2018-48. Wat een klotesooi!

Wat een maand hebben we achter de rug zeg! Eentje om gauw te vergeten. Zoveel gebeurd dat ik er gewoon niet meer mee uit de voeten kan. De hele maand november (en het laatste stukje van oktober) is het al vreselijk. De ene na de andere hopeloze  nieuwstijding. En allemaal zo vreselijk negatief. Ik heb wel eens gedacht; hoe lang gaat dit nog door joh? Veel meer kon en kan ik echt niet meer hebben hoor.

Het begon allemaal met het afzeggen van het aanstaande huwelijk tussen mijn dochter en haar vriend. Alles was al geregeld. Zelfs mijn verblijf op Texel had ik al betaald. Ergens in juli 2019 zou het zover zijn. Dus niet! Pats boem, uit! Dit was de eerste directe linkse! Wat een harde klap! Ik ga er verder niet over uitwijden. Maar neem van mij aan dat ik hier nooit iets van heb kunnen begrijpen of nog zal begrijpen. Mijn dochter bleef radeloos achter, met verdriet en een vette rekening voor de bestelde trouwjurk. Dat is een feit! Het huisje op Texel, daar waar ze hun jawoord zouden geven heb ik uiteraard afgezegd, maar niet zonder een boel kosten. Maar dat betreft mijn portemonnee dus dat is nog het minst ergste. Niet veel later kwam mijn dochter opnieuw in een vervelende situatie. Tijdens haar werk als maatschappelijk zorgverleenster maakte ze iets heel indringends mee. Kan het niet vertellen maar geloof mij dat ik er nachten van wakker heb gelegen. Beide momenten hebben haar behoorlijk doen schrikken. En ja, het is mijn kind. Dus ook vader schrikt. Ik ben blij als ze even bij mij op visite komt. Zoals afgelopen woensdag. Ik zie dat het beter met haar gaat. Het gebeurde heeft diepe sporen achtergelaten. Ik was er ook steeds mee bezig als vader.
Het ontslag bij de Batterijspecialist was het volgende slechte nieuws. Natuurlijk kan niemand daar wat aan doen. Het gaat zoals het gaat maar leuk is natuurlijk wel anders. Ik ben niet van gisteren en kon de bui al zien aankomen. Gitzwart bleek die te zijn. Andermaal staan we op straat en weer ben ik niet de gelukkigste met werk. Dat dit alles zo heeft moeten zijn is helaas zo. Mijn dochter krabbelt op en ik uiteindelijk ook. En dan.... alsof het nog niet genoeg is krijg je het nieuws waarop je echt helemaal nooit had willen rekenen! Maar helaas al wel een beetje had zien aankomen. Je hoort namelijk als direct familielid veel. Bovendien maakte jezelf vroeger ook deel uit van die zaak.
Triple B sluit de deuren. Het voormalige Cherry is niet meer. Broer en schoonzus waren het strijden moe. Los nog van het feit dat doorgaan voor hen meer en meer ellende kon opleveren. Ik was er gewoon vervelend van. En dat ben ik nog steeds! Het meest hardwerkende ondernemerspaar van Hengelo en misschien wel verder dan alleen Hengelo moest noodgedwongen hun te zwaar geworden strijdbijl begraven. Ik was er door mijn eigen bedrijf niet vaak, maar als ik er was waren hun er ook. Altijd! En niks aan te merken op hun prachtige manier waarop zij iedereen deden voorzien van een moment van rust, ontspanning! Samen met hun dochters trouwens. En niet te vergeten zoon Rick. Hun strijd tegen de gemeente, over een mooi en verwarmbaar terras was al heel snel een gelopen strijd. Daar waar om de hoek alles mocht, mocht bij hun niets. Zo was het al toen ik met broer de zaak (Cherry) bestierde. Nooit werd er afdoende geluisterd. Er werden geen goede motieven aangedragen. Nogmaals, daar in de stad mocht zo'n terras wel (destijds de Appel) en bij ons niet. Het probleem met het terras was natuurlijk niet het enige probleem. Al vreet dat natuurlijk wel de energie, de energie die je juist  hoort te kunnen steken in het vermaken van jouw klanten. Wanneer je zoveel moet ondernemen tegen zoveel halsstarrigheden wordt de bijl steeds zwaarder. Ik zou mij als Gemeente de kaken diep- en dieprood schamen. Zeker wanneer je diezelfde week hoort en leest dat er een complete delegatie van 250 (!) mensen van de gemeente Hengelo  in Wierden zijn uitgegaan in de wetenschap verkerende hoe hard jouw eigen centrum dit had kunnen gebruiken. Hier snap IK helemaal niets van als burger. Ook het ROZ mag niet ontbreken wat mij betreft. Want wanneer je betere cijfers kunt overleggen kun je er ook anders naar kijken dan je nu hebt gedaan.

Jammer dat zulke instanties niet het vermogen hebben om met alle problemen van de laatste jaren in onze binnenstad juist die hard benodigde positiviteit van een stel mensen dat er echt iets van wilde maken kan belonen. Weer een zaak weg met mensen die juist het onderscheid maakten. Een hele duidelijke gemiste kans! Foei!

En die problemen in de binnenstad van de laatste jaren waren natuurlijk de problemen waar het gaat om bezoekers aantallen en de leegstand in onze stad.  Peter en Annemiek hebben met Triple B een dag/avondzaak. En zitten aan de Telgen op een plek in de stad waar verder geen horeca zit, omdat de Gemeente langzaam maar zeker, door de jaren heen, een horecaplein voorzag op het Burgemeester Jansenplein. En dan zit je daar als enigste. In de slurf die de Telgen heet. En voorheen was een bezoek aan de V&D gevolgd  door een bezoek aan de Hema, waardoor Triple B/Cherry standaard werd  aangedaan een zekerheidje. Maar V&D en zoveel anderen verdwenen. De trek was eruit. Cherry werd Triple B. Een duidelijke koerswijziging waar mijn broer en schoonzus hun heil in zochten en vonden. Eerst wat moeizaam. En misschien wel te moeizaam naar nu is gebleken. Want de laatste tijd was mijn broer erg positief, zolang hij maar de tijd zou krijgen. De omzetcijfers stegen langzaam maar wel duidelijk. Hij ging er terecht prat op. Want laten we eerlijk zijn. Het is een juweeltje van een zaak. De mensen kwamen steeds meer en meer omdat het gezeliig was, omdat het eten goed was, omdat men goed bediend werd, omdat men het mijn broer en schoonzus gunden en omdat ze er altijd stonden. En lees de recensies. Lees ook de reacties na die vreselijke mededeling op Facebook deze week. Ik zie hoe erg u meeleeft en ik lees hoe u graag anders had vernomen. En ik weet ook dat u het erg vindt.

Mijn broer en schoonzus verdienden of verdienen beter. Ik weet op dit moment niet wat broerlief en schoonzus denken. Ik ben bereid een nieuwe bijl te kopen. 

Ik spreek ze vast gauw weer. Een weekend rust is wat ze nodig hebben. Wellicht meer. Het doet ze veel. Maar feit is wel; er zijn zat mensen die ze steunen. En helaas en dat moet ik toch even kwijt, ook mensen die denken dat ze Cherry nooit hadden moeten omtoveren tot wat het werd; Triple B! Diegenen die dat zeggen hebben werkelijk geen idee van wat er precies omgaat in een bedrijf. Soms moet je nu éénmaal meegaan met de tijd. Blijven hangen in het oude is te makkelijk denken. Daarmee blijf je vastzitten en verlies je aansluiting. Helaas maar waar zijn ook het ROZ en de Gemeente in deze blijven hangen. 

Zonde maar waar! Het is evenwel niet anders!
Wat rest is een uiterst gedreven stel mensen. Ze berusten er in. Met soms wat verdriet, maar dat is goed. Ik hoop echt dat er snel weer een tijd komt dat ze gelukkig zijn omdat ze allebei geluk hebben gevonden in hun werk. En dat Triple B een mooie herinnering zal blijven, ondanks dit vreselijke einde waar noch Annemiek, noch Peter, noch Vallery, noch Rachel, noch Rick of hun medewerkers schuld aan hebben.

Het ga jullie allemaal goed. Ik zal er zijn wanneer dat nodig is.

Een KUTmaand. Zo! Dat moest er uit!
Ik heb er geen woorden meer aan toe te voegen. Dan alleen dat mijn boek bijna af is en maar liefst rond de 700 pagina's zal gaan bedragen. Het wordt dan een boek met ook foto's en tekeningen van jonge klantjes.
Medio december gaat het naar de drukker.

Tot volgende week!

* alles is gebaseerd op MIJN mening!

Frank
Frankys Food
Hengelo