2017-28. De eerste drukke week!

De eerste week van de afspraken zit er op.
Blij dat alles goed is verlopen.
De week vloog voorbij en de ene na de andere afspraak werd afgewerkt.

De verscheidenheid in de opdrachten was groot. Op het Borsthuis draaiden Creppie en Kokkie als eerder de ene na de andere crepe om. De oudere medemensen waren maar wat blij met de dunne pannekoekjes. Maar ook op het gebied van het ijs was het een loodzware week met als absoluut hoogtepunt de zaterdag.
Dit was echt een loodzware dag. Nooit eerder heb ik mij zo vermoeid gevonden als deze dag. Bij thuiskomst was ik helemaal naar de galemiezen. Wist gewoon niet meer rechtop te staan. Dood en doodvermoeid plofte ik in een stoel op de straat. Het straatfeest in mijn eigen straat was al bijna afgelopen. Niet zo gek natuurlijk wanneer de klok bijna 12 slaat.
Maar ik heb daar toch nog bijna 3 uur gezeten. Eénmaal in bed was ik weg eer ik het wist.  Op de dag van vandaag voelde ik alles kraken. De gisteren afgeronde zaterdag voelde ik in al mijn vezels. Zo diep was ik eerder niet gegaan. Afijn. Het zit erop!

Vandaag had ik opnieuw afspraken. Ik kon het gewoonweg niet laten om eerst nog een klein rondje over het tuindorp te rijden om daarna de afspraken af te doen werken. Zojuist ben ik daarvan thuisgekomen en heb ik even wat gegeten.

Na het schrijven van dit hoofdstuk gaan we weer verder met werken. Er moeten nog rekeningen gemaakt worden. Het werk, zo na de rit, zit er nooit op. Altijd is er nog wel wat te doen.

En dan besef je, zeker na het lezen van diverse facebookberichtjes over de vaak erg leuke tijdsbestedingen van vrienden, dat ijscoman een leuk beroep is maar vaak ook een eenzaam beroep. De ritten na werk merk je hoe alleen je bent. Gek is dat! Ook vergt het werk veel kracht. Je werkt je drie slagen in de rondte en er is nooit rust. Leuke dingen ondernemen kan bijna niet. De tijd om geld te verdienen is nu. Niet in de winter.
Voor mijn gezin is dat best wel eens moeilijk. Ik ben er eigenlijk nooit. Soms zou ik ook wel eens wat leuks willen doen, maar dat zit er gewoonweg niet in.
En dus haal ik mijn voldoening uit het brengen van een geluksmomentje bij anderen. Ook niet verkeerd hoor. Want gisteravond laat, op mijn laatste afspraak, zag ik het weer.  Mensen die zichtbaar genoten van mijn zelfbedachte ijs FAIM!.

Er zijn alweer 9 bakken doorheen. Ik heb er nog 10. En dan moeten we alweer produceren. Ongelooflijk!
Net als de vraag naar ijs op de Nijverheid deze week. Leek wel of iedereen ijs wilde! Wat een prachtige dag! Daar geniet ik dan eerlijk gezegd ook wel weer wel van.

De week zit erop. De volgende week ben ik opnieuw erg druk. Geen dag rust. En toch moet ik het van nu hebben. Ik hoop dat ik ergens een keertje tijd zal vinden voor mijn gezin. Vooralsnog voeren de afspraken de boventoon. Gelukkig heb ik een lieve vrouw, een stel prachtkinderen en een sterk hart. Zoals altijd kom ik er wel. En kijk ik straks terug op een pracht van een seizoen.

De komende woensdagavond is de Snor even geen ijskar. Dan fungeert hij als decor voor de aflevering van een stel jongemannen op school tbv een gala. Lijkt me erg leuk om te doen. Wanneer u de Tubantia leest let dan de komende weken goed op. Uw ijscoman zal er dan weer eens in staan.
Een keer op de woensdag. Wanneer precies weet ik niet, maar het zou zomaar a.s. woensdag kunnen zijn.

Ik ga besluiten.
Ik weet niet hoe de week gaat verlopen.  Ik weet alleen dat ik maandag, woensdag en zaterdag vol met afspraken zit.
De rest van de week zal ik weer op de wijken zijn zolang het weer daar aan wil meewerken.

Ik wens u allen een fijne week toe.
Tot waar en wanneer dan ook.

Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo