2017-03. De Horecava 2017

Het was zondag 8 januari. En mijn koffertje met kleding, medicijnen en toiletspullen stond al klaar. Medicijnen omdat ik daags voor vertrek ineens overvallen werd door een vreselijke kiespijn. Dacht nog; heb ik weer (zucht). Zelfs nog voor dat probleem, op zaterdag notabene, bij de dienstdoende beul geweest. Kostte wat centen maar dan heb je ook wat! Ze maakte een foto van die klote kies. En na bestudering ervan gaf ze mij een heuse eindconclusie: "ik kan je niet helpen, althans, ik kan je wat voorschrijven voor de ontsteking en dus pijn, maar meer kan ik niet doen. Je zult opnieuw naar de kaakchirurg moeten want kennelijk zijn destijds niet alle kanalen goed behandeld". "Voorlopig valt het goed te verhelpen met medicijnen!" En zo reed ik na bezoek aan de beul enigszins opgelucht naar de apotheek om de nodige medicijnen af te halen en de kuur op te starten. Maar was ik anderzijds ook teleurgesteld in die andere beul welke een tijdje geleden nog met een soort slijptol in mijn bek stond te zagen. "Hoe kan dit nou?" Was dan ook mijn gedachtegang. "Kon dat nou niet in 1 keer potdomme?". Eénmaal thuis gooide ik de eerste pil erin en rondde mijn voorbereidende werkzaamheden met betrekking tot mijn klus te Amsterdam verder af. Het enige wat ik daarna nog voor vetrek moest klaarmaken was mijn rugzak gevuld met wat direct noodzakelijke zaken als drinken, treinkaarten,  beursvoucher, oortjes, portemonnee met id-kaart en wat om te lezen. De rest van deze zaterdag verbleef ik thuis in verband met het slechte weer.
Zondag was mijn vertrekdag naar Amsterdam. Maar eerst moest ik op deze dag nog naar de Nieuwjaarsreceptie van het Tuindorp. Die was die dag rond een uur of drie in het buurthuis. Tenslotte ben ik naast ijscoman ook bewoner in deze, overigens prachtige wijk, waarin ik over een kleine maand alweer 20 jaar 'gelukkig' woon. Eerst wat wijkgenoten begroet om vervolgens onder het genot van een heerlijk glas wijn naar de speech van de voorzitter van de Stichting Tuindorp te luisteren. Ondanks dat ik mij vaak inhoud op sommige punten, omdat men mij altijd zegt dat dat toch echt verstandiger is, wil ik nu toch echt even mijn mond opentrekken en mij dus niks aantrekken van datgeen mij altijd wordt gezegd. De voorzitter repte namelijk met veel woorden over de vele verschillende goede initiatieven en evenementen binnen onze wijk en benoemde ze dan ook elk vol trots bij naam. Zegde zelfs toe dat ze ook dit jaar weer een vervolg zouden krijgen. Mijn, op deze wijk gehouden en ook succesvol gedraaide evenement 'KiNDERDAG', waarin ik zoveel tijd, energie maar bovenal best veel eigen geld had gestoken, werd niet eens genoemd.  En dat deed pijn. Heel veel pijn. Alsof mijn vermoeden 'door sommigen binnen onze wijk niet serieus te worden gezien' die dag bewaarheid werd. In andere wijken zijn de mensen veel meer met de ijscoman begaan dan op mijn eigen tuindorp. En ik zeg dit echt niet omdat ik daarmee zielig wil overkomen. Het valt mij slechts al jaren op. Teleurgesteld fietste ik een uurtje daarna naar huis. Genoeg wijn gehad en ik wilde nog eventjes thuis bij mijn gezin zijn alvorens ik de reis naar Amsterdam zou aanvangen. Rond een uur of half 6 stond ik klaar voor mijn nieuwe avontuur. Werd door vrouwlief moeizaam afgestaan aan de NS en stapte vlak voor zessen op de trein richting Amsterdam waar ik al snel de gebezigde woorden van de voorzitter vergat. Amsterdam, dat was de opdracht. Niets anders!

Rond 20.30 uur kwam ik dan aan in het grote Amsterdam. Had onderweg maar één keer hoeven overstappen. Te Utrecht! Mensen, mensen, wat is dit station groot geworden zeg. Ongelooflijk! Zoveel mensen, niet normaal meer. Leek wel op Schiphol. Vroeger was ik hier heel vaak. Studeerde MEAO aan de Catharijnesingel. Dacht het station wel te kennen! Dus niet! Afijn, in Amsterdam op het station RAI uitgestapt om verder te voet naar het overigens dichtbij gelegen Motel One te gaan. Het was daar dat ik mijn eerste vlogje maakte. De RAI lag precies tegenover het Motel. Beter kon haast niet. Mijn vlog liet dat ook zien.
Eénmaal ingechekt liep ik direct op mijn hotelkamer af, zo nieuwsgierig als ik was. De kamer was mooi. Maar ook wat klein. Een nieuwe vlog, speciaal gemaakt voor de thuisgebeleven familieleden, verduidelijkte dat beeld. Toch was het een prachtige kamer met alles erop en eraan. Toen ik alles had geinstalleerd ben ik nog even een borrel gaan drinken in de lounge. En ontmoette ik al gelijk mensen uit Twente. Van Vossenbelt Vaatwastechniek. Bedacht mijzelf dan ook dat mijn tijd in de horeca toch wel zijn voordelen kent. Je bent immers nooit alleen. Er zijn altijd wel mensen die je  ergens van kent. Niet al te laat zocht ik de rust in mijn kamer op. Immers, er stonden 4 zware dagen op de rol.

Even een kleine uitleg van wat mijn rol op de beurs zou zijn voor diegenen die dat wellicht nog niet hadden begrepen.
Ik werd ingehuurd door het bedrijf Nissei. Een ijsmachine leverancier. Op hun stand was een concept van een ander bedrijf (NIC) gesitueerd. NIC levert o.a. ijsmixen en toevoegingen. En ook hun nieuwe concept "Dizzies". Zeg maar: een verjongde versie van Swirl. Afijn u heeft de foto's ervan voorbij zien komen op facebook. En mijn taak hierin was nu juist dit concept onder de aandacht te brengen van de bezoekers van de Horecava, de horecaondernemers. Zijn mensen in het concept geïnteresseerd dan heeft dat uiteindelijk ook prettige gevolgen voor de leverancier van de Nissei ijsmachines! Een win win situatie dus. En daarom stond ik bij Nissei op de stand.
Ter verduidelijking voeg ik daar een paar foto's van bij.

De eerste dag.
Het was rond half 9 dat ik de RAI binnenliep. En ik was wat te vroeg. En nadat ik mij aan de paar op dat moment aanwezige mensen van Nissei had voorgesteld schoot ik mijn derde live filmpje. In het filmpje liet ik u zien waar ik zou komen te staan en nam ik de concurrent, welke iets verder stond nog even op de hak. Kon het gewoon niet laten! Later kwamen alle andere werknemers en direkteuren van het bedrijf binnen. Ja. Het ging beginnen!
Het werd een zware dag. Temeer omdat ik mijzelf in dit werk niet echt herkende. Ik moest echt even wennen. Voor zoveel mensen iets uitleggen ben ik heus niet bang of zenuwachtig maar ja, ik had dat werk ook nog nooit gedaan. Na de werkdag, welke rond half 8 eindigde met een biertje of twee en heerlijke Sushi van mijn nieuwe vriend Taji (net als ik ingehuurd) vroeg ik mij wel af of ik zelf wel tevreden was. Ik was er niet geheel zeker van. Tegelijkertijd bedacht ik mij dat ik wel alles had gegeven.  Niet veel later schoot ik mijn 4e live filmpje met Taji 'the Sushi Maker'. Mijn vlog werd al gauw opgemerkt door de groep van Nissei, welke ik ook op de film zette. Eén en al gezelligheid! De groep vertegenwoordigers maakte dat ik mij al snel op mijn gemak voelde. Echt prima lui. Ook beide directieleden stelden mij steeds gerust. Ik heb mij dan ook nooit een enkeling gevoeld, meer een lid van de totale organisatie.
Later op de avond bezocht ik een restaurant. En chekte ik uw reacties op mijn vlog met betrekking tot 'the Sushi maker'. Deze waren zo leuk dat ik 'the Sushi maker' nog eens zou filmen. In het restaurant nam ik een biefstuk. Helaas was die van het minste soort.  Maar ja ik had na 8 uur zonder eten wel trek. En dat moest worden opgelost. Zit ik daar in een hoekje rustig te eten hoor ik ineens: "Heyyy ijscoman!!!! Jij hier?" Verbaasd keek ik op. En daar stond  Jasper Brandt uit Hengelo. Nadat we elkaar hadden begroet ging hij weer verder en at ik mijn bord leeg. Bij het verlaten van deze tent riep een groep Utrechters, ook aan het eten, en wat Amsterdammers mij nog na; "Dag ijscoman!". Zo ontzettend grappig en leuk.
Die nacht zou ik slapen als een os.

Dag 2.
Mijn tweede dag was ik meer mijzelf. En durfde ik de grenzen weer op te zoeken. Brutaal probeerde ik de mensen te ethousiasmeren voor het concept. Legde graag uit en elk ijsje of Milkshake, beide op speciale manier gecreëerd , werden vreselijk goed ontvangen. Het ging steeds makkelijker. Een benodigde en gekregen aanwijzing vroeg in de morgen had mij dan ook meer op weg geholpen. Het ging beter en beter. De milkshake gemaakt met Daim en gezouten caramel was vreselijk lekker.
Prachtig opgemaakt verlieten die het meest de toonbank. Het werd gekker en gekker. Steeds vaker moest ik op de foto. Deze dag kwamen er net als maandag trouwens veel Hengeloërs of andere bekenden langs. Dat heb ik echt gewaardeerd. Mijn contact met de groep van Nissei werd ook steeds beter. Nadat de dag succesvol was geeindigd konden we opnieuw een paar biertjes nuttigen en ook weer, als beloofd aan mijn volgers, een vlog maken met Taji, de Sushi maker. Taji vertelde mij dat mijn eerste fimpje met hem van een dag ervoor, hem veel likes had opgeleverd. En dat hij mij daarvoor dankbaar was. En zo maakten we samen opnieuw een vlog. Ook weer met de groep.
Deze vlog was echt geweldig.  Taji deed het super. Heel veel leuke reacties mogen ontvangen. Taji werd bekender en bekender in Hengelo.
Opnieuw moe van weer een hele dag louter staan kon ik een hopelijk beter restaurant dan de eerste avond vinden. Maar ook hier viel het eten tegen. Ik snap zulke dingen niet. Echt niet. Zo dicht bij de RAI. Niets fatsoenlijks te vinden. Is echt zwaar klote! Ik bedoel...ik zal toch niet de enige zijn he?
Afijn. Teleurgesteld in het eten droop ik af naar mijn motel. De honger, voor zover je dat honger mag noemen, was uiteindelijk wel gestild. Op mijn kamer heb ik nog wat gefacebooked en nam ik vroeg het besluit de luiken dicht te gooien. Tenslotte stond de zwaarste dag op de rol. En verzaken wilde ik niet. Beslist niet!

Dag 3
Deze dag zou de langste dag worden. Een werkdag op de beurs, gevolgd door een uitetentje en een borrel in de binnenstad van Amsterdam, met de hele groep van Nissei inclusief andere genodigden (een aantal vriendelijke Japanners), lag daaraan ten grondslag. De werkdag zelf verliep mijns inziens prima. Heb veel producten mogen laten zien en begreep van één der vertegenwoordigers dat mijn demonstratie daadwerkelijk had bijgedragen aan de verkoop van een machine. Ik vond dat echt super om te horen. Het gaf mij een beetje het gevoel iets te hebben bijgedragen aan het totale resultaat van hun beurs. Deze dag ook weer bekenden gezien. Ook vroegen mensen waar ze me toch van kenden. Steevast was mijn antwoord natuurlijk dat ik uit Hengelo afkomstig was. Iets met Cherry had gedaan. Maar nee dat was het dan nooit. Maar wat dan wel? Als ik dan zei; "misschien tv?" begon het de meesten ineens te dagen en kwamen ze vaak zelf met het programma staatsloterij "Puur Geluk ". Grappig, toch alweer bijna een jaar geleden. En nog steeds herkend worden. Ook deze dag ging uw ijscoman weer op de foto. En kreeg ik zelfs als compliment voor de prachtig gemaakte milkshake 5 euro! Ik heb nog gezegd dat ik dat niet wilde, sterker nog, niet kon aannemen vanuit mijn hoedanigheid van mijn aanwezigheid.  Maar de heer stond erop. Ik had het leuk gebracht en goed uitgelegd.  Hij vond dat een vijfje wel waard. Een kroon op mijn werk. Leuk! Ook de dag dat ik twee BNers zag. Zo liep Harry Mens voorbij. Nou deze man kun je geen Mens meer noemen hoor. Het is eerder Harry Lijk. Godsamme wat is die kerel oud geworden zeg. Vraag mij werkelijk af hoe lang de visagiste wel niet met hem bezig moet zijn elke zondag om hem zo op te doen kalefateren voor die tv uitzending van hem. Mijn complimenten aan die visagiste. Wat een klus moet dat zijn zeg. Pfff. Die zal wel een week vakantie nodig hebben voor die nieuwe wekelijkse 'facelift'. Verschrikkelijk zeg! Nee dan die Dries Roelfink. Ook gezien. Met zijn vader. Welnu, die Dries is eerder Triest Roelfink. Ook al zo'n jammerlijk mannetje. Zijn vader doet nog recht aan zijn verschijning. Tjonge jonge. Geen tv in de buurt en die lui zien er echt 40 jaar ouder uit.
Afijn; de dag besloten we opnieuw als altijd, met een borrel. Taji zou de volgende dag niet meer aanwezig zijn en dus maakte ik een laatste foto van hem en bedankte ik hem voor zijn gezelligheid. Deelde de foto van hem op facebook tbv mijn trouwe volgers en keerde naar het hotel terug om mij op te frissen voor het gezamenlijke uitje in het hartje van Amsterdam.
Een heerlijk diner te Amsterdam. Echt waar. Een heerlijke carpaccio, gevolgd door werkelijk één der beste biefstukken die ik ooit heb gegeten. Fred Zorge, commercieel directeur had mij dat al aangeraden. Hij heeft gelijk gekregen. Bravo! Een live verslag van het diner was mijn 5e filmpje. Het diner besloot ik met een voor mij gebruikelijke Irish Coffee. Later in de binnenstad maakte ik er nog twee filmpjes waarbij de laatste wel de meest foute was. Tussen de dames van lichte zeden schoot ik een live filmpje. En dat had ik beter niet kunnen doen. Dat ik niet door een pooier achterna gezeten werd was nog best een geruststellend geheel geweest. Besloot mij verder maar wijselijk in te houden. Maar bleef mijzelf wel bezig houden met het feit dat die dames daar zitten. Zo achter dat glas, heupwiegende om hun lichaam zo goed mogelijk te doen verkopen. De een na de ander binnenlatende. Ik heb daar moeite mee. Ik begrijp dat ze geld verdienen moeten. Dat moet tenslotte iedereen, de wijze waarop is mijn probleem ermee. Ik denk dan steeds; jullie kunnen toch wel wat beters doen? Niet dat ik het ze zou verbieden. Nee dat moeten ze echt zelf weten, maar hier komt meer mijn opvoeding, mijn gevoel naar boven. Een frontale botsing daarvan met enige triestheid van het leven.
Niet lang daarna bliezen we de aftocht. Het was inmiddels over eenen. En, er stond nog 1 dag op de beursvloer te wachten.
Rond half twee liep ik de lounge van mijn hotel binnen. Tot mijn grote verbazing zat daar vriend en ondernemer Frank Hendriks van de Twentse Bierbrouwerij een biertje te drinken. We raakten even aan de praat. Grappig genoeg bleek hij ook in hetzelfde hotel te verblijven. Ik had hem echter nooit gezien. De nacht welke volgde zou een korte worden...

Dag 4
De slotdag was een strijd tegen de vermoeidheid.  De benen wilden niet meer. De kuiten stonden op ontploffen en het hoofd bonkte oneindig hard. Ik voelde mij bij aanvang zeer slecht. Maar, ik zou er staan. Niet opgeven! Zover gekomen en nu dus afmaken. Punt! Maar het werd wel een zware dag. De dag was er één van scholieren. En ook van momenten van stilte op de beursvloer. Op het laatst gaan de ondernemers wat opruimen en afbouwen. Begint de af- danwel terugtocht.
Goed! Ik ben geen Nissei medewerker. En ik kan niet zeggen hoe de beurs in zijn totaal is verlopen. Maar het was volgens mij een goede beurs. En in dat opzicht ben ik blij daar een kleine bijdrage aan te hebben geleverd. De dag besloten wij wederom met een borreltje en na iedereen gedag te hebben gezegd werd ik door één van de vertegenwoordigers in Apeldoorn op de trein gezet.
Het was klaar. Het was volbracht!

Ik geef het toe. Daar doe ik niet moeilijk over. Ik ben wie ik ben. Ik schaam mij er ook niet voor. Je neemt me maar zoals ik ben. Maar in de trein tussen Apeldoorn en Hengelo vloeiden er tranen. Opgelucht, voldaan, moe, trots, blij, afscheid nemen, naar mijn gezin; het viel allemaal samen. Ik kon in de vrij lege coupé even de emoties de vrije loop laten gaan.

Ik heb tenslotte leuke mensen leren kennen.
Rob en Fred; bedankt voor de mogelijkheid welke ik heb gekregen. En ook voor jullie heerlijke humor. Ik hou er zo van! Martin, Johan, Michael, Hans, Roy, Pavel, Willibrord en Ilse; Jullie allemaal heel erg bedankt voor zoveel leuke momenten! Hoop jullie nog eens te ontmoeten, waar dan ook. Jullie maken onderdeel uit van een prachtig geleid bedrijf. Ik wens jullie dan ook veel succes toe in jullie verdere carrierre! Uiteraard geldt dit laatste zeer zeker ook voor beide directeuren.

Het gevoel nu op vrijdag is een overheersend goed gevoel. Een beetje leegte ook. Blij dat ik thuis ben enerzijds, maar anderszijds 'mis' ik ook wat. En dat gevoel heb ik altijd wanneer ik het behoorlijk naar mijn zin heb gehad. U kent het vast wel. Een onbeschrijflijke rust en bezinning wat rest. Het besef dat het over is. En dat het vertrouwde er weer voor in de plaats is gekomen.
Ik dank met heel mijn hart bovengenoemden voor het geven van het zo benodigde vertrouwen.

Bij de uitverkiezing van "Hengelo's Talent 2017", door de Burgermeester uitgereikt, kon ik helaas niet aanwezig zijn omdat ik dus gisteren (12 januari) nog in Amsterdam op de Horecava actief was. Blij was ik dat Edwin Elfring zichzelf aanbood om mij daar te doen vervangen.  Inmiddels heb ik via hem het presentje mogen ontvangen. Ik dank de Burgemeester en Gemeente voor deze voor mij bijzondere uitverkiezing. En Edwin voor het opvangen van mijn aanwezigheid! Hengelo's Talent op 54 jarige leeftijd. Haha hoe leuk!

Vandaag heb ik een ontbijtmandje kunnen verloten. Dit betrof het laatste gratis ontbijtje dat ik namens Postma Financiëel Advies en mijzelf mocht geven aan iemand die via de facebookactie had gereageerd. Ik heb voor het eerst zelf een keuze gemaakt uit de vele inzendingen. Ik vond het niet meer dan logisch om het gratis ontbijtje te geven aan iemand die nog maar net een ontzettend nare ervaring heeft gehad. Uit de binnengekomen reacties maak ik op dat u mij groot gelijk heeft gegeven.  Ik dank u daar hartelijk voor.

Nu de actie met Postma voorbij is heeft zich een nieuwe deelnemer gemeld om ontbijtjes te gaan weggeven. Kortom; er komen opnieuw kansen op het winnen van ontbijtjes. Houd daarom de facebookpagina "Frankys Ontbijtservice" de komende weken goed in de gaten!

We gaan vanaf volgende week starten met de nieuw te volgen koers. Afvallen en vooral in conditie komen voor een nieuw seizoen met ijs. En ook met Crêpes trouwens! We gaan ook verder met mijn nieuwste poging tot het schrijven van een kinderboek, waarvan trouwens het eerste hoofdstuk al op de plank ligt. Lang leve de lol!

Ik wens u allen een fijne week toe! Een week ook (dinsdag) waarin mijn vader 82 jaar wordt. Ik wens hem alvast een leuke verjaardag toe en spreek de wens uit hem nog lang in ons midden te hebben.

Lieve groeten,

Frank Boereboom
Franky's ijs en Ontbijtservice
Hengelo