2019-45. Mijn bezoek aan Schier!

Als de veerboot vanaf het vaste land is aangemeerd en de van de boot lopende en vooral gelukkig kijkende passagiers en ook de vrachtwagens en bagagewagentjes uit de veerboot zijn gereden, mogen wij, de wat minder gelukkigen de veerboot juist weer op. Achter ons latende het mooiste stukje Nederland dat de naam Schiermonnikoog draagt. Wanneer ik op de loopbrug nog één keer omzie naar wat ik achterlaat zie ik de bussen met nieuwe bezoekers over de dijk richting het dorp rijden. En wanneer wij de veerboot opstappen, om koers te zetten naar het vaste land, realiseer ik mij pas echt hoe rot ik mij voel. Niet veel later start het gebrom van de zware scheepsmotor. We zijn in beweging, we zijn zogezegd op weg naar huis of erger, weg van Schier. En met de minuten varen wordt het achtergelaten pareltje kleiner en kleiner. Gisteren zei ik het nog; “ik hoop dat het te laag water is, of dat er een zware storm komt, waardoor wij niet naar het vaste land kunnen”. Totaal geen zin om al dat moois dat Schier te bieden heeft, nu al los te laten. Hier kan ik oud worden. Hier kan ik gelukkig zijn. Het water wordt inmiddels brutaal opzijgestuwd door de op vaart gekomen veerboot. Zijn neus maakt golven op de mooie Waddenzee. Achter hem vliegt een kolonie krijsende meeuwen mee. Ik denk hardop; "Blijf in Godsnaam daar! Daar waar het zo mooi is!". Maar mijn harddenkende woorden zijn niet echt, ze zijn wel waar. Nog eventjes en dan staan we weer op het vaste land tussen de herriemakende auto's, de voorbijrazende jeugd op hun immer lawaaimakende scooters. Of in een hopeloze file. Inderdaad, nog eventjes  en we staan voor onze eigen auto, die sinds maandag in de garage tegenover de haven van de veerboot geparkeerd staat. Auto’s zijn, behoudens speciale gevallen of van bewoners van Schiermonnikoog, niet toegestaan op Schiermonnikoog. Een gebruiksvoorwerp dat ik deze week totaal niet heb gemist. En waar ik er de laatste dagen ook maar weinig van heb gezien! Het ‘autovrije’ eiland wordt daardoor erg rustig. Natuurlijk rijden er, naast auto’s van bewoners (heel soms), bussen en auto's van de daar aanwezige bedrijven ook vrachtwagens om bedrijven te bevoorraden. Maar je ziet of hoort ze nauwelijks. Fietsen doet men des te meer. Ik heb geen scooters en brommers gezien en dus heb ik ook geen nodeloos lawaai gehoord. Het maakt dat het eiland erg rustig is. Een mooi voorbeeld vond ik, op de verschillende natuurgebieden welke het eiland Schiermonnikoog rijk is, dat bijna alle andere genieters van rust en natuur, uit puur respect voor al dat moois en de vooral aanwezige rust, ook zachtjes gedag zeggen tegen elkaar. Alsof je de rust zou verstoren!  

Een aantal jaren geleden was ik hier met mijn vrouw voor het eerst. Slechts een weekend. Om ons 12,5 jarig huwelijk te vieren. Door verschillende omstandigheden kwam het er maar steeds niet van om het eiland opnieuw te bezoeken. Komende december zijn we inmiddels alweer 18 jaar getrouwd, dus zijn we best lang niet meer geweest. En daarom werd deze midweek aangegrepen om na het zware ijsseizoen als ijscoman (mijn beroep) het eiland weer eens wat beter te bekijken. In de voorbije 'Schiermonnikoogloze' jaren zijn we wel in kontakt gekomen en gebleven met eilandbewoner Harry. Harry is samen met zijn partner uitbater van "de Koffiekajuit". De koffiekajuit (lunchroom) leverde ons bij ons eerste bezoek een prachtige ontbijtmand. Hieruit is mijn ontbijtservice ontstaan. Sindsdien hebben wij middels facebook kontakt en ook gehouden.

Afijn, het is nu ik schrijf 1 november 2019 en we zijn de afgelopen dagen dus op Schier geweest. En mensen, wat hebben we genoten! We kwamen aan op maandag 28 oktober. Een droge dag met af en toe zon. De eerste foto’s, welke ik vanaf de veerboot maakte waren wat somber. Nadat we waren aangemeerd werden wij bezoekers door de aanwezige bussen naar het dorp ‘Schiermonnikoog’ gebracht. Het werd voor mij een feest van herkenning. Alsof de tijd er had stilgestaan. Niets was veranderd. Aldaar brachten we eerst een bezoek aan de, jawel, Koffiekajuit. Vooral ook om Harry te kunnen ontmoeten. Het zou een gezellige ontmoeting worden, waarbij hij ons nog trakteerde op een heerlijke bak koffie. Omdat de komplete reis, inclusief de overtocht met de veerboot (ca. 45 minuten), bijna 3 uur in totaal had geduurd vertrokken wij, met onze twee honden, na een klein uurtje naar ons appartement elders op het eiland. Het appartement lag op de begane grond en was prima! Deze eerste dag zouden wij ons verder beperken tot een wandeling, vanuit ons dichtbij het strand gelegen appartement aan de Badweg (Boszicht), naar het strand, daar vlakbij.de vuurtoren!

De dagen erna werd het weer uitstekend. Er viel in de ochtend van onze tweede dag, dinsdag 29 oktober nog wat regen, maar vanaf 12.00 uur deze dinsdag bleef het droog totdat wij vandaag (vrijdag 1 november) in Lauwersoog van de veerboot stapten. We hadden die dinsdagmiddag een strakblauwe hemel en dus veel zon. Uitermate geschikt voor het maken van mooie foto’s. 

En ook om te fietsen of te wandelen. En dus pakten wij dinsdag de elektrische huurfiets, welke wij reeds hadden aangevraagd bij het huren van het appartement, huurden er nog een speciale fiets bij waarin de honden meegenomen konden worden en reden over de prachtige fietspaden (werkelijjk een mooi net van paden) door de duinen langs de Noordelijke  kust. Omdat de speciale fiets, waarin de honden konden, geen elektrische ondersteuning had, werd het voor uw ijscoman een behoorlijke opgave om met dat apparaat de soms steile duinen op te fietsen. Af en toe stapte ik dan ook af om lopend boven te komen. Het gaf allemaal hoegenaamd niks. De schoonheid van de natuur waardoor je al fietsend, dan wel lopend bewoog was zó overweldigend dat je de ellende rond de fiets al snel vergat en op de koop toe nam. De tweede en speciale fiets voor hondenvervoer leverden wij later die middag wel weer in. Indien er geen mogelijkheid zou zijn om honden mee te kunnen nemen op een fiets met ondersteuning zou dit onze laatste fietsmiddag zijn geweest. Het bleek al met al toch wel wat zwaar voor mij. De conditie is nog niet goed genoeg. De dag eindigde op het strand met een fototoestel in de aanslag. Een zon zien zakken in de zee is voor iemand afkomstig uit Hengelo uiteraard een mooi verschijnsel. Die avond kreeg ik de geweldige mogelijkheid om te doen wat ik zo verschrikkelijk graag wilde doen. De zonsondergang werd dan ook op foto gezet. Het zou uiteindelijk mijn beste mogelijkheid worden, bleek de dagen erna. 

Op woensdag trokken we er uiteraard opnieuw uit. Deze dag zouden we de fietsen laten voor wat ze waren en ons opgeven voor de Balg Expres. Een rit in een gesloten aanhanger met ramen, waardoor je niets kon ontgaan in de 2 uur durende excursie, getrokken door een geweldige trekker. Omdat deze excursie pas om 15.00 uur zou aanvangen lieten we ons eerst nog even zien in een soort van museum; Het rariteiten kabinet. Gelegen aan de Badweg vlakbij ons appartement. Een mooie verzameling van soms wel heel vreemde zaken. Maar wel enorm leuk! En bovendien werd ons heel vriendelijk verteld over de aanwezige zaken door de verzamelaar. Echt een aanrader! Daarna hebben we wat door het centrum van het dorp gelopen en hebben we de leuke huisjes eens goed kunnen bewonderen. Natuurlijk hebben we met het mooie weer ook eventjes op één van de vele terrasjes gezeten. Toen de klok 15.00 uur wees zijn we op de Balg expres gestapt. Een rit over het Noordzeestrand naar het meest oostelijke punt van het eiland. Iets waarvan men mij zei dat je je daar echt op het einde van de wereld waant. Toegegeven, ik kan er nu over meepraten, het lijkt er verdomd veel op. De rust die je daar ervaart is alleszeggend. Ik heb echt op het uiterste puntje van het eiland gestaan!!! Hier zou de kans om zeehonden te zien, groter zijn dan elders. Op de grote zandvlakte zelf was er helaas geen één te zien. Maar de zandvlakte was wel bijzonder, een paar jonge duinen en de aangroei van nieuw land bepalen mede het beeld. De stilte is alleszeggend! Zeehonden hebben we uiteindelijk wel gezien door een speciale verrekijker, aangeboden door de vriendelijke excursieleider. Een man die dit werk al 50 jaar doet. En nog altijd met veel plezier. Ook hij zei; “geen dag is hier hetzelfde". Toen wij samen in de verte keken wees hij mij de vuurtoren van Borkum aan. “jemig, wat gaafff. Zover weg en toch nog kunnen zien" antwoordde ik. Hij zei dat dat kon omdat het zeer helder weer was.

Het uiterste puntje Oost Schiermonnikoog was een zeldzame mooie ervaring. Eéntje waarvan je niet weet wat je er gaat zien, wat je ervan kan verwachten. Want wat moet je je ervan voorstellen? Nu, ik weet het! Het was ronduit geweldig, indrukwekkend! Super enthousiast keerde ik met vrouw en hondjes, die ook mee mochten (tegen betaling van € 2.50 per hond en voor ons €17.50 pp)  terug in het dorp. Een bijzonder mooie ervaring was zojuist tot haar einde gekomen. Ik dankte de excursieleider voor zijn werk. Tevreden keerden wij terug in ons appartement. Bestelde eten bij Vrouwe Jacoba en lieten het op ons adres bezorgen. Na het geweldige eten zijn we diezelfde avond nog het strand opgelopen. Met de vuurtoren als baken en een sterrenhemel van wat heb ik jou daar. Ongelooflijk hoe mooi de melkweg zich hier presenteert. Zat vallende sterren geteld overigens. Op het eiland is geen lichtvervuiling. Het enige dat je dus ziet zijn de 4 achter elkaar komende lichtbundels van de vuurtoren. Gaat, zo heb ik begrepen naar lettergrepen van de naam van het eiland waarop de vuurtoren staat; Schier-mon-nik-oog. Ameland kent er 3. De vuurtoren ervan zag ik die avond inderdaad 3x ‘zenden': A-me-land.

Borkum, eerder op de dag gaf twee seinen achter elkaar (Bor-kum).

Het mocht dan wel mooi weer zijn, het waren koude nachten! De wind was weliswaar niet hard, maar ze was er wel waardoor het gevoelig kouder was.

De laatste volle dag (donderdag) hebben we opnieuw gefietst. Deze keer kreeg ik bij navraag een elektrische fiets met aanhanger waarin de honden konden meereizen. En wat ging dat gooeeddd! Totaal geen problemen gekend! Het was een verademing. We reden naar de Kobbeduinen, een natuurgebied midden op het eiland. Ook hier keek ik mijn ogen uit. Maakte ik een boel foto's en reed via de zuidkant (langs de Waddenzee) terug naar het dorp. Een pracht van een route die ons leidde langs de mooie Westerplas en het indrukwekkende Westerstrand. Een strand dat bijna niet lijkt op te houden, zo breed. Die avond, bedacht ik mij, kom ik hier weer terug voor de aanstaande zonsondergang. Nadat we in het dorp de fiets weer hadden ingeleverd zijn we nog even bij Harry en zijn vrouw Lizette langsgeweest om ze gedag te zeggen. We zouden ze verder niet meer zien deze vakantie en ik had beloofd nog één keer langs te komen. Opnieuw kregen wij een kopje koffie. Spraken nog wat over het eiland en zeiden mekaar na bijna een uur gedag. Wat een lieve mensen! Die middag zat ik bovenop een duin naar een mislukte zonsondergang te kijken. De sluiers wisten mijn zonsondergang te vernielen. Toch maakte ik nog wat mooie foto's. Vertrok koud geworden van een uur zitten naar het appartement waar opnieuw heerlijk eten werd bezorgd door Vrouwe Jacobs. 

 

De dag erna staat hierboven al in de eerste alinea beschreven. En dus ben ik nu thuis. Geniet ik na van zoveel moois.

Schiermonnikoog laat zich absoluut niet vergelijken met dat commerciële Texel. Zelfs het mooie Ameland is niet zo bijzonder als Schier. Het breedste strand van Europa. En ik heb het inderdaad gezien. On-ge-loof-lijk!

Geen auto's, geen brommers of scooters, geen hoogbouw, geen lawaai, geen lichtvervuiling, geen troep, al schijnen er nog genoeg korreltjes plastic op de stranden en duinen te liggen als gevolg van de containerramp. Eén van het ergste soort. Ik heb foto's gezien van hoe het toen was. Harry liet ze mij zien. Het was verschrikkelijk om te zien hoe vol het strand lag met troep! Troep afkomstig uit de van het schip gevallen containers. Het containerschip Zoe van MSC voer destijds de zuidelijke en (te) ondiepe route, daar waar de Noordelijke route juist, gezien de weersomstandigheden, veilig genoeg en dus beter was geweest in die vreselijke storm. De veilige Noordelijke route kostte de kapitein van MSC Zoe teveel tijd. Hij zou daarmee te laat in Bremen, zijn bestemming, aankomen. En dus zie je maar hoe anderen over het lot van Neerlands schoonste en mooiste natuurgebied beslissen. De bewoners van Schiermonnikoog werden daarmee door een onjuiste beslissing van een kapitein op hun ziel getrapt. Ook Ameland en Terschelling trouwens ondervonden soortgelijke problemen. 

Ik heb genoten. Het moge duidelijk zijn. Vanmorgen wilde ik niet naar huis. Dat zegt veel. Heel veel. 

Maar ik ga terug. En ik hoop deze keer weer eens in het voorjaar.

Ik dank graag Harry en Lizette voor hun tijd en koffie. Ik vond het erg gezellig. 

Verder ben ik dankbaar dat ik het mooie eiland met het mooiste weer mocht bezoeken. Men zegt wel; "Een ieder krijgt wat hem toekomt!" Toen ik vanmorgen op de terugweg van de veerboot 'de Monnik' stapte, regende het!

Wat meer moet ik zeggen.

Als dat niet duidelijk is.......

Frank Boereboom 

Frankys Food

Hengelo 

Nb. Meer foto's van mijn bezoek aan Schier staan op mijn privé fb pagina in het Album Schier 2019