2018-11. Het laatste vrije weekend???

Zaterdag 17 maart. Het is koud. En het sneeuwt. De temperatuur ligt onder de 0 graden en de wind staat behoorlijk door wat het buiten echt vies koud maakt.
En dan te bedenken dat dit het weekend zou zijn van mijn seizoensopening. Eindelijk zou ik er weer op uit kunnen trekken om mijn klanten en vooral klantjes weer te mogen ontmoeten. Zoals ik vorige week ook al, tijdens de testrit, had mogen doen. En natuurlijk ook om centjes te verdienen. Ook niet geheel onbelangrijk omdat ik behoorlijk moet investeren in de inmiddels bekende gang naar de Supermarkt. Maar ergens aan het begin van de week had ik al opgemerkt dat het niet meer van ijsrijden en de seizoensopening zou komen. De weersverwachting voor het huidige weekend had, in verband met de herintrede van koning Winter, alle seinen op rood gezet. En dus gelaste ik halverwege de week de opening van het nieuwe seizoen af. En maakte ik bovendien een nieuwe datum van openen bekend; 25 maart a.s.
Het is zoals het is. Het weer hebben wij nou eenmaal niet in de hand. Het is dan ook de voornaamste tegenstander van een ijscoman in een seizoen. Maar als alles een beetje meezit zijn we na dit weekend (zo rond dinsdag) van de winter af. Even volhouden dus.

Hoewel ik nu wat meer tijd heb gekregen om mij goed en wel voor te bereiden is het zelfs met de extra gegeven tijd bijna zeker dat ik op die openingsrit nog geen FAIM! bij mij zal hebben. Ook nog geen Radler trouwens. Dat heeft te maken met logistieke problemen en het feit dat Frankys-Food gewoon een heel klein bedrijfje is. Ik blijf graag eerlijk naar u toe en werk mij niet graag in de financiële nesten. Het plotsklaps overlijden van mijn vader vorig jaar september en de lange tijd van verzorging voorafgaande aan zijn afscheid hebben mijn seizoen behoorlijk vroeg doen beëindigen. Ook weer iets waar ik niets aan kon doen. Dat dat zo is, is natuurlijk wel buitengewoon teleurstellend. Maar er zijn nu eenmaal veel serieuzere zaken dan de verkoop van wat ijs.

En zo werd ik deze week opnieuw geconfronteerd met zaken die zoveel belangrijker voelen en zijn dan het wel of niet hebben van een succesvol seizoen. Eerst hoorde ik deze week op van nieuws rond de gezondheidstoestand van een kennis. Dat klonk niet best. Ongeneeslijk ziek, luidde het relaas. Dat doet wel wat met je hoor.
Een ongelooflijk verdrietige zaak. Want het betreft niet alleen die persoon. Het gaat uiteindelijk ook om het hele gezin. Ik heb het er moeilijk mee. Omdat er ook een kind bij betrokken is. Het hart huilt!
Vandaag las ik in het Algemeen Dagblad een verhaal over een paralympiër. Ze kreeg te maken met een tumor. Ze was, toen zij de ziekte kreeg, een aanstormend talent in haar sport snowboarden. Haar onderbeen moest worden geamputeerd maar de kanker kwam desondanks terug. Hoe zij daarentegen vocht en hoe die rotkanker steeds weer bezit van haar nam. En dat ze weer opknapte na een nieuw gevecht. Ze vocht ook voor haar sport. Uiteindelijk wist ze haar sport op de para olympische kaart te brengen. Wat een vechtjas! Ze kreeg dus haar gelijk als ook haar weer nieuwe kanker. Lymfeklierkanker deze keer. Ook die nieuwe kanker wist zij het hoofd te bieden. Ze wilde graag naar Pyeongchang, aanvankelijk slechts om steun te geven aan andere olympiërs, maar ging onder aanmoediging van door ondernemers bij elkaar gebrachte financiële steun, toch meedoen om gisteren te Pyeongchang, Zuid Korea, op 45(!) jarige leeftijd, haar derde goud te halen. Haar naam; Bibian Mentel.
Foei... wat een verhaal. De tranen staan nog in uw ijscomans ogen. Sorry. Dit zijn verhalen. Hoe is het mogelijk!?
En in het kielzog denk ik dan aan mijn zieke kennis. Iemand die momenteel worstelt met haar gezondheid. Ze zou niet lang meer te leven hebben. Ik lees dit verhaal en denk aan haar. Het is een gevecht. Een heel zwaar gevecht. Maar kijk naar Bibian. Ik geef geen valse hoop. Wil ik uiteraard niet, maar niets is onmogelijk. En vanaf deze plek wens ik het gezin en zij die weet dat ze ongeneeslijk ziek is alle kracht en sterkte toe.

De gemeenteraadsverkiezingen staan weer voor de deur. Komende week mogen we weer stemmen. Ik heb beloofd dat ik mijn stembiljet ga verzilveren. Ik weet ook op wie. En toch... Ik vind het soms zo erg hoe sommige beoogde raadsleden met elkander omgaan. Dit zijn volwassenen hé?! Althans, dat zouden ze moeten zijn. Op Facebook zie ik soms dingen voorbij komen dat ik denk: sodemieter alsjeblieft op joh! Kind dat je er bent!!!
En dan die promotionele activiteiten. Overal kom je ze ineens tegen. Eerlijk gezegd ken ik er maar weinig. Hoe zou dat toch komen? En dan die landelijke politici. Die bemoeien zich ineens ook overal tegenaan. Denk ik: ga je werk doen! Landelijk ok. Maar hier in de regio gelden andere belangen. Heb je niks over te vertellen.
Zie de zorg. Hoe die steeds nijpender wordt. Zie dat gekeuvel over een nieuw gemeentehuis. Alsof dat niet anders kon. Het gelul over het parkeerbeleid. Een nieuwe Enschedesetraat. Een ander marktplein. Alsof dat zoden aan de dijk zet. Daarmee krijg je echt niet meer mensen de binnenstad in hoor.
Er moet meer gekeken worden naar de feiten. En feit is, dat er veel leegstand is. En ook veel onduidelijkheid is geweest. Op een zondag open willen en vervolgens de deuren dichthouden. Dat is pas zorgelijk! Ik weet als geen ander dat er goede ondernemers actief zijn in de stad. En die weten wel hoe ze dit moeten oplossen. Laat hen het nou samen doen. Dan komt het vast wel weer goed. Een mooi marktplein is leuk maar werkt pas echt als alle neuzen dezelfde kant op wijzen.

Volgende week ga ik mijn seizoen openen. Daarmee komt een einde aan een rustige periode. Ik heb er heel veel zin in. Om al mijn klanten te mogen ontmoeten. Maar ook omdat dit seizoen mijn bekers ijs zullen worden gelanceerd. Ik had het graag nog gedeeld met mijn vader. Maar die ziet het wel vanuit zijn hemelse stoel. Er zijn overigens al meerdere winkels geïnteresseerd in mijn ijs.
Ik ga na de eerste lancering ook met mijn ijs de boer op. Kijken of er nog meer ondernemers geïnteresseerd zijn. Heel snel volgt overigens een nieuwe smaak. Daarover later meer.

Ik wens u een goede week toe.
Laat de lente maar beginnen.
Ik ben er klaar voor. Alweer heel lang!

Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo