2018-50. De laatste weken van het jaar!

Het is vandaag 15 december en de kracht komt langzaam maar zeker weer terug bij uw ijscoman. De ongelooflijk diepe kuil waarin hij was gevallen blijkt ineens minder diep te zijn, alhoewel het aantal centimeters gelijk ligt aan het aantal toen hij erin viel. Het gaat dus langzaam de goede kant weer op! Ook langzaam maar zeker komen wij uit  bij de kortste dag van het jaar, ook wel mijn omslagpunt! Want daarna richt deze ijscoman zijn vizier, als elk jaar, opnieuw op de aanstaande lente! Vreemd dan wel vroeg? Wellicht, maar ik kan nu al niet meer wachten. En op korte termijn moet ik het dan ook met de kerstrit doen. Maar daar heb ik dan wel heel veel zin in. Een uurtje of twee rond de tuindorp-vijver rijden met een Snor die met extreem veel lampjes is uitgerust, speciaal voor de kinderen is gewoon een gezellige onderbreking.
Dit jaar ook speciaal, is de dag waarop ik met de Snor de Kerstrit rijd. Deze rit wordt zaterdag 22 december a.s. gereden en kan daarom niet gelijktijdig met kerstvieringen op school zijn. Dat was vorig jaar nog een probleem toen ik daarmee te weinig rekening had gehouden en uiteindelijk niet veel werd bezocht. Het mini-evenement heeft dit jaar ook veel meer bekendheid gekregen. En daarom, met de weekenddag als dag waarop ik de rit nu rijd, verwacht ik er veel meer van. Nu slechts hopen dat het droog blijft. Voor volgend jaar zijn er plannen om een mini kerstmarkt erbij te organiseren!

Deze week heb ik een mini opdracht gehad in de Pastoriestraat. Daar stond ik crêpes te bakken voor Gastouderland Twente. Met veel plezier kijk ik daarop terug. De Snor met bijna al zijn lampjes aangebracht en ook aan, deed het prima. Het was ook de week dat mijn zoon Joeri in het bezit kwam van zijn rijbewijs. Het is toch een heerlijk en bijzonder jong. Zo jong nog en dan al zonder enig probleem slagen. 17 jaar en nog geen eens twee maanden oud. Knap hoor! Voorlopig mag hij slechts met vader of moeder rijden. De dag erop, 13 december jl was ik 16 jaar getrouwd. Het is eigenlijk niets bijzonders, maar, het is wel weer een jaartje erbij. Ik trouwde 16 jaar geleden in Tubbergen. Ik weet het nog heel goed. Ik had door de slechte start van Cherry nauwelijks geld. Had wel een ring gekocht voor mijn vrouw. De ring was zo magertjes dat ik hem nog niet eens kon horen vallen op het schoteltje, dat de trouwambtenaar voor mij neer zette. Meer zoiets als een ring die je bij sleutelhangers hebt, maar dan van zilver. De trouwambtenaar vroeg ook om mijn ring, maar die had ik nooit kunnen kopen, te weinig geld. En dus zei ik haar dat ik nooit een ring had gedragen en ook nooit zou dragen. Dat ik een ring maar niks vond. Ze geloofde al mijn woorden, terwijl ik mij ernstig afvroeg waarom. Ik had nooit goed kunnen liegen in mijn leven en dus had dit voor de trouwambtenaar dan ook zo duidelijk als wat moeten zijn. Het deed niets af aan de ring voor mijn vrouw. Ze draagt hem nog steeds. En de dag welke wij beleefden was echt bijzonder gezellig. Bovendien, en dat is waar het in essentie om gaat, trouwden wij omdat wij dit graag wilden.

Afgelopen vrijdag werd ik 56 jaar oud. Ik heb een leuke dag beleefd, ook al was ik deze dag veel alleen. Vrouwlief moest werken en mijn jongens waren ook allemaal bezig met hun leven op school of werk. Mijn zussen wonen ver weg. En mijn broer was druk met andere bezigheden. En ik begreep het best.
Zo voltrok de dag zich in een zekere mate van eenzaamheid, maar had ik er helemaal geen probleem mee gehad. Sterker nog, het verliep eigenlijk best lekker. In de avond hebben we in ieder geval nog even met elkaar geborreld.

Vandaag heb ik even de tijd om te bloggen. Morgen sta ik vóór de Santa Claus walk met de Snor. Mogelijk komt er een grote commerciële omroep langs. Is nog niet helemaal zeker. Maar TV Oost wel. En dus weer een mooie mogelijkheid om mijn bekendheid andermaal te vergroten. Normaal had ik er niet gestaan, maar ik werd gevraagd door de organisatie na een afmelding. Nog voordat ik wist van omroepen had ik al besloten mijn medewerking te geven aan het goede doel. Vooral ook omdat ik de persoon in kwestie beschouw als vriend.

De week is voorbijgevlogen en bij tijd en wijle zie ik leuke dingen om op te solliciteren. Ik ben blij met de vacatures die worden aangereikt uit alle hoeken. Dank daarvoor. Ik schrijf dus ook regelmatig. Ik wil als het een beetje meezit, nog één keer een vast dienstverband aangaan. Zaak is dan wel dat ik met veel plezier kan werken in een omgeving waar het fijn werken is.

De wijze waarop ik mij via facebook heb opgeworpen om op scholen over het vak van ijscoman te vertellen is bij vele scholen erg goed ontvangen. Ruim 7000 mensen zagen mijn oproep te reageren. Zoiets maak je niet vaak mee. En daarom kostte het mij dan ook geen enkele moeite om het aantal te bezoeken scholen van 5 naar 10 te doen ophogen, opdat er dan meerdere kansen bestaan. Zoals ik al schreef op mijn facebookpagina; ach... het zijn wel kinderen hé? Bovendien gaat het allemaal om het feit dat ik binnen nu en twee weken 5 jaar besta!

Hoe het één en ander is gegaan met de Santa Claus Walk kan ik pas volgende week vertellen. Op dit moment is het de dag ervoor. Wellicht ziet u uw ijscoman in een kerstman pak gehesen achter het stuur van de Snor rijden op tv. Morgenavond wellicht op tv. Als ik iets weet geef ik het via mijn fb pagina door.
Komende week ben ik op het afsluitende feest van het jaar. Bij de ambulance dienst. Ik zie er erg naar uit. Wordt weer plezier maken, iets dat ik de laatste tijd, vanwege verschillende omstandigheden, niet veel meer heb kunnen doen.

Mijn boek komt overigens nog vóór eind van het jaar uit. Precies op tijd voor mijn jubileumjaar!

Tot volgende week!