24. Een weekend vol kansen!

Het weekend is begonnen en daarmee ook gelijk de stress. De kist was mooi bestikkerd en dus klaar. Samen met de collega's is de kist in het nieuw gemaakte en inmiddels geschilderde frame geplaatst. De fietskar had ik op mijn werkplek in Goor gebracht. Ik kreeg de kar met dat regenachtige weer maar niet geschilderd. En dus heb ik dat tijdens mijn werk weer keurig gekregen. Normaal gesproken heb ik niet zo gauw last van stress, maar omdat alles weer op het laatst moest worden afgemaakt brak het mij toch weer even op.

Zoals bekend moest de kist worden vervangen en daardoor moest ook gelijk de fietskar worden aangepast.  En met die veranderingen kwamen ook nog detailwijzigingen waardoor het wederom op het laatst weer haasten werd. Eén van die detailwijzigingen betrof een binnenrek van de vrieskist waarin de eutectische platen die de kist op vrieskou moeten houden, geplaatst moeten worden.  Dit moest ff gelast worden.
En dat heb ik geweten. Hieraan waren mijn buurman en ik al donderdagavond aan begonnen. En sinds die avond had ik last van mijn ogen. Nietsvermoedend ging ik de volgende dag weer naar mijn werk.  Had nog steeds slechte en vooral rode ogen. De dag erna moesten we opnieuw lassen want het rek paste net niet. En dus werden mijn ogen opnieuw belast. Belast: grappig! Afijn: Ik kreeg nog meer last van mijn ogen. Nog meer rood konden ze niet worden volgens mij. Het was ronduit slecht gesteld met mij.

Afijn. Na veel geploeter was het uiteindelijk toch allemaal op tijd klaar. Het weer was dit weekend uitstekend te noemen en ik kon mijn nieuwste aanwinst, de nieuwe vrieskist,  eens goed uitproberen.  Dus thuisblijven was geen optie!

De eerste dag, de zaterdag,  reed ik dan ook uit op de Berflo Es. Een wijk die nog altijd ontgonnen moest worden, tenslotte had ik nog maar weinig kansen gehad met al die problemen. De Berflo Es is een wijk die ik nog niet zo goed ken. En zeker vandaag zou daar met het slechte gezichtsvermogen geen verandering in komen. Ik zag alles dubbel. En toch liet ik mij er niet door afleiden. En dus ging ik onverdroten voort. De inwoners zijn ook nog niet bekend met mijn verschijning. Zeker niet wanneer je bedenkt dat ik daar nog maar 1 keer eerder heb rondgereden dit jaar. Het eerste uur na mijn start bleek daarvan niet zoveel. Ik verkocht uitstekend.  Maar na dit uur bleef het opnieuw angstvallig stil rond de kar. Ik verkocht wel maar het ging met eurootje voor eurootje.  Toch greep menigeen de kans om de verschijning te fotograferen. En ook hoorde ik mensen tegen elkaar vol trots zeggen; "mooi he, een heuze ijscoman. En dat door onze straat" Waarop dan instemmend werd gereageerd.  Maar tegelijkertijd kochten ze dan geen ijs. Das dan wel weer jammerlijk!
Toen ik na veel zwoegen bij een tehuis van ouderen kwam werd ik gevraagd even te wachten. En toen ging het los. Het ene ijsje na het andere verdween in de handen van hulpen of familie van de ouderen. Wat kan ijsverkoop toch leuk zijn. Mensen mogen bedienen en gelijk verdienen. De dag naderde zijn eindpunt vwb de verkoop. En toch wel enigszins uitgeteld kwam ik weer in de buurt van mijn eigen omgeving. De kist had zich redelijk gehouden. Maar tevreden ben ik nog niet helemaal.   Morgen verder kijken. Onderweg naar huis werd  ik nog even gevraagd bij een wijkgenoot en kennis om wat ijsjes te scheppen voor een aantal kinderen en hemzelf.  Hij vroeg mij of ik ook even lekker wilde komen zitten op zijn mooie terras. Mijn antwoord was uiteraard positief. Ik vleidde mij neder op de terrasstoel en gooide het aangereikte biertje mijn dorstige lichaam in. De werkdag was tenslotte voorbij.  Morgen zouden we weer gaan vlammen. Nu mocht ik wel even de rust pakken. En over mijn tijdelijke "blindheid"; ik had er na het werken behoorlijk last van gekregen.
Een nachtrust zou wonderen opleveren.

Zondag.

Toen ik wakker werd kon ik ineens weer alles scherp zien. Ook deed het geen pijn meer. En dus kon ik opgelucht ademhalen omdat ik nu vol gas zou gaan op mijn favoriete wijk. Een thuiswedstrijd!  En zoals verwacht ging het vandaag stukken beter. Niet alleen de omzet was beter maar vooral ook het ijs hield zich uit-stek-end.  En dus kijk ik, nu mijn zicht weer ok is terug op een succesvolle zondag.
Ik verkocht ijs maar praatte meer dan ooit tevoren. En weer kwamen mensen tesaam bij de ijscokar. Mooi om te zien. Veel mensen wisten nog steeds niet dat ik er alweer een maand ijs verkoop. Op zich niet gek natuurlijk.  Eerst vertraging bij de eerste start, daarna het pechgeval en daarbovenop nog het slechte weer. Tja dat alles heeft mij nog geen vertrouwd beeld doen scheppen.  Wellicht kan ik dat nu gaan bereiken. Tijdens de rit hoordde ik ook kinderen in de verte roepen: "de ijscoman, de ijscoman". Een mooi gezang van blije kinderen, die maar wat blij waren om de ijscoman weer wat ijs afhandig te maken. Iets wat ze dan ook deden. En ook een klein kind van een jaar of 7 die tegen haar moeder zei:"dat is ouderwets hé mamma". Geweldig! Op de foto ben ik ook weer gegaan. Gemaakt door mijn broer deze keer die op "visite" kwam.  Erg leuk!

De dag vloog voorbij en wat had ik het weer naar de zin. De omzet viel mij enigszins tegen maar gezegd moet worden dat het vanzelf goed gaat komen bij een repeterende verschijning. Mensen moeten nu eenmaal weten dat je komt en daardoor kunnen bouwen op je komst. Die tijd gaan we nu krijgen om daaraan te werken.

De opslag vriezer is dus ook niet goed. Dat heeft deze dag bewezen.  Het is niet zo erg. De vrieskist had mij niet zoveel gekost, maar er moet wel een nieuwe gaan komen. Zodra deze er is kan ik echt kwaliteit blijven waarborgen. Nu is de huis-tuin vriezer weliswaar goed om ijs in te bewaren, echter hij is veel te klein voor twee lagen ijs. En dus moet daar snel verandering in komen.

De dag is om, het weekend voorbij. Gemengde gevoelens overheersen. Blij met mijn nieuwe kist. Heel blij met mijn herstelde gezichtsvermogen. Gematigd tevreden over de verdiensten.  Maar het is wel weer heel leuk geweest. En daar gaat t bij mij iig het meeste om.

Later meer......
Frank Boereboom