2019-05. De scholenaktie en Radio Hengelo!

Het was voor mij de eerste keer dat ik daar aanwezig mocht zijn. De uitnodiging van Radio Hengelo was voor mij een nieuwe mijlpaal. Een onderdeel van mijn, noem het maar, "bucketlist". Ik heb eigenlijk geen Bucketlist. Bucketlisten zie ik meer als wenslijstjes van mensen die niet lang meer te leven hebben. En aangezien ik nochtans in de wetenschap verkeer niets ernstigs onder de leden te hebben, waarmee mijn leven een vroegtijdig einde zou kunnen hebben, heb ik daarom ook geen behoefte een bucketlist te hebben en al helemaal geen reden om er één af te werken. Maar in het geval van ondernemer van het bedrijf Frankys Food is het wellicht wel toepasbaar. Ik heb al zoveel mogen meemaken in mijn hoedanigheid als vooral ijscoman dat ik steeds wat mag en kan afstrepen. Zo kwam ik bijvoorbeeld al (veelvuldig) in de krant, werd ik op tuindorp (Kalanderstraat) op een elektriciteitskastje vereeuwigd, kwam ik zelfs op TV (Rtl4), heb ik bijna 2500 volgers op Facebook en was ik vandaag dan ook nog eens op de radio. Dat laatste, dat ontbrak namelijk nog op mijn lijstje van bijzondere zaken. Radio vind ik zelf de mooiste media. Het live vullen met lullen in een radioprogramma is uitdagend. Het is spannend en kan hele mooie dingen opleveren. Voorafgaand aan het interview had ik nog een gesprekje met de programma makers. Daaruit bleek al wel dat de ijscoman het graag simpel houdt. Niet moeilijk doet wanneer het makkelijk kan. Maar ook al snel werd het de programma makers duidelijk dat ik wel heel veel te vertellen had. En daarom zal ik nog een (paar) keer worden uitgenodigd. Want er was gewoon te weinig tijd. Uiteraard wil ik graag nog eens aanschuiven. Al was het maar om mijn vak te kunnen promoten. Iets wat ik heel belangrijk vind. Dit vak, zo eenvoudig, maar o zo belangrijk, mag nooit verdwijnen. Het dient gewoon een goed doel. Het interview duurde ongeveer 20 minuten en ging over mijn uitgekomen boek "Willen is kunnen". Ik mocht er ook nog een stukje uit voordragen. Dat vond ik ook erg leuk. Mijn werk vind ik persoonlijk heel belangrijk. Daarom schrijf ik er ook over. En erover vertellen, zeker op de radio, vind ik daarom erg leuk. Het bereik is groot en je kunt ook goed je passie voor het vak kwijt. En dat was dan ook de reden dat de voor mij ingeruimde tijd al op was eer ik er erg in had. Maar ik mag dus nog een keer op herhaling! De zogenoemde "bucketlist" is met het interview nu wel weer een stukje korter geworden. Wat rest zijn nog wat bijzondere zaken en daarvan staat er nog één heel hoog genoteerd: ik zou heel graag  nog eens een film willen laten maken van mijn werk. Een camera een hele dag mee met de ijsverkoop. Van begin tot eind. Niet om mijn persoon, maar om het werk. Laat maar eens zien hoe bijzonder dit werk is, hoeveel mensen het mooi vinden dat er nog een ijscoman is. Vorig jaar is het mij al eens gevraagd. Kortom; ik denk dat het er nog wel een keertje van zal komen. Ik zou er in ieder geval met plezier aan meewerken.

Deze week ging ik opnieuw naar verschillende scholen in het kader van mijn 5 jarig jubileum. Om ook hier te vertellen over mijn werk! En bezocht in totaal 3 van de 4 geplande groepen. Zo begon ik maandag bij groep 7 van de Titus Brandsmaschool.  Het was een leuke groep. Er werden goede vragen gesteld en toen ik huiswaarts ging kon ik oprecht stellen dat ook de oudere leerlingen heel blij zijn met hun ijscoman. De dagen erna was ik nog op de Annie MG Schmidtschool groep 5/6 en de Plechelmusschool groep 5. Terwijl ik door de kinderen van de Annie MG Schmidtschool prachtig werd toegezongen bij binnenkomst en na het doen van mijn verhaal van elk kind een vraag voorgelegd kreeg, ging het er op de Plechelmusschool al bijna net zo aan toe. Ook hier vertelde ik mijn verhaal en beantwoordde nadien de vele vragen. Bovendien kreeg ik na mijn "optreden",  van de dienstdoende conciërge nog een uitgebreide rondleiding door de wel heel bijzondere school. En sprak ik ook met hem over het vak conciërge. Want,  heel eerlijk gezegd, lijkt dat wel wat voor mij te zijn, dat vak conciërge! De 4e afspraak op een school, die van vrijdag, moest ik helaas aan mij voorbij laten gaan en doen opschorten tot maandag. Een probleem met de auto van mijn in België stagelopende zoon gooide wat dat betreft roet in het eten. In mijn agenda dus. Precies op zijn voorlaatste stagedag begaf zijn auto het. En moest ik in plaats van het geplande bezoek aan school een bezoek aan Gent te België brengen. Om mijn zoon en zijn auto op te halen. Ik zag er vreselijk tegenop. Het zou ook een zware dag worden. Helemaal alleen startte ik rond 9.15 uur met een gehuurde autoambulance aan de trekhaak van de Frankys Food bus gekoppeld, de reis naar België. De reis duurde behoorlijk lang, immers, met aanhanger kun en mag je niet te hard rijden. Ik arriveerde rond half 2 in de middag op zijn 'verblijfadres'. Niet veel later kwam mijn zoon van zijn stage thuis. De zware Saab stond aan de kant van de weg geparkeerd. Nadat hij zijn laatste spullen uit zijn studentenkamer had gehaald en de verhuurster ervan had daggezegd ging het grote werk aanvangen. De Saab op de aanhanger krijgen was een hele klus geweest. 1400 kilo met een lier op de aanhanger trekken was zwaar. Het vastzetten van de Saab was ook al lastig. En toch lukte het ons. Toen we zeker waren van ons werk stapten we in de foodbus en begonnen wij aan de lange terugreis. De bus moest meteen hard werken want we moesten een behoorlijk eind de berg op. Omdat de bus wat oud begint te worden was het voor mij reden om alle meters goed in de gaten te houden. Nadat we Gent uit waren deed de bus zijn werk en vlogen de minuten voorbij. Rond half 4 reden we Gent uit en om half 9 waren wij weer thuis in Hengelo. De Saab hebben we onderweg nog even bij een garage afgeleverd. Een behoorlijke dag busrijden derhalve. Ik had het dan ook helemaal gehad. En koos al snel na thuiskomst voor mijn bed!

Zoals wellicht bekend ga ik aanstaande vrijdag een beslissing nemen omtrent mijn toekomst. Momenteel buig ik mij over het vraagstuk; Gaan we voor fulltime ondernemerschap, of gaan we toch voor een combi loondienstverband/ijs?
Een lastig vraagstuk. Maar het zal zeker leiden tot een antwoord, immers, wachten kan niet meer. De vele binnengekomen aanvragen moeten nu eenmaal worden beantwoord en indien deze met instemming zijn geaccepteerd ook uitvoerbaar zijn. Heb ik de verzoeken omgezet in echte opdrachten kan ik niet meer terug. Met een baan zouden deze opdrachten leiden tot veel opnames van vrije dagen. En zelfs teveel vrije dagen. En dus MOET er nu spoedig een antwoord komen. Eén pluspuntje is wel dat ik de komende twee jaar met behoud van uitkering een aantal uren met Frankys Food mag draaien. Een ander pluspuntje zou kunnen zijn (we zijn nog in onderhandeling) dat ik mogelijk ook verzekerd ben van een paar behoorlijke opdrachten door het jaar heen. Dat maakt het nemen van een besluit wel wat eenvoudiger. Toch wil ik wat meer mogelijkheden en wil ik graag een echte foodtruck om dat te bereiken. En daar ben ik dan ook heel hard mee bezig. De eventuele foodtruck kan ingezet gaan worden voor evenementen met ijs, voor crepes en voor iets nieuws waarover ik mij momenteel nog buig.

Ook de eerste gesprekken over KiNDERDAG zijn aanstaande en dus hebben we het nog druk zat!

Morgen ga ik naar Rotterdam.  Ga ik weer eens naar Feyenoord. Hopen op een goed resultaat. Zeker ben ik er allerminst van.

Maar lol... dat zal ik hebben. Ondanks alles. En een biertje.... ja die heb ik wel verdiend!

Ik wens u een goed weekend verder.
Tot volgende week!

Frank
Frankys Food
Hengelo