2017-40. Dag Papa!!!

Mijn vader is niet meer. Gestorven. Afgelopen woensdagmorgen vroeg sliep hij rustig in. Een dag of wat ervoor was ik nog bij hem en had ik hem nog gesproken. Hij was benauwd en moe. En bovendien erg onrustig. Het vroegtijdig verliezen van zijn vrouw, mijn moeder, aan de gevolgen van die rotziekte welke de naam Dementie draagt én zijn suikerziekte hadden zijn leven al veel eerder behoorlijk op zijn kop gezet. Maar hij kon er uiteindelijk goed mee leven. Toegegeven; zijn Nelly miste hij elke dag!  De laatste weken ging hij opeens hard achteruit. Het leven vloeide dagelijks meer en meer uit zijn nog immer hardvechtende lichaam. Hij wist het namelijk zeker; "ik word gewoon weer beter hoor". Hij vertelde ons kinderen ook over zijn dromen. Dromen die zomaar in een nacht waren gekomen. En elke nacht terug bleken te komen. En ook dat ze niet fijn waren en niet meer weggingen. De betekenis van deze dromen is mij inmiddels bekend. Ook nog voor hem toen hij nog leefde. Hij had het moeilijk met een paar zaken uit het verleden. Wist niet goed óf en hoe hij dat kon oplossen. Zijn werkzame leven was hij een pionier in het Katholieke Onderwijs geweest. Had bijzonder veel betekend voor het onderwijs. Ten tijde van zijn zeer waardevolle inzet als directeur van een onderwijsbureau, sloeg hij een functie als die van Staatssecretaris van Onderwijs af, omdat zijn kinderen op de vraag of ze mee wilden verhuizen naar Den Haag, negatief antwoordden. Als vader was hij er voor zijn kinderen en kleinkinderen, maar vooral na de dood van zijn vrouw, mijn lieve moeder, stond hij klaar met raad en daad. Hielp hij iedereen wanneer dat nodig was. Alsof zijn rol ineens anders geworden was. Er nog meer voor zijn kinderen en kleinkinderen moest zijn. Zijn voorliefde voor de voetbalclub Feyenoord was als gewezen Rotterdammer onbeschrijvelijk groot. Maar ook van het Spaanse Barcelona kon hij zo verschrikkelijk genieten. Voetbal was gewoon zijn ding. Tenslotte was hij ook een heuse KNVB scheidsrechter geweest. Hij keek dus graag en nog meer wanneer hij dat samen met één van zijn kinderen kon doen. Bij hem thuis dan hé! Omdat hij slecht ter been was kwam hij steeds minder bij anderen over de vloer. Ik was erg trots op hem. Want hij gaf nooit te kennen dat ie het zwaar had. Maar ondanks dat hij 5 kinderen had en dat diezelfde kinderen bij toerbeurt op visite kwamen bracht hij uiteraard ook vele uren in eenzaamheid door. Moest ie zich vermaken met de tv. De crime zender bood uitkomst! Als er geen voetbal was keek hij naar series als the Killing, Wallander en ga zo maar door. Wij als kinderen belden hem dagelijks. Soort van controle en enigszins bedoeld ook als kortstondig gezelschap. Maar op het laatst werd hij dus zwakker. Is hij ook nog meerdere keren gevallen. Heeft ie zelfs een keer een half uur op de vloer gelegen. Kon niet opstaan. Uiteindelijk leidde dat voorval een groeiende vraag van onze hulp in en werden de bezoeken door ons als kinderen strak opgevoerd. Totdat hij echt niet meer alleen kon en mocht zijn. Het werd voor ons als kinderen en kleinkinderen, die ook werden ingezet, best zwaar. De laatste dagen was die er dan weer wel en dan weer niet. Van bed naar stoel en omgekeerd. Liep die behoedzaam achter zijn rollator. Bang om weer een misstap te maken. Maar hij deed het wel, zij het langzaam maar wel goed. En als ie dan in zijn stoel zat, was de sigaret hetgeen hij nog een extra traktatie vond. Langzaam maar zeker vloeiden zijn krachten weg. De dagen werden korter en korter. Steeds meer verbleef ie in de slaapkamer totdat zijn gedachten dus werden gevormd door wat dingen uit het verleden. Toen werd het lastig en werd die onrustig. Ik heb naar hem geluisterd, zoals ook mijn broer en zussen dat deden. Een luisterend oor probeerde ik te zijn. Ik heb hem toen ook gezegd dat hij een geweldig mens was en nog steeds is. Dat hem geen enkele blaam treft. Maar mijn woorden hoorde hij al niet meer. Hij was met zijn gedachten al weer bezig met het verleden. Sterker nog, ik hoorde hem tijdens dat wat ons laatste gesprek zou zijn, zijn zacht geworden stem; “ Nelly moet maar even wachten. Die zou dat heel goed begrijpen.” Ik keek naar hem en zijn gezicht veranderde niet. Ik wist toen dat het verleden een behoorlijke indruk had achtergelaten  God, ik ben zo vreselijk trots op hem. Op zijn laatste krachten nog zo vechten tegen zoveel onrechtvaardigheden. Petje af. "Niemand hoeft aan jou te twijfelen. Niet als mens en zeer zeker niet als vader" zei ik hem.
Ik weet niet of het hielp, zelfs niet of hij het hoorde. Hij keek wat stoicijns naar de altijd aanstaande tv. Ik wist dat op die avond tijdens dat gesprek geen woord  meer werd opgepikt door hem. Hij was er immers van overtuigd dat wat krom was recht moest worden gebogen. En hij, hij zou er nog alles aan gaan doen. Het tekende mijn vader. Nooit opgeven, altijd in gevecht gaan. Maar dit gevecht zou hij niet meer gaan winnen. Dat wist ik en dat wist hijzelf ook wel. De tijd kreeg hij niet meer. De trap naar de hemelpoort, daar waar zijn Nelly op hem zou wachten, was binnen handbereik.

Het is daags na zijn overlijden. Vrijdag om precies te zijn. Het zonnetje schijnt. Het kaarsje bij een foto van zijn Nelly staat op het punt uit te gaan. Alsof het zo moest zijn. Over enkele minuten komen ze mijn vader ophalen. Ik wacht op de begrafenisondernemer. Het zijn zenuwslopende en tergend langzame minuten die volgen. Ik bezoek nog één keer de slaapkamer. Zijn slaapkamer. Ik zie hem liggen. Straks is de kamer leeg en is hij onderweg op zijn laatste reis van het aardse leven. Gaat hij naar de aula en wat dagen erna naar zijn laatste rustplek.
God weet hoe ik hem ga missen. Nog even kijken. De tranen vloeien. Alweer.
Ik zeg: "Dag papa. Het ga je goed". Mijn meegereisde dochter heeft het nu ook zwaar. Het zijn de laatste minuten en dan is hij echt weg, zegt ze. De tranen vloeien nu ook bij haar. Geduldig zoeken ze de weg naar beneden over haar wangen om uiteindelijk te worden opgevangen door een met zakdoek gevulde hand. Ze heeft het moeilijk. Maar ze is genoeg realist om te beseffen dat dit ook maar zijn lichaam is. Opa was al weg.

En nu hij daadwerkelijk weg is bedenk ik dat ik het met de herrinneringen zal moeten doen. Dat hij echt weg is. Op weg naar zijn Nelly.

Ab Boereboom  *17-01-1935
                            +27-09-2017

"Liefde is elkaars hart vasthouden.
Laten we deze bijzondere liefde aan elkaar doorgeven"

Voor altijd in mijn hart. Voor altijd!

Frank

Frank Boereboom
Frankys-Food.
Hengelo