2017-17. Het jubileumnummer 250!!!

Het is feest! Mijn blog beleeft vandaag zijn 250ste (!) aflevering!
Een mijlpaal. Duizenden woordjes aaneengeregen om met u, trouwe lezers, mijn ervaringen te delen. Hoe het is om te leven als kleine zelfstandige naast een baan in loondienst. En over mijn werkzaamheden als ijscoman die door de straten van Hengelo rijdt met een heuse ijskar. Of over de later opgestarte ontbijtservice of zelfs de nog weer later begonnen Creperie. Maar ook bedoeld om mijn bedrijfje wat meer bekendheid te geven. U koopt een ijsje, u neemt een ontbijtje af of u bestelt een crêpe tegen betaling. Maar de getypte woordjes welke ik in mijn blog plaats...., wel die.... , die krijgt u er gratis bij! Elke week op zaterdag of zondag. En dat alweer 3 en een half jaar! In deze 3 en een half ben ik veel op de foto gegaan. Ook veel gefilmd. Ben op tv geweest. Zag ik mijn bedrijf meerdere malen in de Tubantia of in het Hengelose Weekblad. Werd op het tuindorp vereeuwigd op een electriciteitskastje met mijn gedaante als ijscoman (Kalanderstraat). Op de Bloemenbuurt hebben de klanten een vaste parkeerplaats voor de Snor gemaakt, met een heus bordje "Frankys-Food". De vele tekeningen, gekregen van kinderen vanuit heel Hengelo, kleuren mijn kantoorruimte thuis. Ik ben zelfs op het doek vastgelegd door een enthousiaste volger. Het schilderij hangt thuis in de kamer. De groei op facebook, Instagram en Twitter was onstuimig. Een facebookbericht wordt nu steevast door minimaal 1500 mensen gelezen/gezien. En heb ik tot slot vele nieuwe mensen mogen leren kennen. Een bijzondere oogst!

Wat u vooraf moet weten;
Ik ben vader van 4 kinderen. Drie zonen  en één dochter. De twee jongste zonen zijn van mij en mijn huidige vrouw. De twee oudsten, zoon en dochter, zijn van mij en mijn ex-vrouw. Ik ben van oudsher een Hilversummer en ben via Almere in februari 1997 aan de Thorbeckestraat te Hengelo komen wonen. Het waarom leest u hieronder.
Waar ik in mijn blog al in meerdere hoofdstukken wat woordjes aan heb gewijd is het feit dat ik niet altijd het geluk aan mijn zijde heb gehad.
Om daar nu een moment ietwat dieper op in te gaan heb ik besloten om u een kleine toelichting geven. Niet om medelijden te doen opwekken, neen...slechts om zaken te verduidelijken.

Een scheiding van mijn ex-vrouw die mij deed verhuizen van Almere naar Hengelo kwam omdat mijn ex-vrouw had besloten met haar nieuwe relatie en onze kinderen van resp. 2 en 0 jaar naar het oosten te verhuizen. Om precies te zijn; Eibergen. In Hengelo (nu ruim 20 jaar geleden) heb ik met mijn toen nog vriendin, broer en diens vrouw een zaak gekocht om in ons levensonderhoud te kunnen voorzien. Mijn broer en diens vrouw wilden namelijk graag mee in het avontuur. Allen goede banen in het westen van het land achterlatende vertrokken wij in 1996 naar Hengelo. Cherry, in de binnenstad (nu nog altijd van mijn broer) draaide bij overname veel slechter als op papier was doorgegeven door verkoper én door diens accountant (KPMG). We waren als kopers gewoon opgelicht!  Bijna een jaar later waren wij op een haar na failliet. Ik herinner mij nog heel goed het gesprek met mijn broer, wandelend over het marktplein. "Gaan we door of gooien we de knuppel in het hoenderhok". "Nee" zeiden we beiden. "We gaan ervoor, Boereboomen als we zijn". We rechtten onze ruggen. En een paar jaar kei- en keihard werken later werd Cherry weer gezond. We versloegen zelfs en passant de Mc Donalds aan de Markt, die met de staart tussen de benen het centrum van Hengelo moest verlaten. Geen voldoende omzet! Maar toch.... kon ik mij niet echt meer vinden in het werk bij Cherry. Wilde dichter bij de klanten staan. Meer met hen in kontakt kunnen treden. Het ijsloket was weliswaar steeds meer mijn plek maar ook in het restaurant werd mijn hulp gevraagd. Ik zag geen heil meer binnen de muren van het pand. Een mooie aanbieding (2004) bracht mij heel dicht bij mijn ultieme droom. Eigenlijk dé droom van mij en mijn huidige vrouw. Een groepsaccommodatie terrein te Otterlo moest opnieuw leven worden ingeblazen. Het was economisch in zwaar verval geraakt. Ik moest slechts een goed ondernemersplan indienen. En dat deed ik na veel overleggen en informatie inwinnen dan ook. Ook andere aspirant beheerders hadden hun plannen met het terrein moeten indienen. Mijn plan was goed onderbouwd. Zelfs banken waren overtuigd van mijn plannen en toen ik ten overstaan van het voltallige bestuur van de Stichting, welke eigenaar was van het recreatieterrein, het plan deed ontvouwen, middels een flip-over, was ik een dag later, met vrouw, het trotse ondernemerspaar. Maar tot een start kwam het echter nooit. Het bestuur gaf geen startsein. Sterker nog; ineens ging het allemaal om nog immer duistere redenen niet door. De teleurstelling was enorm. Het verlies niet minder. Weken hebben we getracht de zaak te redden, maar van enige antwoorden bleven wij verre. Een geluk bij een ongeluk was, dat mijn reeds verkochte woning aan de Thorbeckestraat weer in onze handen kwam nadat de kopers van de aankoop  moesten afzien omdat zij de hypotheek niet rond konden krijgen. Mijn huis had ik dan wel weer terug maar werk was een heel ander verhaal. Terug naar Cherry kon niet meer. Honderden sollicitaties gingen in een 3-tal maanden de deur uit. Maar er kwam geen werk. Wij konden wel leven van ons kleine aandeel (stakingswinst) uit Cherry. Maar om rond te komen slonk dat bedrag natuurlijk wel met de maand. En dus moest er werk komen! Uiteindelijk huurde ik een winkelpand. Pompte mijn laatste centen erin en startte in 2005 een kaas, noten en delicatessenwinkel op het Esrein. Binnen een jaar was ook dat klaar. Geen cent aan verdiend. Nauwelijks klanten. En naar wat ik begreep lag dat niet aan de kwaliteit van de artikelen en ook gelukkig niet aan mij. Er waren gewoonweg niet genoeg klanten. En sommige van die paar klanten die ik wel had verlieten op de dag van sluiting huilend het mooi ingerichte winkeltje. Ik heb er slechts verloren. Zonder centen bleven we achter. Opnieuw zoekende naar werk kwam ik hierna in de Bijstand. Vreselijke periode. Ik hoop dat NOOIT meer mee te maken. Uiteindelijk kreeg ik toen toch werk. Eerst nog voor een half jaar, maar al gauw zag men in dat ik een contract moest krijgen. Ik was kennelijk een goede werknemer gebleken. Na een paar jaar van relatieve rust en het opruimen van alle ontstane financiële ellende, kwam in 2011 ineens de ex vrouw haar hand ophouden. Toen daar geen gehoor aan gegeven KON worden, simpelweg door de enorme schuldenlast, schakelde zij een deurwaarder in. Een jaar lang loonbeslag was de uitkomst daarvan. En weer konden we daarna de financiële ellende opruimen. En ja.... als je van de ene ellende in de andere blijft rollen gaat er altijd wel weer een ander om geld schreeuwen en dus kwam kort daarna de belastingdienst om de hoek. Net toen we bijna klaar waren met het opruimen van die nieuwe financiële rompslomp werd ik in oktober 2015 ontslagen. 20 jaar woon ik in Hengelo en geen jaar is het rustig geweest. Ondanks dat ben ik zelf op een paar dagen na, nooit onrustig geweest. Altijd ben ik doorgegaan. Nooit opgegeven. En altijd geprobeerd om zelfstandig te zijn en te blijven, zoals dat ook hoort. Mijn eigen problemen oplossende. Het is me niet helemaal gelukt maar.... het heeft ook niet veel gescheeld. Uiteraard heb ik ook wel eens gedacht; "hoe moet dat nou toch" .
Maar kort daarna zag ik dan altijd weer gauw een oplossing voor mijn problemen. En werd ik al gauw weer positief. Zoals veel mensen hebben ook wij in die 20 jaar belangrijke en dierbare mensen verloren. Voor mij was het verlies van mijn lieve moeder, halverwege 2011, het ultieme dieptepunt in mijn leven. Zij die er altijd voor mij was, was inmiddels al jaren niet meer mijn moeder. Door een vroege dementie hebben wij haar ruim 10 jaar begeleid. En met liefde, zoals ook zij ons zo verschrikkelijk goed behandelde. Het is daarom dat ik in mijn blog veel over haar schrijf. Het is ook daarom dat ik sommige gebeurtenissen toeschrijf aan haar voelbare aanwezigheid. De opgerichte Stichting Nelly is mijn dank aan haar. Met die Stichting hoop ik mensen te kunnen helpen. Gelukkig waren er ook mooie momenten. Mijn zonen Nickey en Joeri zijn echte Hengeloërs.  Ik ben super trots op hen, maar ook op mijn eerste twee kinderen.
Terug naar mijn blog;

In de eerste aflevering van mijn blog vertelde ik over de droom welke ik had. Het grote verlangen weer op straat te gaan rijden met een ijskar vol schepijs. Ik had een periode eerder namelijk ook al met ijs gereden op het tuindorp. En dat was destijds zo vreselijk goed bevallen dat ik het ijsrijden, "het venten", nieuw leven in wilde blazen. Mijn vrouw was eerst nog wat terughoudend. Ik zou er minder door thuis zijn. Maar ze wist ook wel dat ze mijn vurig verlangen om weer op straat te venten niet uit mijn kop kon praten en stemde dan ook later, enigszins moeizaam, in met mijn plan; "De mensen" weer op straat zien te krijgen om ze onder het genot van een ijsje weer met elkander in verbinding te brengen. Ik wist toen en weet nu: de behoefte ernaar is groot. Ik heb het zelf ondervonden. Letterlijk! Dat de één tegen de ander zegt: "Woon jij in dat huis? Nooit geweten, aangenaam". In de hoofdstukken erna schreef ik over het uitkomen van die droom. Zo kocht ik na wat zoekwerk mijn eerste ijskar in België. Met mijn creditkaart. Er was immers geen geld. Een wat verwaarloosde transportfiets met een prachtig frame uit 1985. Op het frame stond de, zo zou later blijken, kapotte vrieskist. Maar in die kapotte vrieskist lag wel het "goud" van elke ijscoman; De eutectische platen. Platen welke een vriezer gedurende een lange periode, zonder dat deze vriezer aan de stroom moet, goed koud kan houden. Wel zo handig wanneer je onderweg bent en daarom niet kan inpluggen op het electriciteitsnet. De ijskar, inclusief platen, kocht ik in Oktober 2013 voor nog geen 500 euro. Een koopje! De 2 eutectische platen (lees: het goud) alleen al zijn zeker 1500 euro waard. In mijn eerste afleveringen van mijn blog deed ik verslag van het opknappen van mijn nieuwste aanwinst. Ik heb er veel foto's van bijgeplaatst. Niet veel later opende ik mijn eerste ijsseizoen. Eerst nog op alleen tuindorp. Later ook op de Berflo Es. Meer kon niet omdat ik ook een baan van 40 uur had. Het venten voelde voor mij meteen weer vertrouwd en ondanks het voor velen nog onbekende geluid van de nieuwe bel, liep het vrijwel direct prima. De omzet lag wel een stuk lager als de hedendaagse omzet.
Mijn facebook pagina "Frankys ijs " (later Frankys-Food, 2016 red.) groeide met de dag. In mijn eerste periode als ijscoman (2000-2004) had ik nog geen mogelijkheden gehad met facebook omdat er toen simpelweg nog geen facebook was.  Aan het einde van dit seizoen had ik mijn schuld aan de creditkaart alweer ingelost! Een goede investering derhalve.

Het tweede seizoen (2015) verliep alweer stukken beter. Ik reed behalve de Berflo Es en tuindorp nu ook op de Bloemenbuurt en de Nijverheid. Steeds meer mensen werden voorzien van ijs. De bekendheid via de facebookpagina groeide en groeide. En elke week schreef ik trouw mijn hoofdstuk voor mijn blog.  En dus ging ook in 2015 het geluk niet altijd hand in hand met het mooie en succesvolle ijsrijden. Eerst was het nog feest in huize Boereboom. Zo was het in juni van 2015 12.5 jaar geleden geweest dat ik met vrouwlief trouwde. En haar een weekendje Schiermonnikoog als kado gaf om het samen te kunnen vieren. Daar op Schier zag ik het! Daar kreeg ik elke ochtend een ontbijtje uit een mand. Het sprak mij zozeer aan dat ik dat ook wel in Hengelo wilde gaan proberen. En zo kon het gebeuren dat ik kort na ons bezoek op Schier in mijn blog repte over mijn nieuwe plannen. De ontbijtservice kreeg toen voorzichtig gestalte. Het zou nog wel even duren alvorens het eerste ontbijtje werd afgeleverd. Er moest namelijk best veel geinvesteerd worden in materiaal. En groot was het ijsbedrijfje nog (steeds) niet. Het jaar 2015 was ook het jaar van de eerste editie van mijn eigen mini evenement "KiNDERDAG". Het was in dit jaar zeer kleinschalig van opzet. Maar ik betaalde destijds ook bijna alles. Er was geen gemeentelijke bijdrage. Zelfs niet uit de wijk tuindorp. Hoe klein het ook was in opzet, het werd wel enorm gewaardeerd. Stoepkrijten, smincken, de openstelling van speeltuin t Lansink, kadootjes en de wensjes. Dat was het. En dat, heeft mij destijds doen besluiten om in het nieuwe jaar opnieuw KiNDERDAG te houden. Maar dan wel iets groter van opzet. Kort na die KiNDERDAG (editie 2015) kwam dan die onheilstijding van het ontslag. Een goedlopend jaar werd zoals geschreven even hiervoor ineens een ramp van een jaar. Een heuse kwelling. Door mismanagement was mijn werkgever gedwongen haar aktiviteiten te beëindigen en al het personeel te ontslaan. Half oktober 2015 was ik voor het laatst aan het werk na 10 jaar trouwe dienst was ik na 1 januari 2016 (tot die dag werd ik gewoon uitbetaald) voor het eerst in mijn leven afhankelijk van een ww uitkering. Een situatie waarin ik nooit, maar dan ook nooit had willen zitten maakte ineens deel uit van mijn op dat moment, onbezorgde leven. Mijn wereld stond op zijn kop. Positief ingesteld als ik ben zag ik juist kansen. Maar op het moment (oktober) van die onheilstijding was ook het ijsrijden voorbij en ik had fysiek geen werk meer. De dagen duurden in deze periode dan ook zo vreselijk lang. Uiteraard solliciteerde ik mij rot, maar er was simpelweg geen werk. De economische crisis was nog volop aanwezig. Vol met zorgen over hoe ik mijn nieuwe leven precies moest gaan inrichten gooide ik een berichtje op mijn toen nieuwe facebookpagina Franky's Ontbijtservice, welke toen nog maar net de lucht in was gegaan. Een berichtje waarin ik een ontbijtje weg zou geven aan diegene met de leukste reactie. Ik kon nooit vermoeden dat dat berichtje maarliefst meer dan 120.000(!) keer werd gelezen. En over de 300 keer gedeeld. Zoiets had ik werkelijk nog nooit eerder meegemaakt. Een superaktie derhalve. Zomaar bedacht op een druilige oktoberdag. Het resultaat van mijn berichtje haalde mij per direkt uit mijn  isolement (mijn blog berichtte hierover op 1 november 2015). Het gaf mij namelijk zoveel kracht dat ik toen besloot er met Frankys Ontbijtservice zoveel mogelijk geld mee te gaan verdienen. En het mooie was dat ik het er in November en December ook behoorlijk druk mee had. Het jaar 2015 was ook het jaar van de Spijkstaal. Na mijn ontslag en de vele onbeantwoorde sollicitaties én daarnaast het succes rond dat ene facebookbericht zag ik voldoende kansen om geld binnen te halen. Met behoud van de ww uitkering mocht ik ijs verkopen en ontbijtjes bezorgen. Dat was door het UWV toegezegd. Als ik er maar niet meer dan 87 uur per maand aan zou werken. Dat was de bovengrens! Maar voor wat betreft de verkoop van ijs kon ik dat dan niet meer alleen met de bakfiets doen. Ik zou dan niet meer kunnen volstaan met slechts het rijden op de 4 wijken waarop ik tot toen had gereden. Dat zou simpelweg niet voldoende zijn. De op tweedehands.net door mijzelf gevonden Spijkstaal ijskar zou mijn probleem daarin kunnen oplossen. Met die elektrische ijskar kon ik dan ook verder weg. Naar wijken in het Noorden, Oosten en Westen van Hengelo. Bovendien paste die speciale en 46 jaar oude ijskar heel goed bij mijn ventbedrijf. En dus kocht ik die ijskar. Die dag plaatste ik voor al mijn facebookvolgers een berichtje met foto's van de gekochte Spijkstaal. Een heleboel mensen waren blij voor mij. Maar vonden ook dat Hengelo, met die kar, een prachtige aanwinst voor de stad rijker was. Een week later echter, kon ik dat bericht weer intrekken. De verkopende partij bleek ineens niet meer bereikbaar. Mails, app-berichtjes en telefoontjes ten spijt; Het leidde nooit meer tot een echt kontakt en de daarmee samenhangende  overdracht. Na zoveel ellende als een voor mij onterecht ontslag, kon dat er gewoon niet meer bij. Ik weet nog heel goed hoe moeilijk ik het vond om het eerste bericht op facebook over de aanschaf van de prachtige Spijkstaal weer met een nieuw bericht te doen ontkrachten. Alsof ik mijn volgers had teleurgesteld. Gelukkig had ik destijds niets betaald. Dat zou ik pas bij aflevering doen. Nog zwaar onder de indruk van zoveel onrecht bedacht ik een nieuw plan om dan maar tot een andere ijskar te komen. En richtte mij in dit plan tot de directie van Boermarke. Ondanks dat Boermarke mee wilde helpen voor het hele aanschafbedrag van de nieuwe ijskar (op basis van een ape) kon ik de Spijkstaal maar niet uit mijn hoofd krijgen. De gemiste kans...het gonsde maar door mijn kop. Het zou tot zeker half december duren alvorens ik kon loslaten en mij vol overgave zou richten op een nieuwe ijskar. Met hulp van Boermarke.

Toen het jaar 2016 begon was ik zeer positief. Maar ook dit jaar zou het op en af gaan.
Uiteraard werd dit mijn meest succesvolle jaar tot nog toe. De omzet in totaal was uitmuntend te noemen. De vind ik leuks voor de facebookpagina Franky's Food groeide zeer sterk. En dat alles kwam natuurlijk door twee prachtige gebeurtenissen waarover ik nog steeds niet uitgepraat raak. Alsof het mij zojuist nog is overkomen. In de blog hoofdstukken 2016-03 tot en met 2016-06 valt het hele verhaal te lezen. Eerst was daar de Award uitreiking van de leukste ondernemer van Hengelo. Hoe bijzonder is het wel niet om je tot leukste ondernemer van Hengelo te mogen laten kronen. Nou, ik zeg: het is super!!! Nooit verwacht ontving ik uit handen van Kim Kötter de Award. En of dat nog niet genoeg is kwam daarna het optreden in de TV -uitzending van Puur Geluk. En belangrijker: de daarmee samenhangende gift van Puur Geluk aan deze ijscoman, de Spijkstaal. En ja, het was dezelfde Spijkstaal als die Spijkstaal welke ik eerder zou hebben "gekocht"(2015-43) Die ijskar waaraan ik zo lang had zitten denken. Daar waarover ik zo enorm teleurgesteld was geweest omdat de verkopende partij niet meer thuis had gegeven. Een ijscoman die met twee prachtige momenten, vroeg in dat jaar, zoveel bekendheid kreeg. Meer en meer. Het mooiste aan dit alles was dat het mij kennelijk zo gegund werd. Dat vond ik zelf het mooiste aan het geheel. Vooral omdat ik vind (nog steeds) dat ik gewoon mijzelf ben. En doe wat ik graag doe; "mensen een momentje van geluk brengen". En dat is onderdeel, zo heb ik al eerder geschreven, van mijn hoofddoel: "mensen met elkaar verbinden onder het genot van een ijsje". Het is zoveel keer geschreven. Zo vaak genoemd. 2016 begon dus met wat buhnewerk. Zowel bij Kim Kötter als bij Nance op de bank bij 'Puur Geluk'. Maar dus ook met het opknappen van de gekregen Spijkstaal. Want erg goed bleek die niet te zijn. In mijn blog wijd ik uit over het restauratie project. In hoofdstuk 2016-07 kom ik bovendien met de naam voor mijn ijskar:"De Dekselse Snor " kortgeschreven en gezegd: "de Snor". Met hulp van Benno Nijhof, die eerst nog niet genoemd wilde worden en daarom als "M" omschreven werd en met geld, beschikbaar gesteld door Boermarke (als vervanging voor de toegezegde nieuwe ijskar), werd de kar weer een pronkstuk. En kreeg ik zonder enige betaling van verschillende bedrijven allerlei materiaal.
Schoenen, Zonnepanelen, Houtwerk, Bandjes, logo en zoveel meer. In hoofdstuk 2016- 16 schreef ik over de openingsrit op het tuindorp.  En hoe leuk die was maar ook over de teleurstelling van mijn persoon in de op dat moment aanwezige krachtbron van de Snor. De accu die er in zat bleek ook teveel verouderd. Weggesleept door Benno ver voordat de route normaal zou zijn beëindigd belandde ik later die avond hopeloos teleurgesteld in de stoel van mijn woonkamer. "Zou het ooit nog goedkomen met de Dekselse Snor?"  vroeg ik mij steeds maar weer af. Die avond kwam er een messenger- berichtje binnen. Onbekend persoon. Of ik morgen even wilde bellen met Raymond Korte, eigenaar van de Batterij-Specialist. Misschien kon hij mijn probleem wel verhelpen typte de vrouw aan de andere kant van de spreekwoordelijke telefoon. De dag erna stond de Snor al op de stoep van de Batterij Specialist. Hoe bijzonder dat was voor mij weet de gever maar al te goed. Tranen van blijdschap liepen over mijn wangen. Ik wist mij geen raad. Niet wetende wat te zeggen (hfdst 2016-11). Een nieuwe krachtbron. Hij werd mij kado gedaan!!! Een zeer groot geschenk. Na al die giften ook dat nog eens! Het betekende alweer een nieuw begin. En dus konden we daags daarna eindelijk succesvol rijden met de onvermoeibaar lijkende Snor. Een krachtbron die wel goed moest zijn deed zijn werk zoals dat moest. En daarmee werd het startsein gegeven voor het ijsseizoen 2016.
Het seizoen begon dat jaar zeer koud, maar wel droog. En leverde ondanks dat wel euro's op. Een nieuw pechgeval (2016-16) met de Snor deed mij weer even bibberen, maar de relais waren vrij eenvoudig te vervangen en bovendien waren er binnen mijn volgers twee te krijgen en kostte me dat slechts een ijsje. Super! Toen het eindelijk ook warmer werd begon het  super te lopen. Een bedrijfsbus werd aangeschaft om de Snor, mocht dat nodig zijn, te kunnen trekken. Ben er erg blij mee (2016-21). Maar bij mij is het al enige tijd zo dat na een kortstondige goede periode deze afgewisseld schijnt te moeten worden door een wat vervelende periode. En zo werd ik in juni (voor een ijscoman een zeer belangrijke maand) geconfronteerd met het plotselinge overlijden van mijn schoonmoeder (2016-23). En moest ik bijna een halve maand in Hilversum, haar woonplaats, zijn om haar te cremeren, haar huis leeg te ruimen en alle andere zaken af te handelen. Kort daarvoor was ik ook al druk geweest om haar te verhuizen naar een tehuis vanwaar ze kort daarna in het ziekenhuis belandde en dus overleed. Toen ze 'overging' was ik op de hoogte van haar plotsklaps verslechterde situatie en stond ik op dat moment ijs te scheppen voor 600 kinderen op de Kinderstraatspeeldag op de Boerhavelaan.
Bij het bijna laatste ijsje, kreeg ik van mijn vrouw het bericht op de telefoon binnen dat ze was overleden.
Een nare situatie. Ben na de opdracht meteen naar Hilversum afgereisd om mijn vrouw, die daar al twee dagen ondoorbroken had gewaakt, te ondersteunen.
Een trieste zaak. En ook voor het ijsbedrijf het slechtste moment. Alle afspraken werden afgezegd. Gelukkig was er begrip. Ook een zwaar pechgeval met de Snor deed nog een duit in het zakje. De kogellagers van een achterwiel vlogen er plotsklaps uit en zorgde ervoor dat ik onderweg naar huis midden op de Hasseler baan tot stilstand kwam. Het was fijn om een aantal bevriende relaties te hebben die mij zonder kosten in rekening te brengen, hielpen (hfdst 2016-25).
In juli draaide Franky's ijs weer op volle kracht. Maar het gemis aan de goede maand die juni meestentijds is, deed zich nadien bij het opmaken van het gehele jaar 2016 wel opgelden. Ondanks het koude voorjaar en het mislopen van een omzet in de maand juni, werd het toch een succesvol jaar. Maar 2016, zo mooi begonnen met positief nieuws werd ook het jaar van mijn eerste klacht. Eind september stapte een boze moeder op mij af. Zonder enige pauze gooide ze er een stortvloed aan woorden uit. Kreeg nimmer een kans om ook mijn zegje te doen. Het ging in ieder geval over het, voor haar dan, te laat bellen in de straat. En dat terwijl ik op vergunning tot 21.00 uur mag rijden. In de hoogzomer zelfs tot zonsondergang. Mijn bel beroerde ik die dag overigens omstreeks 20.55 uur voor de laatste keer die avond. En dus keurig binnen de tijd van mijn vergunning. Dat was wel in haar straat. De krant "de Tubantia" kreeg er lucht van en blies het geheel enorm op. Binnen de kortste keren werd dit in de krant een enorm goed gelezen en zelfs op de lokale radio gehoord, hot item. En ik? Ik heb slechts de vraag gesteld waarom. Niks meer en niks minder.
Het deed mij uiteraard goed dat meer dan 90 procent van de mensen achter de ijscoman stond. De overige reacties kwamen van mensen die vonden dat ik dan maar eerder door die straat moet rijden. Tja, die snappen dus echt niets van venten. Venten kan je elke dag tussen 13.00 en 21.00 uur. In Hengelo wonen 80.000 mensen. In veel verschillende wijken en straten. Ik verzeker u; dat kan niet allemaal tussen pak m beet; 13.00 en 18.00 uur naar ieders tevredenheid. Het was in ieder geval een roerige tijd met zelfs heel veel nieuwe volgers (hfdst 2016-35).
In hoofdstuk 2016-38 doe ik verslag van mijn droom die eindelijk uitkwam. Mijn mini-evenement "Kinderdag". Brunch, spellen, het verhaal van KiNDERDAG, pannekoekjes bakken, knutselen, snoepjes, sminck, drinken, ijs, draaimolen, muziek, springkussen, suikerspin, kadootjes en wensjes. Ik zie nog het totaalbeeld. Het was precies als in mijn droom. En wat een prachtig weer hadden we deze dag. Super! Alsof het zo moest zijn. Ook al vaak geschreven; mijn moeder die zoveel voor mij heeft betekend en daar boven in de hemel is, zou zij in het mooie weer de hand hebben gehad? Hebben gedacht: "Dat hoort er ook bij en BAMMMM...  mooi weer? En wat een leuke dag ook. Veel kinderen gezien. Ook mee gebruncht. Ideetje van mijn lieve vrouw. De kracht achter mijn persoon. En ook werd het de dag van de officiële lancering van mijn goede doel, Stichting Nelly. Het was werkelijk een superdag. De complimenten stroomden daags erna nog binnen op facebook. Ik kijk nog graag naar de foto's. En ben dan zo blij te zien dat het mij is gelukt. Met veel hulp! Wijkgenoten en familieleden. En financiële steun van bedrijven en gemeente. Dankzij hen werd het een dag om nooit meer te vergeten. Ik heb overigens pas nog 1 foto uit al die foto's gekozen om vergroot op canvas te laten printen en dan aan de muur te hangen. Dit jaar staat de KiNDERDAG wederom op de rol. Hopelijk wordt het net zo leuk als afgelopen jaar. Het wordt wel weer iets grootser. Maar zonder haar doel voorbij te streven. De lokatie blijft de Vijverlaan.

Het jaar eindigde met een optreden als Sinterklaas op één der Hengelose scholen. Samen met Raymond Korte die Zwarte Piet was. Vooraf dacht ik nog dat ik gesnapt zou worden. Maar mijn vermomming was goed en de zwaardere stem deed de rest. Het mooiste compliment kwam uit groep 8. Ik zou buurman Henk zijn. Mooi toch?

Het nieuwe jaar is alweer even geleden begonnen. In dit nieuwe jaar kreeg ik een baan aangeboden bij de Batterij Specialist. Een ochtendbaan opdat ik in de middag en avond straks met ijs kan rijden. Een vroeg voorjaar leidde een sterke start van het ijsseizoen in. Inmiddels is de sterke start alweer volledig weggespoeld door de kou en de regen. De maand april doet wat zij wil. Het begin was matig, op een enkele goede dag na. En nu zijn we alweer ruim over de helft. Een slechte maand. Al het gewin uit maart is met deze slechte aprilmaand alweer gereduceerd tot een slecht voorjaar. Financiëel dan.
Niks aan!
De Snor vertoont kuren, ook dat nog. Hij rijdt nog maar 10 km per uur op top.  En bovendien rijdt die niet goed. Er is iets aan de hand. Sterker nog; de laatste rit rook ik brandlucht. Ik heb maar weer hulp ingeroepen van een vroegere Spijkstaal monteur. Ik kan het zelf namelijk niet. Telefonisch, via Whats-app, kreeg ik de benodigde info. En ging ik een uur later zelf, met mijn met twee linkerhanden uitgeruste ijsco-lichaam aan de haal met tangen en ander gereedschap.
De dag erna kreeg ik het voor elkaar met de beschrijving in de app van de monteur als leidraad. Ik kan kennelijk toch wat meer als ik dacht.
Inmiddels heb ik zefs al een klein stukje proefgereden. Het probleem is bijna verholpen. Hij rijdt op zich goed. Maar hij rijdt nog steeds niet sneller dan 10 km. En dat moet toch echt naar 13 tot 15 km. Dus gaan we dit komend weekend verder zoeken.

En dan nog even dit;
Soms bekruipt mij het gevoel dat men niet goed begrijpt waarom ik soms niet uitrijd. Dat kan ik heel goed begrijpen. Maar ik wil hierover graag wat opheldering geven; wanneer het zonnig is en het dan op zich best goed weer lijkt, is het vaak door een behoorlijk doorstaande wind nog erg koud. Zeker, zoals de laatste tijd, wanneer de wind uit de Noordwesthoek komt. Dan ben je na 2 uur venten zo verschrikkelijk afgekoeld dat het echt niet leuk meer is. Laatst kwam ik weer in huis na 5 uur ijs te hebben gevent. Ik was door en door afgekoeld. Daarnaast, en dat is echt een groot probleem, moet ik op de dag al in de ochtend een beslissing nemen of ik al dan niet ga rijden, dit in verband met al het voorbereidende werk op het ijsrijden. En geloof het of niet: ik ben er zelf op gebrand om weer te plussen ten opzichte van 2015. En dat lukt echt niet wanneer ik niet rijd. Maar met een maand als deze Aprilmaand gaat dat dus heel lastig worden. Dus ik baal harder dan u wanneer ik weer niet kan uitrijden. Het pechgeval met de Snor van deze week komt er ook nog eens bij. Maar straks, dan komt alles goed. En kom ik vrijwel elke week bij u door de straat. Dat beloof ik. De laatste berichten rond het weer zijn echter niet positief. We zullen, wanneer die berichten kloppen, zeker tot begin mei buitenspel staan. Ongekend, maar zeer waarschijnlijk.

Tot slot dank ik u!
Ik dank u hartelijk voor het volgen van deze ijscoman. Kennelijk vindt u het leuk wat ik doe. Dat geeft mij kracht. Kracht om dit te blijven doen. Ik dank u ook voor het lezen van mijn blog, want ik kan zien dat u het leest. Daarvoor heb ik de beschikking over een soort van statistiek. Het is heerlijk om met je eigen woorden uiteen te kunnen en mogen zetten wat je bezighoudt. Waar het mij om te doen is en wat ik ervoor doen moet en vooral om laten moet. De maanden april tot en met oktober zijn zwaar. Ook al omdat ik nu in de ochtend werk heb. De komende maanden zullen gaan uitwijzen of ik het allemaal ga redden. Maar als altijd ben ik zeer positief.
U leest mijn verhaal en wil kennelijk weten wat mij zoal beweegt, of wat ik zoal meemaak.
Zolang u dit blijft lezen zal ik met veel plezier blijven schrijven.

Ik ben blij dat dit hoofdstuk uiteindelijk is geschreven. Het betekent nummer 250 (!).
Een mijlpaal, als eerder geschreven. Ik dank mijn vrouw, die altijd voor mij klaar staat wanneer dat nodig is. Zij komt ook altijd met leuke initiatieven.  Een ware stille kracht achter het bedrijf. Ik dank ook mijn kinderen die altijd zijn blijven geloven in hun vader. En die mij steeds helpen wanneer ik daarom vraag. Mijn jongste zoon Joeri rijdt soms zelfs met de Snor. Tot slot bedank ik ook mijn vader, die immer positief, mij desgevraagd voorziet van raad. Ben blij dat ik hem nog heb, het is dan ook de reden dat ik zaterdags vaak in Hilversum bivakkeer.

Trots als ik ben besluit ik met de wekelijkse groet en de uitnodiging om volgende week ook nummer 251 te lezen.

Ik wens u tot slot een fijn weekend toe!

Frank Boereboom
Franky's Food
Hengelo