2019-25. De twijfelende zomer.

Zoals dit jaar, zo heb ik een zomer, of beter gezegd, een seizoen, nog niet eerder meegemaakt. Wel een keertje gewoon slecht en dan vaak nat.
Dit jaar startte het seizoen al vroeg. Was ik notabene in februari al druk met de openingen op de wijken. Deed ik het in maart en in april nog beter dan andere jaren. Maar verloor ik sinds mei op de omzetten. Sinds die 5e maand is het een komen en gaan van (onweers)buien tussen de mooie perioden heen. De temperatuur is goed. Maar van enig betrouwbaar  weer is (nog) geen sprake geweest. Neem nu vorige week vrijdag als voorbeeld. Op de Nijverheid! De weerradar op de telefoon meldde in de late middag dat slechtweer op komst was. Op dat moment trok de lucht al dicht. Ik besloot momenten later de rit, na opnieuw de radar te hebben bekeken, af te breken. Het zou behoorlijk gaan regenen. Een fikse bui, zo gaf de radar aan. En dus reed ik rond half 6 van het aanstaande boze weer weg en parkeerde de Snor op tijd onder dak. Niet veel later begon het te regenen. Alleen viel er hoegenaamd een goede 20 minuten redelijk regen, niet eens hard, en was van enig onweer totaal geen sprake. Daarna werd het onverwachts nog redelijk weer, terwijl het uren had moeten blijven regenen. En zo is het sinds mei. Eén moment om het nog meer te verduidelijken is wel die ene keer dat volgens de weerkundigen hel en verdoemenis op het programma stond. Regen, hagel, windvlagen van wel 120 km/u en God weet niet wat er nog meer uit Zijn hemel zou worden gegooid; er bleef, met echt een paar spetters en een minimaal zuchtje aan wind, niets van over. Overigens was het in de rest van het land wel raak geweest. Zelfs in nagelegen plaatsen. We schijnen hier in Hengelo dan ook veel geluk te hebben gehad. Maar hoe kan een ijscoman nu zijn rit erop afstemmen wanneer zelfs radars het niet meer goed lijken te hebben?
Ik herinner mij nog dondersgoed de rit over het tuindorp, jaren geleden. Zo wil ik het in ieder geval nooit meer beleven hoor. Sindsdien ben ik gewoon voorzichtig geworden. Alles kon toen weggegooid worden. Niets meer van over! De parasol van mijn fiets ijskar had ongewild dienst gedaan als zeil waarop ik de straat door werd geslingerd. Ikzelf was, zeik en zeiknat! Een vreselijke storm raasde toen over Hengelo. Ik zal het nooit meer vergeten.

Dat het weer maar geen constante factor kan zijn maakt mij wat onrustig. Ik moet dit jaar een sterk seizoen hebben. Kijken waar ik kan uitkomen. En waar mijn kracht en zwakte ligt. We zíen dan ook uit naar een standvastige zomerperiode. Een periode waarop ik kan bouwen. Nu naar buiten kijkende regent het maar weer eens. Totaal geen peil op te trekken.
En kon ik nu maar gewoon uitrijden wanneer het wat regende. Maar dat sta ik niet toe wanneer ik met de Snor op pad ben. Dan worden de hoorntjes klam. Nog afgezien van de hoeveelheid water dat van het dak van de Snor zijn weg naar beneden vindt en zomaar rechtstreeks de vriezer in loopt.
Wanneer er regen voorspeld wordt ga ik dan ook vaak om die reden niet op pad. Opstarten van het geheel is tijdrovend en wanneer ik dus zeg niet meer te gaan uitrijden is dat meestal ook definitief voor die dag. Zelfs wanneer het weer nog erg mooi wordt.

De telefoon staat nog immer roodgloeiend. Steeds worden er vragen gesteld wat het kost wanneer ik met ijscokraam een paar uur kom scheppen. Meestentijds komen de telefoontjes te laat en ben ik al volgeboekt. En heb ik nog tijd probeer ik de opdracht ook wel binnen te slepen, maar ondanks de grote moeite die ik ervoor doe én bovendien de mijnsinziens (te) lage prijs gaat het vaak toch niet door om budgetaire redenen. Een frietkraam kan veel vragen. Eten is prio 1. Maar een ijscoman is altijd of in ieder geval heel vaak de sluitpost op een begroting van een feest. Het is een extraatje, een toetje. Feitelijk mag ik gewoon niet teveel kosten.

Een school van 300 kinderen in een plaats buiten ons Hengelo waar ik met de Snor naar toe mag rijden gaf ik laatst een prijs door van 350 euro. Lijkt mij redelijk. Uur of 3 a 4 mee bezig. En toch is het te duur. Ik weet zo langzamerhand niet meer wat nog wel te doen is. De één doet het uitstekend. Kan ook vragen wat hij wil. De ander heeft altijd te maken met een budget dat bijna op is.

Het liefste rijd ik dan ook op de wijken. Daar waar elke euro er eentje is. Daar waar de mensen blij zijn de ijskar aan te treffen. Maar uiteraard zijn er ook goed betaalde opdrachten en ik kan er ook best wel wat meer binnenhalen wanneer ik mij wat meer op de bedrijven ga richten.

De komende week gaan we het druk krijgen. We inderdaad. Want zaterdag 22 juni helpen maarliefst 2 zonen mij met het verwerken van de opdrachten. Ik heb maarliefst 6 afspraken. Soms tegelijk en dus kon ik niet anders dan mijn jongens te vragen mee te helpen.
Ze doen het graag, als ze maar op tijd uit kunnen. En dat heb ik ze beloofd.

Morgen is het vaderdag.
Dan zelf bijna geen vaderdag. Pas na de laatste opdracht. Zo rond 18.00 uur verwacht ik. In de vroege ochtend eerst ontbijtjes. Daarna een ijsopdracht in Borne.
En dan kunnen we naar huis.

Ik ben volgende week dus nog veel op afspraken buiten de deur. Ook buiten  Hengelo trouwens. Pas na komend weekend wordt het tijdelijk wat rustiger  En ben ik weer op de wijken te vinden, daar waar mijn hart ligt.

Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo