2018-52. De laatste van het jaar!

Soms denk je wel eens..... Zit ik hier nog wel op mijn plek? 22 jaar lang woon ik nu hier in Hengelo. Mijn broer ook. Zomaar, ergens in 1996, namen we Cherry over. Had het er laatst nog met hem over tijdens het Familie Kerstdiner. Wat in Godsnaam hebben wij nu eigenlijk zakelijk allemaal bereikt hier in Twente? Echt, we keken mekaar aan en kwamen na niet eens lang te hoeven nadenken tot dezelfde conclusie. Het heeft ons zakelijk gesproken, op wat vrienden en enkele mooie jaren na, niets maar dan ook niets gebracht! En toch hebben we allebei echt alles gegeven. Uit alles is nu slechts nog het goedlopende maar wel voornamelijk seizoensgebonden Frankys Food overgebleven. Mijn trots!

Toegegeven, we wonen hier graag. De mensen zijn altijd vriendelijk of vriendelijk geweest. Daarnaast: Frankys Food heeft een bekendheid welke best groot mag worden genoemd en uit het werk van datzelfde Frankys Food zijn ook alleraardige kontakten ontstaan. Bovendien vind ik het ook nog eens prachtig om dit werk te mogen doen. Maar ik moet ook verder kijken en eerlijk zijn. Voor MIJ persoonlijk naast de paar mooie jaren met Cherry, de jaren 2000 tot 2003 en een absoluut mooi bedrijf dat Frankys Food tegenwoordig is, was er verder weinig te vinden voor ons. En nee.... dat is geen zielige praat, dit is helaas keiharde realiteit. Jarenlang knokken voor enig bestaansrecht is niet in de koude kleren gaan zitten. We kwamen naar hier omdat mijn oudste kinderen, toen nog 0 en 2 jaar oud, na een echtscheiding in deze regio kwamen te wonen. Mijn broer ging uiteindelijk ook mee in de nieuwe uitdaging welke Cherry was. Een zaak die we samen aankochten om in ons levensonderhoud te kunnen voorzien. Het droevige, maar ook realistische verhaal van vandaag de dag: Cherry (Triple B) is niet meer. En ondanks dat ik er al sinds 2004 geen deel meer van uitmaakte, doet het toch raar aan en heeft mijn broer daarmee dus ook  geen bedrijf meer. Momenteel zijn we beiden zelfs werkloos en allebei ruim 50+!  22 jaar keihard werken zijn voorbijgegaan alsof het niks is.
De andere keiharde realiteit is dat je nooit goed genoeg schijnt te zijn voor werk in loondienst. Lees: Te oud! Of zelfs té goed, dat schijnt ook nog te kunnen. Lach me gek, maar niet heus! Dank spreek ik uit naar bedrijven die mij in die 22 jaar in dienst hebben genomen. Maar toch kwam ik net zo vaak weer op straat. Bij de één omdat het bedrijf de crisis niet overleefde en bij de ander omdat mijn werk in de huidige markt geen levensvatbaarheid kende. 

En daarmee was en is er geen rust,  20 jaar lang al niet. Maar opgeven hoort niet bij mij. Dat doe ik zoals bekend, nooit. Maar het mag wel eens geschreven worden. Twente was kennelijk een niet zo'n goede beslissing. We, mijn broer en ik, hadden allebei een goede baan. In het midden van het land. Geloof dat men dat hier het westen noemt. Dat is het, naar ik begrepen heb al zodra je de ijsselbrug bij Deventer over bent. Maar hoe het in het "westen" zou zijn vergaan weet je natuurlijk ook weer niet.  Het valt allemaal niet te voorspellen. Maar ik zou het nu wel eens fijn vinden wanneer er voor zowel mijn broer als voor mij op dat vlak eens jaren van voorspoed zouden aanbreken. Oftewel; jaren van rust!

Ach... Het gaat als het gaat en het komt als het komt. De oplossing zal naderbij zijn, alleen zie ik haar nog niet. Ook nog niet voor mijn broer, waar ik mij serieus zorgen om maak. Hij maakt het goed. Net als zijn vrouw. Maar ze staan wel voor een zware tijd. En dat beseffen ze terdege! Gelukkig bleek tijdens het Familie Kerstdiner, hier in Hengelo gehouden, dat we allemaal, (3 zussen, broer en ikzelf en alle aangetrouwden) eensgezind zijn en een heus blok vormen. Dat we er voor elkaar zullen staan wanneer dat nodig mocht zijn. Niemand uitgezonderd.

De afgelopen periode, zeg maar vanaf begin november tot aan de dag van vandaag hebben mij wel geleerd dat niets is als het lijkt. En dat ik daar voortaan wel rekening mee dien te moeten houden. Het was een zware periode die een enorme wissel op mijn gezondheid heeft gelegd. Eindelijk kan ik nu weer de rust vinden op het lichamelijke vlak. Alles werkt gelukkig weer normaal sinds 2 weken.

Het jaar Frankys Food is op 1 ontbijtje, dat morgenochtend moet worden afgeleverd, klaar.
En het was een prima jaar. Wel erg zwaar, maar ik heb het er graag voor over gehad.
Komende maandag verwacht ik mijn eerste bestelde exemplaren van mijn boek.
Ben benieuwd naar het resultaat.
Ze komen daarmee precies op tijd. Op tijd voor de entree in mijn jubileumjaar (2019).

Het kinderboek is nu in de maak. Tja, moet toch wat te doen hebben. Zoals ik ook afgelopen vrijdag voor WARCHILD optrad tgv diezelfde organisatie. Het was rustig. Maar ik was er wel en deed met alle plezier mijn ding. Onder begeleiding van Niek Rolleman die zo nu en dan op zijn midwinterhoorn blies.

Ik schrijf mijn laatste woordjes. Het jaar nadert zijn einde. Ik ben blij dat deze jaargang er bijna op zit. Ik wens u allen een heel goed uiteinde toe en uiteraard een heel gelukkig nieuwjaar!
Als ik wat hoop mag uitspreken dan hoop ik dat het voor mijn broer allemaal zoveel mogelijk mag meevallen. Voor mijzelf hoop ik op korte termijn weer een fijne werkplek te vinden. Eéntje waar ik met plezier en rust kan werken En daarmee weer onder de pannen zal zijn. Dat hoop ik oprecht. Opdat de rust eindelijk kan thuiskomen. De deur daartoe....... die staat inmiddels wagenwijd open!

Tot volgend jaar!

Frank
Frankys Food
Hengelo