2018-35. Een raar en druk weekend!

Wekenlang wist ik dat dit moment zou gaan aanbreken. En toch.... Je staat er onderweg in de drukte van het lopende ijsseizoen ook niet echt bij stil. Het was zelfs zo erg dat ik bijna was vergeten dat mijn zoon voor een tijdje zou verkassen naar België. En ik hem daarom geen fatsoenlijk afscheid had kunnen geven. Op tijd gelukkig, realiseerde ik mij dat mijn zoon een tijdje voor stage naar België zou afreizen. En ik hem dan ook voor een tijdje uit huis zou zien vertrekken. En dus trommelde ik mijn andere kids en aanhang op en hebben we gisteravond (vrijdagavond) 2 uur lang onder het genot van wat drank en borrelhapjes twee bowlingbanen misbruikt. Toch best wel een beetje apart gevoel. Ondanks het feit dat hij hier over 5 maanden gewoon weer onder dit dak slaapt.

Na de verplaatsingen van beide ijskarren op deze vroege zaterdagmorgen, de één naar Kids@thepark, de ander naar de Oeler volksfeesten, ben ik nog een momentje thuis. Om hem uit te kunnen zwaaien. Hij is nog druk met pakken wanneer ik het huis betreed. Een laatste keer loopt hij de trap op en wanneer hij weer beneden is, zegt hij dat hij gaat. Het moment is aangebroken.
Natuurlijk is het een gewone zaak. En de wereld vergaat echt niet! Stageopdrachten zijn nu eenmaal nodig. En ook in het buitenland.  Maar ja... het blijft wel mijn kind hé?
Zijn auto start moeiteloos. De motor draait en gaat een lange werktijd tegemoet.  Als die eens wist..... Terwijl de oude Saab in beweging komt roept hij ons na; "Doeiii". En met vriendin die hem vergezelt op zijn eerste aankomst aldaar, vertrekken ze uit ons zicht. Een toeter van de Saab hoor ik nog. Een vreemd moment. Ik kan er niets aan doen.

4 kinderen rijk en het went nooit.

Het weekend kent daarom zijn tegenstrijdigheden. Nickey stond altijd voor mij klaar om ook maar iets te halen voor mijn ijsbedrijf. Hij is de meest rustige van mijn drie jongens. Maar vlak hem niet uit. Joeri heeft nog geen rijbewijs, alhoewel ik verwacht dat hij deze zeer snel zal hebben. Hij heeft alweer maanden rijles. Maar mijn normale chauffeur is dus onderweg naar een nieuw avontuur.  Gelukkig loopt wat dit betreft het ijsseizoen op zijn einde. En hoef ik niet veel meer af te halen. En kan ik dat zelf wel doen voor die paar keer.

Kids@thepark is voorbij. Het is inmiddels zondagavond. De benen liggen over elkaar. Mijn hoofd is leeg. De spanning is weg. Ik heb het geflikt! Twee grote evenementen zijn prima verlopen. Ik ben a-p-e trots op vrouw en zoon Joeri. Ze hebben het uitmuntend gedaan. Zij stonden samen op de Oeler Volksfeesten. En natuurlijk ben ook ik daar dan ook met mijn gedachten wanneer ik het ene ijsje na het andere opschep op het evenement Kids@thepark. Ik kan niet zeggen hoe het op de Oeler Volksfeesten was, immers ik heb daar niet gestaan dit jaar, maar druk heeft Joeri het wel gehad. En op Kids@thepark was het gisteren wat rustig maar vandaag (zondag, red.) was het erg druk. Ik bleef maar ijsjes scheppen. En zeker wanneer men bedenkt dat de massa pas rond 13.00 uur op het Prins Bernhard Plantsoen, daar waar Kids@thepark gehouden werd, was. Daarnaast was ik na beide dagen van Kids@thepark nog niet klaar. Op zaterdag had ik nog twee straatfeesten en vandaag (zondag) ook nog eentje. Het was veel werk, maar ja, samen met de omzet van Joeri en Kitty was het echt te gek. 

Een mooi weekendomzet derhalve.
En dat hadden we ook echt even nodig.

Mijn zoon is in Gent. De ander boven in zijn kamer. En Joeri is lekker uit. Zo hoort het. Even stoom afblazen. Ik ben moe. Alle gewrichten doen pijn. De spieren zijn moe. Stond nog geen uur geleden bij een laatste opdracht. Een straatfeest op mijn eigen tuindorp. Kon de lepels nog net bedienen. Het was gewoon op. Totaal geen kracht meer. Maar ik perste er toch nog even wat vrolijkheid uit. Opdat deze opdrachtgever ook weer tevreden was. Een uur later vertrok ik huiswaarts met een bijzonder gevoel. Een prachtig weekend. Een weekend dat op zaterdagavond nog een leuk moment kende. Terwijl ik tussen de opdrachten door eventjes thuis was, zo rond half zeven in de vroege avond, werd ik ineens gewaarschuwd door zoon Joeri. Op het trottoir voor de oprit van mijn huis stond met krijt een pijl in de richting rechts getekend met daaronder de tekst:" Faim, Aardbei en Banaan". U kent dat wel van vroeger. Spoorzoekertje. En dus volgde ik de pijlen. Ik kwam uiteindelijk in de nagelegen Strumphelerstraat uit. En na 3 pijlen volgde de mededeling "hier bellen!".
En in de straat werd het mij duidelijk dat dit voor de kinderen die dit hadden opgezet, een hele goede manier was om mij te lokken. Kinderen waren het namelijk beu dat ik er al even niet was geweest. Hoe mooi is dat toch weer. En dus reed ik vanavond vóór de laatste opdracht even langs om de betreffende kids ijs te brengen.
Het is en blijft om zulke zaken dan ook een zo verschrikkelijk bijzonder vak. Een vak om zo van te houden. Dit geeft mij zoveel kracht. Ongelooflijk.

En nu ben ik thuis. Ik type mijn blog. Denk aan dit weekend. Een mooie omzet, dat wel.
Maar wel in de wetenschap dat mijn lieve zoon ver weg helemaal alleen zit. Zijn vriendin is inmiddels nog onderweg of inmiddels al thuis in Twente. Ik hoop zo dat hij het naar de zin zal krijgen. En dat hij het echt geweldig gaat hebben. Nogmaals... Ik trek mij dat aan. Het is mijn jong. Ik mis m al sinds het moment dat die de deur uitliep. Kan er niks aan doen. Zo ben ik nu eenmaal. Ik ga zeker nog op bezoek bij hem. Dat staat voor mij vast.

Goed! Het zit er op!
Dit was het zwaarste weekend. De opluchting is groot. Ik ga rusten

Ik wens u allen een goede week toe. Ik wens ook alle kinderen een mooie tijd op school toe. Ja, we gaan weer beginnen. De vakantie is voorbij.
Ik ga besluiten maar niet zonder te dankzeggen. Dank aan mijn lieve vrouw voor zoveel werk, aan Nickey die nog vlak voor zijn vertrek spullen voor mij ophaalde, aan Joeri die zijn mannetje stond op Oele en aan de organisatie van Kids@thepark.
Een pracht van een evenement. Dat moet gezegd!!!

Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo