2017-14. Creppie en Kokkie!

Het was een aantal weken geleden (zelfs nog in februari) dat Raymond mij voorstelde om mij te helpen bij een optreden met mijn crepemakers bij het 10 jarig jubileum van de Plusmarkt aan de Oelerweg/Agathaplein. "En" zo vervolgde hij, "dan gaan we als Creppie en Kokkie". Meteen daarna schoot ik in de lach. Niet om zijn voorstel om mij te helpen maar juist om de namen die hij zojuist had aangedragen. "Geweldig!" Was mijn korte antwoord. En in mijn gedachten zag ik meteen al de koksmutsjes met die 2 namen. 1 voor hem, 1 voor mij. Hij was bijna jarig en ik bedacht mij hem een mutsje met de naam van Kokkie kado te doen. En daartoe had ik een plaatselijke bedrukster van textiel benaderd. Zij begreep meteen hoe ik het wilde hebben en even nadat zij klaar was zag ik de mutsjes uit mijn eerste gedachten van toen. Ik pakte het ene mutsje in en gaf het Raymond op zijn verjaardag. Vandaag droegen wij de mutsjes, bedrukt met zijn bedachte namen bij het 10 jarig jubileum van de Plusmarkt. Hij was Kokkie en ik Creppie. De foto heb ik bijgesloten. Het werd één groot feest aan de tot crêpekar omgetoverde ijscokar. De Snor was even zijn identiteit kwijt. Achter elkaar werden een goede tweehonderd crêpes gebakken. Al dan niet met poedersuiker, kaas, stroop of Nutella. Soms dus ook natural. In eerste instantie leek het hele gebeuren in de soep te lopen. En dat is toch raar wanneer je crêpes bereiden wilt. Want de groep van de elektriciteitskast waarop mijn energievretende crepemakers waren ingeplugd voldeed niet aan het door de machines gevraagde sterkte, waardoor de stroom steeds uitviel. Een oplossing was 1 der crepemakers uit te zetten en op de andere crepemaker verder te gaan. Ofschoon dat in eerste instantie een succes mocht worden genoemd (de overgebleven  crepemaker bleef nu werkend) waren we wel ineens minder slagvaardig en moest ofwel Creppie danwel Kokkie lijdzaam toekijken hoe de ander de crepe maakte. Een betere oplossing kwam iets later. Een stroomvoorziening via een bewoner van het complex waarin ook de Plusmarkt gesitueerd is bracht uitkomst. En zo konden Creppie en Kokkie allebei achter een werkende machine staan. Het werd uiteindelijk een geweldige dag. Met mooie en ook heerlijke crêpes.  En hebben we veel gelachen. Ondanks dat het een lange dag werd, moe was ik na al het werk totaal niet.
Al in de vroege ochtend (6 uur) stond ik in de keuken om het beslag te maken. En moest ik ook nog een ontbijtje er tussendoor maken en bezorgen. Maar ik zorgde er wel voor dat ik op tijd op het Agathaplein was met beslag voor zeker 250 crêpes of 500 mini crêpes.
Toen we uitgebakken waren had ik nog een beetje beslag over en kon ik bepalen dat we zeker meer dan 250 crêpes hadden gemaakt. Sommige groot, de meeste echter, waren kleiner van formaat (opdracht opdrachtgever).
Een mooie dag dus. En dat was het voor wat betreft het weer niet helemaal. Echt nat ben ik niet geregend, maar droog bleef het vandaag helaas niet!

Eerder deze week was ik natuurlijk bijzonder in mijn nopjes met het prachtige voorjaarsweer. De ene na de andere rit was succesvol te noemen. Geweldige dagen gehad. Woensdag is de enige dag geweest dat ik niet uit ben gereden. Dat kwam omdat de Snor geen remmen meer had. Ja, hij had ze wel maar ze deden het niet! Als ik een noodstop moest maken reed de Snor gewoon door. Ik heb er bijna een lantaarnpaal mee de grond uit gereden. Op het laatst kreeg ik hem toen gelukkig net op tijd tot stilstand. Foei, dat was me schrikken! Ik besloot dat ik er meteen iemand bij moest roepen. Een gewezen Spijkstaal monteur kwam twee ritten en dus twee dagen later bij de Snor. Herstelde de kapotte remmen en verliet mij, een nota van 150 euro achterlatend, hopelijk voor langere tijd.
Maar zoals geschreven. Het waren op woensdag na, prachtige dagen met dito omzetten. Zonder en na woensdag met remmen. Een goede maand maart derhalve!

Ik opende deze week op de Hasseler Es. Op de Dichtersbuurt, de Indische buurt en de Bloemenbuurt.  Het weerzien met de mensen op de wijken was ontzettend leuk. Heb weer veel blije gezichtjes en gezichten gezien. En ook weer veel mensen mogen spreken. God, wat is dit toch een mooi vak! Lekker in contact treden met mensen. Mooi is bijvoorbeeld ook dat je een fietser tegemoet rijdt. En dat die fietser een heel stoere en zware kerel is. Met zo'n hanekam op zijn schedel. En dat je dan van zo'n persoon een kleine knik krijgt. Alsof hij niet tever wil gaan in zijn goedkeuring van het werk dat ik met mijn Snor doe. Alsof het zogezegd niet stoer is om mij als ijscoman te begroeten. Maar als gezegd; hij deed het dus wel. Prachtig vind ik dat! En zo is er werkelijk elke dag wel getoeter vanuit de auto's. Buschaffeurs die de ijscoman begroeten. Politie eveneens. Of het geroep van "Ijscomannn" of zelfs "Frankieeeehhh" door ongeziene kinderen, die enkele seconden later hijgend of zelfs proestend van het rennen, bang dat ik alweer weg ben, hun ijsje bij de Snor bestellen. Zo ontzettend leuk en bijzonder. Soms krijg ik tekeningen van de kinderen. En wat ook leuk is en blijft zijn de foto's, welke gemaakt en toegestuurd worden door klanten. Soms prachtige exemplaren. Ik kan daar zo dankbaar voor zijn. Het maakt dit vak zo ontzettend leuk.

De ontbijtservice loopt als een tierelier. Ik ben erg druk. Soms hoop ik op een dagje rust met een uitslaapmoment, maar net als ik denk dat dat er eindelijk eens een keertje inzit komt er alsnog een bestelling door voor zaterdag of zondag op de meest vroege tijd. Het is totaal niet erg. Ik wist waar ik aan begon, maar nu ik halve dagen in loondienst werk is het soms wel extra zwaar.
Het heeft mij wel aan het denken gezet.
Het kan zo in ieder geval niet doorgaan. Dit houd ik niet vol tot half oktober.  Vooropgesteld dat het voorlopig druk blijft dan natuurlijk. En dus beraad ik mij op oplossingen. En een oplossing kan een dag geen ijsrijden zijn.
Dit zou betekenen dat ik 1 dag in de week niet zal gaan ijsrijden. En wanneer ik daartoe besluit zal de 'ijsvrije' dag steeds een dag opschuiven. Dan heeft iedereen waar ik reeds kom of nog ga komen daar evenveel 'nadeel' van.

Het is natuurlijk niet naar mijn zin, maar ik besef wel dat ik 25 uur in loondienstverband werk. Om daarnaast nog eens een bedrijf te runnen waar veel uren in  zitten zonder 1 dag in de week vrij te zijn is natuurlijk ietwat te veel van het goede. Dat is bijna onhoudbaar. Daarnaast is er inmiddels ook sprake van toename van boekingen in de agenda. Het is uiteraard een prachtige start. Kan niet anders zeggen.
Maar er moet ook rust zijn. Soms!

Vandaag was ik vroeg wakker. En dacht ik met het werk van de afgelopen week dat ik het wel zwaar zou krijgen. Maar niets bleek minder waar. De vrolijkheid van de klanten, mijn sidekick Kokkie en de Paashaas brachten mij op een hoogte waar ik mij nog steeds bevind. Nog steeds niet moe tik ik mijn letters. En breng ik het totaal van het aantal hoofdstukken van mijn reeds in 2013 (!) gestarte blog op 247!
En heb ik besloten om bij nummer 250, zo over 3 weken, een feestelijk hoofdstuk te gaan schrijven. Gaan we terugkijken. En ook weer vooruitkijken. Maar zeer zeker ook trots zijn. Trots op het werk dat kennelijk erg gewaardeerd wordt. Trots ook op een zeer goed gelezen blog!

Het is bijna half 10 in de avond. Ga zo 3 ontbijtmandjes voorbereiden.
Pas dan zit de dag er echt op.

Ik wens u allen een fijne zondag en werkwerk toe.
Tot volgende week, waar dan ook!

Frank Boereboom
Franky's Food
Hengelo