2018-39. De laatste weken!

Zaterdag 29 september 2018

Tja... nog 1 afspraak met de ijskar, althans voorlopig. Morgenmiddag (zondag) zijn we nog bij het springkussenfestival. En dan is het voor wat betreft afspraken voorlopig klaar. Neem ik ook niks meer aan, tenzij er in een weekend nog een feest is waar men mij persé bij wil hebben. Wel heb ik nog een paar weekenden met routes te rijden. Maar, het einde is in zicht. De finishlijn komt nader en naderbij.
Het lichaam is op. Het heeft dit jaar echt alles gegeven. Het piept en het kraakt. En al helemaal nu. En of dat nu zo goed uitkomt weet ik niet. Want vandaag ga ik weer rijden over de Noork, Klein Driene en Groot Driene. Voor de allerlaatste keer dit prachtige ijsseizoen. Maar het lichaam wil dus niet meewerken. De pijn in het hoofd en in mijn borst als gevolg van het hoesten bij de zware verkoudheid gooit wat dat betreft behoorlijk roet in het eten. Een verkoudheid welke ik heb opgelopen bij mijn laatste rit vol opdrachten vorige week zaterdag. Stond toen echt tijdens die koude en natte dag ijs te scheppen in de regen. Ik had eerst niet door dat de matige regenval mij behoorlijk nat had gemaakt, maar al snel werd het kouder en kouder. Ik was drijfnat na opdracht 2. En moest toen nog 2 opdrachten doen. En omdat ik vanaf opdracht 2 ook nog nog eens veel en vooral lang moest reizen, zat ik ook nog eens meer dan 5 uur met een zeiknatte koksbuis en onderkleding (thermisch notabene) in de kar waar de wind behoorlijk op stond. Omdat ik geen deur heb kon de wind mij gemakkelijk bereiken. Onderin de kar vond ik nog een vest en gooide deze dan ook om mijn nek. Om enigszins warm te worden. Maar het zou niet meer lukken die werkdag. Pas thuis begon ik weer wat warmer te worden toen ik zowat in de aangestoken open haard zat. Het duurde evenwel een behoorlijke periode eer ik weer op temperatuur was. 

Vandaag dus een lange route. Ver weg van de basis. En dat vindt ik nu niet zo fijn. Blijf liever wat dichterbij huis. Maar op met name Groot Driene ben ik al zo lang niet meer geweest, dat ik het alleen daarom al doen wil.
Ik moet het voor mij op een goede manier afsluiten. Dan maar wat paracetamolletjes meenemen. En wat drinken.
Morgen hoop ik ook gewoon te kunnen werken op mijn laatste opdracht in dit ijsseizoen. Uiteraard ben ik tot eind december paraat voor, als hierboven geschreven, nieuwe opdrachten. Daarnaast heb ik nog een opdracht bij de Ambulance dienst aan het einde van het jaar. En niet te vergeten; de Kerstrit!

Afgelopen week hebben mijn vrouw en ik wat nieuwe lampjes gekocht. We zitten nu op een aantal van 800 lampjes. Ik denk dat het de mooiste versierde Kerstsnor gaat worden sinds ik er 4 jaar geleden mee begon. Aan het aantal reacties te zien krijg ik het drukker dan voorgaande jaren. Dat zou in ieder geval wel leuk zijn. Tenslotte doe je het ook niet voor niets.

Na kerst gaat de Snor naar een afgesloten ruimte. Ik heb begrepen dat er mogelijk wat ruimte is bij een wijkgenote. Dat zou fijn zijn, want in principe volgen dan de moeilijkste maanden. Januari en februari mogen wat mij betreft geschrapt worden. Ijscoman onwaardig. Totaal geen beweging. Al jaren niet. Wel is er dit jaar een klein verschil.
Frankys Food bestaat dus per 2 januari a.s. 5 jaar! Toch een eerste mijlpaal. Dan gaan we beginnen aan een hopelijk mooi feestjaar.

Straks gaan we rijden. Op naar Groot Driene via de Noork en Klein Driene.
Ik kom er later nog op terug.
Eerst de rit!

De rit zit er op. Ik heb vele kilometers gemaakt. En in tegenstelling tot wat er normaal kan worden verkocht op de "drie wijken route ", bleef het nu vrij rustig. Ik kreeg het gevoel dat veel mensen weg waren. Ondanks dat ik onderweg meende behoorlijk minder gescoord te hebben op deze route had ik wel een fijne en gezellige tijd. Voor de mensen die wel aan de kar verschenen tijdens de route nam ik ruim de tijd. Na de rit, bleek later bij thuiskomst, dat het qua omzet nog best was meegevallen. Ok. Geen superomzet, maar zeer zeker meer dan ik gevoelsmatig dacht te hebben binnengehengeld.  

Morgen gaan we naar de stad. Maar eerst een ontbijtje verzorgen. Nu op naar bed en proberen lekker te slapen. De hoestbuien en 3 dubbele niesbuien zijn nog immer aanwezig. Net als de pijn op de borst en de pijn in het hoofd. Allemaal als gevolg van het vele hoesten. Als het morgen weer zo is kan ik het wel hebben. Leuk is het niet, maar het is te doen. Morgen zien we weer verder.

Zondag 30 september 2018.

Het is zondag. Vlak voor uitlevering van de ontbijtjes.  Ik heb niet goed geslapen. Ik was erg verkouden en daarom ook benauwd. Hoest mij wederom te pletter en als ik nies...... nou berg je maar. Het houdt niet over. Maar we gaan vrolijk verder. De laatste, althans voorlopig laatste, afspraak met ijs staat op de rol. Straks na het ontbijtje direct de kar laden en huppatee naar het centrum.

Ik hoop dat het springkussenfestival goed bezocht gaat worden. Zou mij uiteraard goed uitkomen. Enige vooruitzichten zijn er niet. Dit is de eerste keer dat dit festival er is. En ik kan dus niet weten wat er gaat gebeuren.  Mogelijk heb ik teveel ingekocht. Mogelijk ook te weinig. We zullen het wel zien. Het weer daarentegen is gewoon goed. En dat scheelt. 

Van de week (maandag) was ik uitgenodigd op de verjaardag van Fabian. Fabian vond het erg leuk dat de ijscoman ineens in zijn klas stond. Alleen wist hij niet waarom ik in zijn klasje stond.  Het was erg leuk om die gezichtjes te zien. In het kringgesprek werd mij door de juffrouw gevraagd wat de ijscoman nou toch kwam doen. Éénmaal op haar stoel in het kringgesprek gezeten, keken alle oogjes spannend naar de ijscoman. Geweldig om te zien. Dit was alweer de 4e keer in mijn leven als ijscoman dat ik in het kringgesprek met kinderen aan het kletsen was. Nog steeds niet beseffende wat ik kwam doen voerde ik de spanning nog wat verder op. Toen het hoge woord "ijs" eruit was, was alle spanning van de gezichtjes verdwenen en spoedden ze zich naar buiten. Daar waar de ijscokar stond.  Prachtig toch?

En van de week was ik ook weer met de creperie op TMZ het Hof. Hier was het voor afdeling Weusthag ook voor de laatste keer dit jaar. Het bakken liep opnieuw als een trein. De crèpes vlogen van de plaat en voor ik het wist was iedereen voorzien. Hier, op TMZ het Hof, moet ik nu nog 1x optreden met de creperie. Dan gaan we voor de 4e keer naar de afdeling Tuindorp. Dan ook ben ik genoeg ingewerkt voor mijn bezoeken aan de wijken. Ik heb er oprecht heel veel zin in.

Naast opdrachten was het ook de week dat mijn vader een jaar geleden overleed. Door afspraken en de verkoudheid, welke mij nog immer in de greep heeft, ben ik nog niet in staat geweest om zijn graf te bezoeken. Dat blijft dus nog even openstaan. Maar op zijn overlijdensdag heb ik al wel een kaarsje opgestoken in de Katholieke kerk van Tubbergen. En heb ik even mijn moment gepakt. Het gemis is nog immer erg groot.

Het is tijd.

Het ontbijt genuttigd. De zon schijnt uitbundig. Het doet buiten aan alsof je in de bergen bent. Koud maar heerlijk zuiver weer. Ik ruik dat er ergens gestookt wordt. Het beeld van Oostenrijk doemt op. Daar waar ik met ouders vaak verbleef op vakanties. De herinnering blijft. Ik besluit de kar te gaan inpakken. Klaarmaken voor zijn allerlaatste opdracht van het zomerseizoen. 

Nog twee weekenden. En dan eindelijk rust. Ik zie er zo naar uit. Onvoorstelbaar.  Ik ben moe. Maar ik heb het wel geflikt! Trots ben ik dan ook.

Komende weken nemen we nog afscheid van Vossenbelt en omgeving, de Nijverheid en tuindorp. Dat wil zeggen, wanneer de weergoden dat toestaan.

Ik zeg u, geniet van het leven. Van elkaar en van het mooie weer. Ik zie u wellicht straks of in de komende weken nog.

Tot volgende week!

Frank Boereboom, Frankys-Food Hengelo