2018-38. Mijn adviesbureau!

Het is bijna een jaar geleden. Het komt dichter en dichterbij. 27 september om precies te zijn. Ik denk er nog dagelijks aan terug. Het verlies van mijn adviseur, mijn vriend en mijn vader in één.  3 mensen gehuisvest in één prachtige ziel. Het mooie door tijd getekende lichaam. Ik zag dingen bij mijn vader die ik nu ik ouder word ook zie bij mijzelf. We zijn familie, dat is wel duidelijk. Uiteraard nooit aan getwijfeld hoor. Daarvoor was de gelijkenis te groot. Kijk nu trouwens naar een foto van hem vroeger en een foto van mijn jongste zoon. Gewoon een kopie!
Maar feit is wel dat mijn vader er niet meer is. En dus al bijna een jaar niet meer. God weet hoeveel ik hem mis. Zijn dag van overlijden vorig jaar was voor mij tot nog toe de grootste pijn in mijn leven. Het grootste verlies. Natuurlijk mis ik ook mijn moeder. En had ik na haar dood ook wel verdriet. Maar dat zag je aankomen. Bovendien was mijn moeder door haar dementie allang niet meer de moeder die ik kende. Ik heb na het overlijden van mijn vader wat concentratie problemen gehad. Reed tot tweemaal toe een deuk in de bedrijfsbus van de Batterijspecialist.  Nooit eerder had ik zoiets veroorzaakt dan wel meegemaakt. Ik was bij nader inzien kennelijk behoorlijk diep getroffen. Ik durf het achteraf eraan te wijten.
De dag van het overlijden staat mij dan ook nog helder voor ogen;
Het is vroeg. Woensdagmorgen 27 september. Ik ben gereed om naar werk te gaan. De klok staat op half 8. Nog voordat ik het huis verlaat gaat mijn mobiel over. Op het schermpje staat de naam van mijn zus. Op dat moment weet ik al genoeg. Er is iets mis. Iets erg mis. Mijn zus belt niet zo vroeg voor een praatje. Ze spreekt rustig en kalm. Even later heeft ze me vertelt dat mijn vader is overleden. Als ik de telefoonverbinding verbreek ga ik zitten. En weet ik even niet wat ik moet doen. Alles lijkt ineens zo anders. Ik breng mijn vrouw als eerste op de hoogte. Daarna mijn kinderen. De verslagenheid is groot. Het verdriet neemt allengs grote vormen aan. Mijn oudste zoon spant de kroon. Hij was ook zo close met zijn opa. Ik zie het verdriet. En nu plof ook ik in elkaar. Ik bel mijn zus die ik een half uur eerder nog nietsvermoedend aan de telefoon had. Ik zeg mijn zus toe die dag nog naar Hilversum af te reizen. Als ik opgehangen heb komt het verdriet pas goed op gang. Als ik de, van mijn oudste zoon gekregen sigaretten heb opgerookt, iets dat ik eigenlijk niet veel meer deed,  kom ik weer wat tot rust. Bel mijn werkgever en vertrek met vrouw naar Hilversum.
Een zware dag volgt.

Het verdriet is na een jaar uiteraard een stuk minder. Ik mis hem echter nog steeds heel veel. Even vragen aan pa... Het kan niet meer. Mijn adviesbureau is naar een andere dimensie.  Ik ben op mijzelf aangewezen. Niet dat ik daarmee problemen heb hoor. Zakelijk gezien neem ik goede beslissingen. Werk ik mij 3 slagen in de rondte en probeer ik steeds vernieuwend te zijn. Hoe moeilijk dat ook soms is.
We zijn bijna een jaar verder en ook mijn vriend is niet meer. Ik kon alles met hem delen. Het bleef altijd tussen ons beiden. Veel met hem gelachen en ook gehuild. Hij was de schouder die ik soms nodig had. En hij gaf mij het vertrouwen. Mijn vader is ook heengegaan. Hij was de laatste met de herinneringen van onze familie. De vader die waakte over zijn kinderen. En als grootvader supertrots was op zijn kleinkinderen. Hij was er altijd bij. En als vader gaf hij zoveel.

Vader, Vriend en Adviseur. Ze zijn er niet meer.

De relatie met zussen en broer is prima. We hebben het goed verwerkt met zijn allen. Ieder op zijn of haar manier. En hebben wij advies nodig, dan appen wij met elkaar. Omdat het adviesbureau er niet meer is. Leggen elkaar bij tijd en wijle wat zakelijke of andere vragen voor in de groepsapp en zien aan de reacties wat het beste wordt geacht. Een ander, maar zeer waardevol adviesbureau. Mijn vader zou trots zijn.
Aanstaande donderdag een jaar geleden dus. En op die dag heb ik nog een opdracht ook. Maar misschien is dat juist goed. Ga ik creppies bakken op het Hof, afdeling Weusthag.
Vrijdag na werk dan maar, als er niks tussenkomt, naar het graf. En anders in ieder geval zeer binnenkort.

Het was deze afgelopen week de week van het naderende afscheid van het ijsseizoen 2018. Nog 3 weekenden en het is echt klaar! Behoudens de kerstrit en de nog binnenkomende ijsafspraken, verwacht ik verder geen ritten met ijs meer. De ene na de andere vriezer zal weer worden uitgezet. De afbouw is gestart.

Na mijn aanstaande vakantie, in de Herfstvakantie gaat deze familie op een welverdiende vakantie, ga ik met crèpes de wijken door. Ik wil proberen mijn crepes op de wijken waar ik met ijs heb gereden af te zetten. Kijken of we daar successen mee kunnen behalen. De crèpes hebben nog maar weinig aan de omzet bijgedragen. Dat ligt ook voor een groot gedeelte aan mijzelf.
De weken na de Herfstvakantie gaan we op tournee met de creperie. Door alle wijken heen. Hopelijk kunnen we dan wel in elke wijk wat stroom afnemen. Afijn, we zullen zien. De eerste belangstellenden hebben zich inmiddels opgeworpen om stroom te leveren.

De week is voorbij en hopelijk ook het praten over vals geld. Veel mensen hebben mij erop aangesproken. Veel mensen ook vonden het erg voor mij. Op een route vroeg een vrouw een ijsje voor een euro. Ze betaalde met 10 euro. "De rest is voor jou, je hebt deze week al genoeg ellende". Het is zomaar een greep uit de vele reacties. Uiteraard heel lief maar ik was ook een beetje uit het veld geslagen.
En toch begrijp ik de mensen wel. Het is ook niet leuk. Maar het mag nu echt klaar zijn. Er zijn echt ergere dingen.
Zie het ongeluk in Oss. Kinderen. Mijn God, waarom?

Ik heb zojuist 2 luxe ontbijtjes afgeleverd. Van de week ook al een tweetal luxe manden. Het gaat weer lopen. Komt mooi uit nu ik het allemaal wat rustiger aan mag doen.

Binnenkort wil ik weer wat nieuws gaan bedenken. Dat hoofd blijft maar werken. Soms begrijp ik ook niet hoe het allemaal kan. Maandenlang 40 uur pw werk uit loondienst, gevolgd door zeker 40 uur pw Frankys Food.
En op een paar blunders (afspraken vergeten) van mijn kant na (Ja ik geef het volmondig toe) verder geen fout gemaakt.

Gisteren reed ik dit seizoen de meeste kilometers op 1 dag. Het was ook daarmee de langste werkdag van dit seizoen. Ik startte rond half 9 en was omstreeks half 11 in de avond klaar. Het begon met een rit over de Woolder Es in opdracht van het bouwbedrijf dat op het Seahorseterrein gaat bouwen. Een actie in het teken van burendag. Om alvast een goede relatie aan te leggen met de bewoners in de wijk mocht ik er gratis ijs uitdelen. We hielden het gelukkig die eerste twee uur nog droog. Daarna reed ik voor de volgende opdracht over de Berflo Es in opdracht van Bewoners bedrijf Berflo Es. Het regende inmiddels behoorlijk. En met de stevige wind werd ik zelfs in de cabine nog zeik en zeiknat. Na deze opdracht reed ik naar de Hasseler Es om op een buurtfeest, ook alweer in het kader van Burendag, ijs te scheppen. Het weer bleef onverminderd slecht. Ondanks dat werd er redelijk wat ijs afgenomen. Toen ik daar klaar was reed ik het grootste stuk. Van Noord Hengelo naar Oele is echt een heel eind met de Snor. En al helemaal wanneer je door de regen doorweekt bent en het daarom koud hebt.Ik arriveerde in ieder geval keurig op tijd. Behoorlijk afgkoeld. En eigenlijk een soort van onderkoeld. Na terugkeer op de basis heb ik na het eten, eerst de voorberedingen op de ontbijtjes gedaan en ben ik daarna voor de haard gaan zitten. Niet veel later dook ik  mijn bedje in, want ik moest er omwille van die 2 luxe ontbijtmanden alweer vroeg uit.

Ik ga besluiten. Vandaag een verplichte rustdag. Het is geen ijsweer.  En kan ik gelijk even bijkomen van gisteren.

Ik wens u allen een mooie week toe. Voor mij zal het wennen zijn. Geen avondwerk meer. Op donderdag a.s. na dan. De rust komt terug. De normale situatie daarmee ook.

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo