2018-26. Wind!

Het is zondag 1 juli. En wat een geweldig seizoen maak ik door. Vanaf het begin van het seizoen loopt het al goed. Vanzelfsprekend is daar het weer de grote aanjager van. Zo'n mooi voorjaar en een goed begin van de zomer maakt dat ik het ene record na het andere uit de boeken schrijf. Het is ook vandaag weer prachtig weer. De lucht is strak blauw.  Dat wil zeggen: wanneer ik vooral NIET naar het zuiden kijk. De brand bij Twence, gisteravond ontstaan, levert een geweldige hoeveelheid rook op welke een serieuze poging onderneemt om de prachtige blauwe lucht van zijn schoonheid te beroven. Vandaag staat er ook nog eens een bijzonder harde wind. Een wind die ook gisteren en vrijdag mij veel zorgen baarde. Als al eens eerder hier in het blog over geschreven, hoofdstuk 2015-11, ben ik er zo van overtuigd geraakt dat er in Nederland veel meer wind staat als vroeger. Er is bijna nooit meer een dag van windstilte. Ga voor jezelf maar eens na. Wedden dat je je het niet kan herinneren? En met een dag van windstilte bedoel ik uiteraard van 8 uur in de morgen tot wat mij betreft 00.00 uur. Het weerbeeld is dus veranderd. En voor wie wil weten waarom mij dat nu zo bezighoudt. Welnu; met een harde doorstaande wind is het verdomd moeilijk om ijs goed te conserveren. Een harde en warme wind blaast de kou tijdens het scheppen namelijk uit de kar waardoor het voor mij op enig moment moeilijk gaat worden kwaliteit te waarborgen. En ik lever geen troep. En dus ben ik soms korter dan gewenst op een wijk.

Het is zondag 1 juli als ik constateer dat de wind harder blaast dan de dag ervoor. Dat het dus opnieuw moeilijk gaat worden het ijs goed genoeg te houden. We zitten buiten aan de tafel te ontbijten. Vleeswaren worden door een harde windvlaag gewoon de lucht in geblazen. Een doek om lekker in de schaduw te kunnen zitten wordt tijdens een volgende en nieuwe windvlaag gewoon losgerukt! Weer stuk. De 4e keer al dit jaar. Ook dat zegt genoeg. Hopeloos geworden van de nieuwe vernietiging van ons mooie schaduwdoek zetten wij ons ontbijtje dan maar binnen voort. Hier waait het uiteraard niet.

Het is dus een mooi jaar aan het worden. Met een enkel dieptepunt. Ik heb het nu over de periode van een anderhalve week zo rond half juni.
De omzet ligt zo rond de omzet van mijn beste jaar ooit. Met dat verschil dat ik nu veel minder tijd steek in Frankys Food. Dit, omdat ik nu ook een baan van 40 uur bezit.
Als het zo door blijft gaan gaan we nog voor een stunt zorgen. Aan mij zal het iig niet liggen. Voel me goed, sterk en klaar voor weer een dag vol gezelligheid en plezier.

Het mooie weer brengt uiteraard ook met zich mee dat ik het dan ook erg druk heb. Veel afspraken gemaakt worden en soms ook door de drukte worden vergeten te noteren. Helemaal wanneer men mij niet mailt maar belt of een berichtje schrijft middels andere manieren als Whatsapp en Messenger. Zover mij dit dit jaar al is overkomen is het vergetene inmiddels alweer rechtgezet. Ik ben mens en ook ik maak fouten. Soms kan ik daar dagen mee zitten. Soms als de vergeten klant(en) al meteen begrip toont/tonen voor het klotegevoel dat daarna zo huisvest in mij, kan ik het weer vrij snel loslaten. En helemaal loslaten kan ik het, wanneer ik de gemaakte fout mag herstellen. Dan ben ik weer zo blij als een kind. Uiteraard blijf ik zoveel mogelijk foutloos, maar er gebeurd zoveel om mij heen. Echt niet normaal. Dan kan het natuurlijk ook een keertje misgaan.

Deze mooie week was ik op de Hengelose en Hasseler Es. Het liep pima op de Hasseler Es. Veel mensen deze keer. Op het Wilbert had ik ook een verbetering van de omzet. Dat gold helaas niet voor de Bloemenbuurt die steeds meer inlevert. Een veranderende samenstelling van mensen in de wijk, vermoed ik. Het was altijd een prima wijk toen ik daar bijna 5 jaar geleden begon. Er is tegenwoordig niet veel meer van over. Dit jaar blijf ik er nog rijden. Maar volgend seizoen zou dat wel eens kunnen veranderen. Op donderdag reed ik met de Snor als verrassing naar Veldwijk. Een klein wijkje in het zuidoosten van Hengelo. Als een keertje eerder liep het daar uitmuntend.
En met 3 uur ijsrijden was het klaar.
Vrijdag brak ik het record op de Nijverheid. Een geweldige opsteker.

Allemaal heel mooi natuurlijk maar het mooiste moest toen uiteraard nog komen. Zoon Joeri beleefde gisteren zijn debuut.
En ik kon er vanwege andere ijsafspraken niet eens bij zijn. Omdat Joeri door mijn andere zoon Nickey als chauffeur (ijskar op aanhanger) en hulp met hem meeging was ik wel enigszins gerustgesteld. 
En wachtte ik in mijn Snor, ergens te Delden, het bevrijdende telefoontje af. Net toen ik wilde bellen (het duurde wat lang eer ik op de hoogte werd gesteld), appte mijn zoon Nickey dat alles goed was gegaan, Joeri prima had gewerkt, de aanhanger en kar reeds waren opgeruimd.
Supertrots appte ik terug; "dank je, supertrots op jullie!"

En dus heeft Joeri zijn debuut er inmiddels opzitten. Vandaag rijd hij nog niet. Ik heb hem rust gegeven. Hij werkt net als ik ook nog bij een ander bedrijf. En heeft ook nog school. En dat laatste gaat zo wie zo voor.
Ik ben wel blij dat hij erbij gaat komen. Dan kan ik wat meer naar de buitenkant van de stad.

Gisteren had ik, terwijl Joeri zijn première beleefde, afspraken in Hengelo en Delden.
In Hengelo bij een verjaardag. En bij Wilhelminaschool.  Op het jeugdkamp. Hier werd ik overigens geflankeerd door twee super assistentes die mij zo hielpen dat ik heel snel klaar kon zijn.
Omdat ik snel klaar was, reed ik dus te vroeg richting Delden. En besloot ik aldaar nog even te gaan venten. Ik reed als vorig jaar langs het kanaal. En dat deed ik tot ver in Delden. Toen vond ik een mooi fietspad dat door zijn ligging als het ware Delden in tweeën deed splitsen. Links en rechts daarvan stonden huizen. Maar ik kon niet meer van het van overig verkeer gescheiden pad af. Overal stonden van die klote paaltjes.  En dus reed ik maar steeds verder. Uiteindelijk moest ik stoppen voor opnieuw paaltjes. En dacht ik dat ik het hele fietspad weer achteruit zou moeten afrijden. Immers; draaien kon ik vanwege de lengte van de Snor niet. Net toen ik dat wilde gaan doen, maakte iemand een hek open dat mij een mogelijkheid bood om er toch doorheen te kunnen rijden. Enig probleem was; de ondergrond van het te berijden stuk om door het hek te komen.
En dus stapte ik uit de Snor. Deed wat onderzoek naar de status van het onverharde gedeelte en waagde uiteindelijk de kans. Zonder enige problemen reed de Snor weer naar verharde ondergrond en sloot ik zelf het voor mij door lieve Deldenaars geopende hek weer af.
Verkocht ik onderweg op een paar straten nog wat ijs en sprak ik de aan de kar gekomen en zeer verbaasde mensen nog wat toe. "Wat leuk! Dit heb ik nog nooit gezien hier" en "Komt u vaker hier?" Of, wanneer mensen al een ijsje hadden en nieuwe mensen naar de kar kwamen (de bel had zijn werk goed gedaan) en tegen de reeds ijsetende mensen zeiden: "We hoorden een belletje en wij dachten, wat zou dat nou kunnen zijn en kijk nou; wat leuk?" De mensen waren dus zeer verbaasd en bleken erg graag ijs te eten. Eenmaal in een straat met kinderen kregen wat kinderen van mij de kans om even mee te rijden. Dit tot groot plezier van hun ouders.
Ach ja. Als je het goed wilt doen, doe het dan ook! Het is een soort van tweede lijfspreuk.
We hebben dan ook wat indruk achtergelaten in het stadse Delden. Dat deden wij daarna overigens ook op het bedrijfsfeest van de klant. Het ene ijsje nog mooier dan het andere. Met saus, vruchten en slagroom.
Ik heb wat mensen zien terugkomen voor meer. Prima resultaat dus.
En inmiddels begrepen dat ik volgend jaar er weer mag zijn. Hoe leuk!

Vandaag gaan we nog even rijden op tuindorp. De wind staat door. Het waait behoorlijk. Soms echt vreselijk hard. Zorgen maak ik mij niet. Ik red het wel. De Snor kan de temperatuur lang goed houden.
Vanmorgen vroeg had ik een ontbijtje. Een vergeten ontbijtje. Eén van de gemaakte fouten dus. Dankbaar voor het alsnog mogen regelen van dit ontbijtje kreeg ik zelfs nog wat kadootjes van de kinderen en ouders ervan. Alsof zij de fout gemaakt hadden. Hoe lief. 

De tekeningen, gemaakt door de kinderen en het kadootje met een heel lief geschreven stuk tekst dat ik in ontvangst mocht nemen na aflevering van de "vergeten ontbijtmand", raakten mij. Ik probeer uiteraard alles goed te doen. Het is bijzonder wanneer mensen die eigenlijk niet hebben gekregen waar zij om gevraagd hadden mij met zoveel liefde laten weten dat ze het mij niet kwalijk hebben genomen. Dat ook ik maar mens ben.....

En zo begin ik straks met een mooi gevoel de rit over het Tuindorp.

Na de route van vandaag over het tuindorp ben ik nog even bij de Speelotheek. Opdracht nummer 5 van dit weekend. Daarna is het dan echt klaar en sluiten wij het drukste weekend van 2018 af.

Ik ga weer voorbereiden.
Ik wens u een fijne zondag toe.
Geniet en waai vooral niet weg. Het zou je een ijsje kunnen schelen.

Groetjes Frank
Frankys-Food
Hengelo