels groot geworden kinderen bij ex vrouw of de jongere kinderen bij mijn huidige vrouw. We stonden dus op het punt te verkassen. Niets is wat het lijkt. Want niet veel maanden later was de droom uit. Nog steeds begrijp ik niet waarom, heb ook nooit een opheldering gekregen. Feit is wel dat ik geen werk meer had. Niet meer terug kon naar Cherry en ook geen huis meer had, al was de verkoop nog steeds niet afgerond. En misschien is dat wel mijn grootste geluk geweest in deze tijd, want het koppel dat mijn huis had willen kopen brak hun relatie af en alleen kon de een of de ander het niet betalen. En zo kreeg ik mijn huis weer terug. Wel had ik in deze periode veel geld verloren aan de ontwikkeling van mijn project!

En dus zocht ik naar nieuwe kansen. En opende ik op het winkelgebied Esrein een kaas, noten en delicatessen winkeltje. Een pracht van een winkel. Al mijn laatste spaarcentjes hebben we erin gestopt. Nog geen jaar later werd ook deze droom abrupt aan diggelen geschoten. Geen omzet, geen enkele levensvatbaarheid. Weg geld. En geen inkomen. En dus kwam ik in de bijstand. Pijnlijk maar waar. Een half jaar lang zat ik achter de ramen te kijken hoe de één na de ander thuiskwam van zijn werk en voelde ik de pijn van het niet mee mogen doen. Een verschrikkelijke tijd. En in die periode werd er dan ook nog eens een schuld opgebouwd. De bijstand was gewoonweg niet kostendekkend.
Weken was ik brieven aan het schrijven. Maanden zelfs. Bij het UWV schrokken ze van het aantal sollicitatiebrieven. Hadden ze nog nooit meegemaakt, zoveel. Deed dan ook echt mijn uiterste best, maar het mocht gewoon niet baten. Totdat ik een uitnodiging kreeg om tijdelijk bij Alustar te werken.
En dat heb ik toen maar gedaan, ookal was mijn interesse zoals genoegzaam bekend inmiddels, in velgen zeer klein. En in die periode kreeg ik zoals bekend een vast contract met een beter salaris. En lostte ik mijn schulden beetje bij beetje af. Uiteindelijk waren we weer clean van schulden, totdat er een nieuw lijk uit de kast kwam. Mijn ex vrouw wilde persé wat achterstallig alimentatiegeld hebben en verhoogde dat zelfs met buitensporig en onbegrijpelijk hoog bedrag. Eénmaal voor de rechter werd duidelijk dat ik gelijk had en hoefde haar niets meer te betalen. Maar wat bleef was een torenhoge rekening van de advocaat en dus kwamen we weer in de schulden. Na jaren van rust en hard werken ontstond er nu bijna een situatie van vrijzijn van enig vreemd geld en de status van schuldenvrij. Nog een paar maanden.... Het is ons nu dus wederom niet gegund. Weer zijn we onderuit gehaald. En weer moet ik naar oplossingen gaan zoeken...

Ik ben wie ik ben. Ik geef nimmer op. Ik blijf vechten, zolang ik kan. Mijn moeder is mijn voorbeeld. Zij, die zo vaak voorop ging in de strijd, zij die ik nu zooo verschrikkelijk mis, zij is het die mij alsnog kracht geeft. De herinnering aan haar alleen al is zo groot dat ik haar naast me voel. En dat ze me toefluistert dat ik door moet gaan. Niet moet opgeven! En lieve moeder,  .... dat doe ik ook niet! Niets krijgt mij eronder, helemaal niets! Gelukkig bezit ik nog een vader. Hij staat ook al zo aan mijn zij. Nu, als ook de jaren hiervoor. Ik ben dankbaar voor de lieve mensen om mij heen. Het maakt het allemaal wat makkelijker.

Gisteren heb ik voor de eerste keer mijn ijsvitrine verhuurd. Het was bedoeld als extraatje op een feestje van een dochter van een ijsklant van mij. Erg leuk om daar ook wat centen mee te verdienen. De eerste keer was natuurlijk ook even wennen. Hoe koud moet ie staan, hoe zal die werken? De klanten moesten zelf hun ijs eruit scheppen. Heb begrepen dat het hun redelijk was vergaan.
Het jaar met ijs zit er dus op. Maar stlzitten doen we niet. Vooruitdenken! Kijken wat beter kan en vooral wat beter moet. Hoe gaan we dit seizoen weer verbeteren?
Het weer heeft dit seizoen meegezeten, alhoewel ik het vroege voorjaar te lang koud vond. Ben uiteindelijk gaan uitrijden omdat het maar niet warmer wilde worden. En dat heeft me toch goed gedaan want zelfs met de kou werd mijn aanwezigheid op prijs gesteld. En werd er dus goed ijs verkocht.
De kar hield zich uitstekend. Trots op zijn bereik, zelfs met bloedheet weer, kan ik als vanouds rekenen op een geweldige kist van het merk Caravell. Superkist! Ook de opslagvriezers deden hun werk uitstekend. Eén keer was de deur van één daarvan per ongeluk open blijven staan en kon ik alles weggooien. Dat was wat jammer. Maar zoals gezegd, verder prima!
De twee topevenementen, de Grolsch Veste en Kids@thepark, waren super om te doen. Leverde ook genoeg op.
Mijn eigen bedachte Kinderdag, leverde vooral bekendheid en goodwill op. Heel leuk om met kinderen te mogen werken. Een nieuwe aflevering ligt voor de hand. Gaat er dan ook heus wel komen in 2016.
De wijken waarop ik reed waren allemaal leuke wijken om op te rijden, al was de route op de Berflo Es wel zwaar.
Franky's ijs heeft het op facebook prima gedaan. Een bericht dat vorig jaar 250 lezers opleverde wordt nu soms gelezen door 3500 (!) mensen!!!!! En het bericht is dan redelijk gelijkwaardig, alhoewel je het nooit helemaal met elkaar mag en kan vergelijken.
Ook heb ik er heel wat nieuwe vrienden bijgekregen. Dat vind ik het mooiste ervan. Heerlijk om met zovelen te mogen en kunnen spreken.
Het ijs was weer supergoed. Geen enkele klacht binnengekregen! In de herfstvakantie heb ik een evaluatie van het ijsseizoen bij Boermarke, mijn leverancier. Wil wel eens zien hoe het er daar uitziet. Zeer benieuwd.
Mijn blog wordt ook steeds beter gelezen. Veel positieve reacties! Overweeg nu om het te gaan bundelen. Ik ga er in ieder geval over nadenken om het uit te geven.
Tot slot, was ik ook erg blij dat ik op straat was. En ik heb zo om mij heen gehoord dat men tevreden was met mijn aanwezigheid. Over mijn manier van venten, de gesprekken en de verkoopwijze.
Volgend jaar zijn we er weer. En hopelijk draaien we dan opnieuw een leuk seizoen. Aan mij zal het in ieder geval nooit liggen!

Vandaag heb ik met mijn vrouw 10 ontbijtjes gemaakt en heb ik ze uiteindelijk weggebracht. Dat is toch wel bijzonder. Was een hele toer, maar we hebben de klus weten te klaren. De ontbijtservice groeit. En daar zijn wij best trots op!
Nu maar weer hopen op goede berichten, want daar doen we het voor.

Volgende week hoop ik weer wat beter nieuws te mogen brengen.
Ik ga ervoor!

Frank Boereboom
Franky's ijs en Ontbijtservice
Hengelo