2019-39. De aankondiging van de winterstop

Ja en dan is daar, voor je het weet, ineens dat onheilspellende zwarte gat. Een prachtseizoen, druk geweest met ijsscheppen, ontbijtjes en ja ook de voorbereidingen op Kinderdag. Ook op Kinderdag voluit gegaan. Alles moest kloppen, niets werd aan het toeval overgelaten. Mooie woorden vielen mij en mijn groep van vrijwilligers ten deel. Maandag, de day after, ruimde ik met twee anderen de rotzooi op. Bracht de geleende spullen weer terug en viel rond het middaguur in een diepe slaap. En toen begon het denken. De gedachten aan het seizoen dat nu bijna klaar is. Aan de routes die zeer snel zullen stoppen. Wat gaan we in de winter doen? Wat is er voor mij nog te doen? Solliciteren doe ik. Niet alleen omdat het moet, maar ook en vooral omdat ik natuurlijk nog graag wil. Een baan als conciërge op een basisschool lijkt mij bijvoorbeeld echt iets voor mij, al kan ik niet zeggen hoe scholen daar uiteindelijk over denken. Passen als een jas doet mij die baan denk ik wel.
Afijn, met al die gedachten en ook die over de naderende stilte die de wintertijd met zich meebrengt, werd ik beziggehouden deze afgelopen week. Hoe anders was dat op dinsdag. Toen stond er iets vervelends op het programma. Die dag werd ik geholpen aan de al maanden zere teen. Een ingegroeide teennagel! "Doorbijten, die teen komt later wel" dacht ik steeds tijdens het seizoen. Maar uiteindelijk ging het niet meer en maakte ik een volle maand voor kinderdag de afspraak met het ziekenhuis in de hoop er met kinderdag vanaf te zijn. Helaas kon ik niet eerder dan na kinderdag geholpen worden en dus liep ik die hele dag met die verrekte pijn. De vrolijke gezichtjes van al die spelende kinderen maakte dat de pijn te verbijten was en ik er niet zo aan hoefde te denken.

Goed! Afgelopen dinsdag dus. Vergezeld van één van mijn jongens. Om problemen met autorijden te voorkomen. Pijnlijk vond ik de ingreep wel. Dat kwam door een fikse ontsteking. Nadien heb ik twee dagen rust moeten houden. En dat heb ik gedaan. Maar donderdag had ik een mooie opdracht bij de SWB die jarig was en daar een mooi feestje vierden voor alle betrokkenen. En ofschoon ik mij goed voelde bleek een dag later, vrijdag, de pijn in de teen weer terug, zij het dat die nu wel anders was. Het heeft kennelijk toch meer tijd nodig. Vrijdag reed ik ondanks dat toch nog een rit. Kon het niet laten. Te mooi weer. Vandaag (zaterdag) rijd ik ook gewoon een rit hoor. Laat me het mooie weer niet afsnoepen. Volgende week is het slecht en dan krijgt de teen alle rust. Nog twee dagen rammen. Vandaag ook nog een bedrijfsfeest. Morgen sluiten wij de week af met een bezoek aan Eibergen.

Komende week dus rust. Misschien maar goed ook.
Ik ga het jaar zo langzamerhand afsluiten. Vandaag start ik op de Vossenbelt. En mogelijk na komende week op alle andere wijken. Dat zal vooral van het weer afhangen. Ik verwacht nog een redelijke oktobermaand. De afsluitende ritten zullen overigens niet meer zo uitgebreid zijn als anders. Ik wil
overal voor 18.00 uur stoppen.

Het is eind september. En dan glijden mijn gedachten als een gewoonte  terug naar het jaar 2017. Precies twee jaar geleden (hoofdstuk 2017-39) schreef ik ook over afsluiten. Maar ook over de vraag of mij het afsluiten nog wel zou lukken in verband met wat nare omstandigheden. Die omstandigheden werden een week later in hoofdstuk 2017-40 geopenbaard met de mededeling dat mijn vader was overleden. Mijn vriend is niet meer. Al bijna twee jaar dus niet meer. Mijn gedachten zullen deze week veel bij hem zijn.

Komende vrijdag is hij precies twee jaar geleden van ons heengegaan.
Dan zal ik hem gedenken met het plaatsen van dat hoofdstuk.

Ik wens u allen een fijne week toe.

Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo