2018-51. De laatste ijsopdracht of toch niet?

Het is zaterdag 22 december 2018. De ogen zijn net open. Buiten is het net licht aan het worden. Ik zie door mijn nog toegeknepen ogen dat het buiten nat is. En laat me weer terugvallen in mijn bed. En verwonder mij nog immer om datgeen waarom ik zo laat of zelfs vroeg in slaap viel. De reden; een zeer goed boek. Ik kon gewoon niet meer ophouden met lezen. Ik had nooit verwacht dat ik zo'n pil in een paar dagen zou uitlezen. Een thriller waarbij je vanaf bladzijde 1 tot het einde van het 543 pagina's tellende boek, niet wil stoppen om maar te weten te komen hoe het afloopt, is bijzonder! En als dit geschrevene niet leidt tot een tv serie of film, dan weet ik het ook niet meer. Spanning vanaf het begin. Super geschreven. Daar kan ik nog veel van leren! De titel van het boek: "Oktober". Geschreven door de schrijver van de succes serie "The Bridge". De schrijver; Sören Sveistrup.
Ik ben dus net wakker. En lig nog op bed. Er is weer veel gepasseerd deze week. Zo heeft mijn broer de strijdbijl om zijn zaak Triple B te redden definitief begraven. Hij zag er geen heil meer in toen belangrijke partners in deze vervelende kwestie hem lieten vallen. Hij heeft gelijk. Dit is geen strijd meer. Dit is gewoon over en uit. En daarmee gaat het gezin een klote tijd tegemoet. En dat hebben ze, althans dat vind ik, niet verdiend na bijna 22 jaar kei- en keihard werken. Als ondernemer neem je soms risico's.  Wanneer je dat niet doet kun je beter gelijk stoppen. Helaas viel het muntje bij hun de verkeerde kant op toen hij de gok waagde iets moois in en voor Hengelo op te bouwen. Mensen heb ik zien reageren op de moedige poging van zijn kinderen om geld bijeen te halen. Sommigen snapten er helaas niet veel van. De meesten gelukkig wel. Maar na dagen van geld binnenhalen bleven een paar partijen halsstarrig en zou verder gaan te lastig, zo niet haalbaar zijn. Al het geld, uit steun verkregen, gaat nu weer terug naar de mensen die de moeite hebben genomen financieel op te komen voor mijn broer en zijn vrouw. Dankbaar was hij wel. Zoveel goedwillende mensen! Dat heeft hem, maar zeer zeker ook zijn vrouw heel erg goed gedaan. Een bravo geldt ook zeker zijn kinderen, die hun ouders maar wat graag wilden helpen. Die daar via facebook terecht alle lof toegezwaaid kregen.

Mijn week in werkloosheid werd daarmee weer even wat donker gekleurd. Het begin was weer eens klote. Maar de week bracht gelukkig ook weer licht. Het boek "Willen is kunnen" is af en in status van productie. Eind dit jaar zelfs echt klaar en dan worden de eerste 4 exemplaren naar mij opgestuurd. Kan niet wachten. Het leven kabbelt voort en ik ben nog immer zoekende naar een passende werkplek. Soms begrijp ik dingen niet zo goed en vraag ik mijzelf; "wat klopt hier nu niet?". Ik kan het dan ook niet beantwoorden. Zo vreemd en bijzonder tegelijk. Ik wil er niet veel over kwijt, want ik kan er toch niks mee. Maar begrijpen zal ik het In ieder geval nooit. Het is een gevoel. En mijn gevoel laat mij meestentijds niet in de steek. Laat ik het hier maar bij houden.
Van de week heb ik 4x gesolliciteerd! In twee gevallen hield het al snel op. Denk dat ze dan iemand van binnen doorschuiven en de "buitenlanders" afhouden. De andere mogelijkheid was bij een prachtig bedrijf hier in Hengelo. Prachtige functie ook. Maar na veel gebel over mijn sollicitatie was ook hier het antwoord negatief. De week ervoor ging het ook al twee keer mis. Voor de één was ik te goed en bij de andere paste ik niet echt in de functie waar ze mijzelf voor hadden gevraagd (Hanos). Ik zou er ongelukkig worden!!! Zucht! Soms denk ik ook dat het mijn leeftijd is waardoor ik niet snel aan het werk kom. Snap het niet want je krijgt met mij gewoon waar voor je geld. Altijd betrouwbaar en dienstig. En ik kan ook (voorlopig) volstaan met een deeltijdbaan. Dat is misschien nog beter dan 40 uur. Kan ik mij ook weer focussen op Frankys Food. Nu staan er zeker nog 4 sollicitaties open. En wachten we opnieuw af. Zijn we vooral bezig met de ontbijtjes en de andere laatste opdrachten van het jaar.
Bij de Ambulancedienst, donderdagavond, was het weer eens gezellig. De mooie coupes vonden hun weg naar de broeders en werden zeer gewaardeerd.  Het was drukker dan de jaren ervoor en dus had ik het een goed uur stervensdruk. Na een periode van 2 uur arbeid ruimde ik de kar op en deed de koksbuis uit en ging op in de feestende menigte. Dat overigens pas, nadat ik net als vorig jaar de mensen werkzaam in de meldkamers van de brandweer, politie en ambulance ook had getrakteerd.
En slaakte een zucht van opluchting! Het jaar zat er nu, gevoelsmatig dan, echt op! Met uitzondering van de Kerstrit is het met de opdrachten nu in ieder geval echt klaar.
Vanavond rijd ik de Kerstrit. En ik weet niet wat ik ervan moet en mag verwachten. Maar het zijn wel de allerlaatste kilometers van dit jaar voor mijn trouwe driewieler.  Vorig jaar had ik nog een verkeerde keuze gemaakt om op donderdag te gaan rijden. Alle kinderen zaten toen op school aan hun kerstmaaltijd. Een foute keuze derhalve. En dus koos ik dit jaar voor een weekenddag.
Vanavond dus.

Wat wanneer ik geen werk vind?
Wel, ik moet nu in ieder geval een baan zien te vinden waar ik tot mijn pensioen kan blijven werken. Het liefst een baan waar ik daarnaast ook met ijs bezig kan zijn. Er komt genoeg langs, maar ik moet wat geluk hebben. Wanneer er niets op mijn pad komt concentreer ik mij voorlopig op Frankys-Food. Net als mijn tijd voor mijn 40 urige baan. De geschiedenis herhaalt zich kennelijk. Dus zal het deze keer ook vast goed komen. Ben overigens al geruime tijd op zoek naar nieuwe uitbreiding voor Frankys Food. Een echte foodtruck. Om verder te kunnen komen dan nu. Heb er al een paar bekeken zelfs. Maar ik doe het allemaal wel erg rustig aan. Neem geen overhaaste stappen. Het bedrijf bestaat over een goede week 5 jaar en wanneer je de groei ziet dan mag en kan je alleen maar trots zijn. En dat ben ik dan ook!

De kerstrit.

Dat deze niet geheel droog zou verlopen, wist ik. En dat er mensen langs zouden komen wist ik ook. En veel mensen kwamen!!! Met een mooie omzet voor twee uurtjes werk als gevolg. En ook gezellig werk. Met kerstmuziek. Met heerlijke ijscoupes. En volop gezelligheid. Volgend jaar wil ik een mini kerstmarkt erbij organiseren. Niet voor de centen. Maar voor de gezelligheid. Het is en blijft een bijzondere tijd. Dat bijzondere gevoel. Dat moeten we koesteren. Vanavond nam een ieder die ijs had gehad en huiswaarts keerde afscheid van de ander met de wensen voor mooie kerst of fijne dagen. Na anderhalf uur was het gebeurd. En nadat ik de winnende groepen van scholen had bekendgemaakt(facebook aktie), die overigens door mijn zoon Joeri uit de koker werden gehaald omdat ik niet het vermoeden wil opwekken zelfstandig scholen/groepen te hebben verblijd met mijn komst, dacht ik mijn laatste meters van dit jaar te rijden met de Snor. Inmiddels hoosde het! Onderweg pikte ik daarom nog een wijkgenoot op, die liever niet zeiknat wilde worden. En zaten we met zijn tweeën in de te kleine cabine. Hij gaf gas en ik stuurde de Snor gevuld met 2  man en kerstmuziek over het asfalt. Gooide hem er onderweg uit, wenste hem en zijn gezin een mooi kerstfeest en reed verder naar huis. Bij thuiskomst bleek dat de kerstrit niet de laatste rit zou zijn. We gaan namelijk nog enenmale het tuindorp op. Dit keer voor het goede doel. Ik kreeg bij thuiskomst namelijk via een appje van een voor mij onbekend persoon een vraag of ik zijn goede doel wilde steunen met ijs en natuurlijk kon ik niet weigeren toen ik het doel voorbij hoorde komen; Warchild.

Afijn, we zijn er dus nog niet, maar hier draai ik de Snor nog graag 1x de straat voor op.

Ik wens u allen een hele fijne kerst toe.
Geniet!

Tot volgende week!

Kerstgroetjes van Frank
Frankys-Food
Hengelo