2016-03a. De TV Commercial

Het is maandag. De dag vóór de opnames van de tv commercial. Ik word deze dag via email nog bijgebriefd over alle benodigde details voor die dag door een dame welke mij eerder, afgelopen vrijdag, hierover al had gebeld. Er was een aanpassing. Ik moest om 13.00 uur aanwezig zijn in plaats van de eerder opgegeven tijd van 14.00 uur. En dat alles op het Mediapark te Hilversum in Studio 1. En natuurlijk zou ik op tijd zijn. Dat ben ik namelijk altijd.

En zo werd het dus dinsdag. De dag die alles zou doen veranderen. De dag die, althans voorlopig, mijn hele leven op zijn kop zou zetten. In de ochtend heb ik eerst lekker gedouched.  En ook rustig ontbeten.  Met een heerlijke gezette koffie en een Algemeen Dagblad. Rond een uur of 11 vertrok ik uit voorzorg naar Hilversum. Ik wilde beslist geen risico's nemen op die duivelse A1 welke het soms zo kan zijn. De rit verliep echter uitstekend en zonder enig oponthoud. Omstreeks kwart voor 12 werd ik onderweg gebeld door de dame die alles had geregeld en mij ook steeds had gemaild. Ik mocht rustig aandoen want de opnames zouden zeker niet eerder beginnen, eerder iets later. Mij werd gezegd dat ik best nog wel ergens een kopje koffie kon gaan drinken, aangezien ik al best dichtbij Hilversum was. En ik er om 13.00 uur pas moest zijn. Eerder was kennelijk niet wenselijk, want dan moest ik wellicht wat lang in de kou wachten. Ik begreep wat mij daarnet door de telefoon was gezegd en draaide even later mijn Renaultje richting vader Boereboom,  die zoals genoegzaam bekend, woonachtig is te Hilversum. Daar aangekomen kon ik mij een poosje ophouden en tegoed doen aan een lekkere bak verse koffie. Toen de klok 12.40 uur aanwees ben ik maar richting Mediapark gereden, waar ik zo rond 12.50 uur op de parkeerplaats met de auto tot stilstand kwam. Ik verzamelde alle benodigde spullen als pet, koksbuis,  sjaaltje en de dekselse snor. En wachtte op wat komen ging. Niet wetende welke richting uit te lopen op die inmens grote parkeerplaats, besloot ik alvast diezelfde parkeerplaats af te lopen.
Het duurde evenwel niet lang eer ik een telefoontje ontving. Het was de  begeleidster van de TV commercial die steeds telefonisch contact had gehouden met mij. Ze wees mij middels haar telefoongesprek de goede richting op en even later konden wij mekaar begroeten. Vreemd was, dat er net bij die begroeting een kar aan mij voorbij reed. Een heuse Spijkstaal kar. En....Nog een ijskar uitvoering ook!!! Precies zo eentje als die ik ooit gekocht had maar nooit kreeg. (Hoofdstuk 2015-43 de Spijkstaal deal)
Ik was meteen afgeleid, hoewel de dame alle zeilen leek bij te zetten om mij vooral binnen te lokken, weg van die parkeerplaats en ook uit het gezichtsveld van die kar.  Het lukte haar dan ook enigszins moeizaam mij naar binnen te krijgen. Toch stond ik even later binnen  het gebouw, waar studio's 1,2 en 3 gehuisvest zijn, een kop koffie te drinken om even wat bij te komen van de vrieskou. Ze sprak met mij over Hengelo, het ijs bedrijf en ook over haar werk. Het was haar ''gelukt'. Ik was weer helemaal in haar 'macht' en was de kar, die ik even daarvoor buiten had voorbij zien rijden, kompleet vergeten. Op een gegeven moment zei ze: "kom, we gaan naar de Studio". En niet veel later liep ik Studio 3 in. Eenmaal binnen zag ik de set. Een half met zand gevulde Studio met een decor van een prachtig strand op één of ander mooi eiland met Palmbomen en blauwe lucht. Op het strand lag een prachtige in strandstoel gelegen jongedame. De set werd omgeven door diverse draden. En een geluidsman met zo'n lange microfoon die over de set reikte. Een cameraman completeerde de technische 'staf'. Een regisseur stond op het zgn strand mij op te wachten.  De regisseur stelde zich voor. En ook de cameraman en de geluidsman.  Na de beleefde woordenwisseling begroette ik uiteraard ook de mooie  jongedame, gekleed in een bikini en gelegen in die strandstoel. De dame die mij had opgewacht en had meegenomen naar de set was trouwens ook de visagiste,  zo bleek later, want zij ging meteen met mij aan de slag achter de coulissen aan een heuse opmaaktafel met spiegel.
Toen ik helemaal geprepareerd was kon ik de set betreden en werd mij door de regisseur verteld wat ik precies moest doen en wat werd verwacht van mij. Ik moest in ieder geval uitstralen dat ik heel blij was met het 'gewonnen miljoen' en dat ik ook die prachtige dame een ijsje mocht geven. Ik moest ook nog wat zeggen. De tekst is me door de commotie volledig ontgaan bij het schrijven van dit blog. Alvast mijn excuses!  Maar ik sprak wel mijn zinnetje een paar maal en deed even zoveel keer mijn act. Hoe slecht het voor mijn gevoel ook was....ze waren verrast door mijn talentvolle acteerwerk  (Jaja). Omdat de dekselse snor weer eens verstek liet gaan en op half zeven hing (en dat omstreeks half twee), werd de opname even opgeschort. Aangekomen bij de visagiste (was het wel een visagiste?) kon ik slechts uitbrengen dat ik het gewoon moeilijk vond om met camera's dingen te doen. En...dat ik die dame in de strandstoel ook wel heel erg mooi vond. En dat dat een 53 jarige behoorlijk afleidde.          
Afijn. De snor zat weer op zijn plek en even later kon ik weer terugkeren op de set. Maar toen ik terugkeerde op de set was er iets bijzonders veranderd.
Op het nagebootste strand stond nu ineens een ijskar van het merk Spijkstaal. 
En verdomd....die kar kende ik en daarbij..:  op de kar stond het logo van Franky's ijs  met uitzondering van de letter F, dus 'ranky's ijs'.
Ik was verbaasd. Iets zei mij dat ik erin geluisd werd, of zelfs al was. Hopeloos zocht ik naar antwoorden, probeerde gek genoeg ook nog serieus te blijven omdat een ieder daar zo goed in zijn rol bleef.  Maar mijn zogenaamde talentvolle acteerwerk zou na deze bijzondere ontboezeming nooit meer ergens op komen te lijken. Mijn kop maalde. Wat was hier gaande. Ik keek vragend in de ogen van mijn bikinimeisje. Mijn enige tegenspeelster. Ze lachte vriendelijk naar me, maar dat deed ze eerder dus ook, waardoor ik ook steeds zo werd afgeleid. Dus ook bij haar geen enkele aanwijzing in haar blik.
Mijn rol werd opnieuw onder de loep genomen door de kennelijk steeds meer verveelde regisseur, die vond dat ik vrolijkheid moest uitstralen. Vrolijkheid, terwijl elke hersencel probeerde orde te scheppen in de vreselijke chaos die er in die kop heerste. Ik moest verder. En ik ging verder. Tenslotte had ik nu ook ijs. En nu mocht ik de mooie dame ook nog eens echt voorzien van heerlijk ijs. En dat ging zo een paar keer. En eigenlijk ging het helemaal niet goed meer. Ik was te perplex om nog te acteren of te doen alsof ik dat kon. Verbouwereerd probeerde ik mij uit deze hachelijke situatie te redden. Iets wat me die middag op dat terrein nooit meer zou gaan lukken. En dus stond ik daar maar wat aan te harken. Niet wetende wat er boven mijn hoofd hing, buiten die microfoon van de geluidsman om dan. De regisseur deed zijn best nog om mij moed in te spreken maar mijn hersenen (voor zover nog aanwezig) draaiden overuren en bij mij  was de kunst van het acteren slechts nog overleven geworden. Gelukkig moest niet veel later mijn hoofd weer geschminkt worden en kreeg ik even tijd om de gedachten te ordenen. Wat was hier aan de hand? Wat gebeurde hier? Wie doet mij dit aan? De visagiste was vervolgens wel erg lang met mij bezig. Sprak mij moed in en sprak veel. Het ontging mij allemaal. Niets bleef nog hangen. Wat was hier aan de hand? En terwijl ze met die kop van mij bezig was kon ik af en toe naar de set kijken. Het viel mij op dat er ineens helemaal niemand meer op de set was. Ik zei vervolgens tegen de visagiste dat ik het allemaal maar wat raar vond. Waarop ze mij vroeg waarom ik het allemaal zo vreemd vond. 'Wel' begon ik 'die kar. Die kar ken ik. En die reclame...dat is echt geen echte reclame hoor'. Uiteraard deed ze of haar neus bloedde en hield ze zich uitermate sterk aan haar rol. "Ja hoor, dit is echt" . Maar zoals ik eerder al had opgemerkt: op de set was ineens iedereen verdwenen. Geen cameraman, geen geluidsman, geen regisseur en erger nog, geen mooie jongedame in een strandstoel meer. Dus ik zeg tegen die visagiste: "Waarom is iedereen dan weg, waar zijn ze gebleven?". Waarop zij weer antwoordde: "oh, vast koffie drinken". "ja ja" probeerde ik nog, maar elk woord wat ik uitbracht zou haar nooit uit haar rol hebben gehaald die middag. Toen ze bijna klaar was met mij zei zij ook even weg te moeten en dat ik vooral moest blijven zitten. We zouden later weer verder gaan. Toen ook zij de studio had verlaten zat ik daar als een braaf kind in de klas op mijn stoeltje. Ik wachtte en wachtte, maar er kwam helemaal niemand meer en dus zat ik moedertjeziel alleen in studio 3 te bedenken wat ik toch moest gaan ondernemen.  Alleen met een hap zand en daarop de voor mij o zo bekende ijskar.
Ik bedacht me uiteindelijk dat ik er niet eeuwig kon blijven zitten en besloot op onderzoek uit te gaan. Eerst viel mij op dat het logo van Franky's ijs ineens kompleet was en dus ineens was aangevuld met de letter F.  Daarnaast en in het zand trof ik een grote enveloppe aan met mijn naam.  In de enveloppe zat een brief.
En de tekst daarop luidde:
" Gefeliciteerd  u bent vandaag de gelukkige. Deze kar is nu van u"

De tranen welke over mijn geschminkte wangen hun weg naar het strand, waarop ik stond, zochten waren even niet te tellen.  Ik was blij. Heel blij. Maar ik snapte er ook helemaal niets meer van. Kar van mij? Van wie? Waarom?
Ik bleef zoeken naar antwoorden.  En dus probeerde ik mij enigszins te herstellen.  Ik vermoedde overigens ook dat het hele gebeuren werd opgenomen dus zocht ik camera's. Ik bedacht: ik word hier terplekke opgenomen en dus moet ik geen gekke dingen doen. En dus brabbelde ik er maar wat uit in de trent van: "Nou erg leuk allemaal maar hadden jullie dan op zijn minst niet die mooie dame kunnen laten liggen?". Kortom, ik was kompleet van slag. Het duurde even toen er iemand de set opkwam als zijnde (ahum) de schoonmaker. Of ik MIJN kar even wilde wegrijden. Hij stond zo in de weg! Ik zei hem dat ik niet eens wist hoe dat ding werkte, maar dat maakte hem niet uit. "Weg met die kar...Ik moet schoonmaken"
En éénmaal de kar uit de Studio gereden was ook deze man uit mijn gezichtsveld verdwenen. Vreemd. En dus stond ik weer alleen. Niet wetende wat mijn volgende stap zou moeten zijn. Gelukkig kwam niet veel later weer een ander iemand die mij wijs wist te maken dat het mij allemaal wel duidelijk zou worden wanneer ik huiswaarts zou gaan. De kar zou diezelfde dag nog bij mij worden afgezet. Onderweg naar huis parkeerde ik de Renault aan de kant van de weg en liet ik de overvloedige tranen van geluk en verbijstering de vrije loop. Ik had echt een kwartier nodig om weer enigszins boven jan te geraken.
Eénmaal thuis piekerde deze ijscoman er hevig op los. Niemand die ik daarvoor verantwoordelijk zou kunnen houden bleek er iets mee te maken hebben gehad.
En dus bleef ik maar piekeren. En dat zou de hele avond blijven doorgaan.
Rond 17.00 werd de kar der karren aan huis afgeleverd precies zoals was toegezegd. Prachtig om er mee te mogen toeren.  Al was het kort door een slecht geladen accu.
De hele avond stond mijn telefoon vervolgens roodgloeiend.  Het ene na het andere bericht kwam binnen. Ik draaide bijna gek van al die berichten. Vermoeid en nog immer beduusd nam ik bezit van mijn bed. Wat volgde was een gevecht van drie uur om in slaap te geraken. Drie uur  lang gedraai en gewoel.  Pas daarna viel ik eindelijk in slaap.
De dag daarna, woensdag,  probeerde ik het op een andere manier. Ik liet de vraag waarom, wie en wat vallen en begon aan de voorbereidingen op het opknappen van de kar. En het moet gezegd. Ik was zoo verschrikkelijk blij met die kar. Dit had ik natuurlijk nooit zien aankomen. Hoe bijzonder het wel niet was wat mij was overkomen. In de ochtend kwamen er mensen kijken. Later op de dag ook nog anderen. De dag vloog weer eens voorbij en voor ik het wist was het alweer avond en begon de vraag weer opnieuw op te leven. Het meest voor de hand liggende is dat het programma staatsloterij puur geluk hier achter zit. Maar tot nog toe heb ik niks mogen vernemen.  Nu kijk ik naar dat programma.  Had het nog nooit gezien. Vrees dat dit nog wel eens waarheid kan worden. De manier waarop de mensen verrast worden heeft veel van de manier hoe ik verrast werd weg. Ik begrijp dat de opname dagen in het weekend vallen. Dus zit ik daarbij dan zal ik het beslist donderdag of vrijdag horen.
Afwachten maar.
Vandaag komt de Tubantia.  Heb ik overigens zelf uitgenodigd.
Vind het ook zo'n bijzonder verhaal. Tjonge. Nog immer onwetend. Nog beduusd. Wat kan het leven tegen en dus ook mee zitten.
Het is nu donderdag half 9 in de morgen.
De kar staat nog achter het huis. Gelukkig heb ik een tijdelijke stalling voor hem. Morgen ga ik een rondje door ons tuindorp. Eerst wordt vandaag de accu gecontroleerd.  En de rem.  Dan komt de krant en dan kan ik eens rondrijden als de accu goed is opgeladen.
Ben erg benieuwd.

Zondag hoop ik u in dit blog duidelijkheid te kunnen geven wat nou precies de reden van dit alles is. Na mijn ontslag is dit een geweldige opsteker. Ben ook echt oprecht blij en gelukkig.  Er moet nog wel veel aan de kar gedaan worden en ook bepaalde zaken zullen moeten worden aangeschaft om hem bedrijfsgereed te krijgen en te houden. Uiteraard mag u van mij verwachten dat ik uiteindelijk de straten van ons Hengelo met deze kar prachtig zal gaan doen vullen.
De kar is dat absoluut waard. En u als klant ook!

Ik dank u allen hartelijk voor alle lieve berichten.  Ik houd u op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen. En dus ook van een mogelijke uitzending op tv.

Frank
Franky's ijs
Hengelo