2017-49. De feestmaand!

December. Daar ben je dan eindelijk! Na de saaie maand die jouw broertje november is, breng jij dan eindelijk de gezelligheid. Toegegeven; gezelligheid maak je op de eerste plaats natuurlijk helemaal zelf. En moeilijk hoeft dat uiteraard niet te zijn. Simpel als het is. Maar in deze bijzondere maand, vanwege de prachtige aktiviteiten; Sint en Piet (bij mij nog immer zwart van kleur), kerst en de jaarwisseling, is er merkbaar meer saamhorigheid en vrolijkheid. Of het moet vanwege dat oeverloze gezwets over de pietenkwestie weer eens naar de achtergrond verdrongen worden. Dat is dan gelukkig wel tijdelijk en verdwijnt als sneeuw voor de zon bij het vertrek van de boot van Sint en Piet naar hun Spanje. Maar in principe brengt de  maand december sfeer en daarnaast een apart gevoel. Iedereen is toch net even wat anders.

Het is de maand waarin ik opnieuw optreed als Sinterklaas. En de maand waarin ik, in deze aflevering van december, 15 jaar getrouwd zal zijn, 55 jaar oud word, kerst en oudjaar hoop te vieren.  Daartussendoor doen we nog even wat speciale klusjes. Om te beginnen zijn we eerst Sinterklaas. Dinsdag aanstaande. Gaan we weer kindertjes blij maken. Blijft zo bijzonder om dat te mogen doen. Hopen dat het opnieuw goed gaat net als bij mijn eerste Sinterklaasoptreden vorig jaar. Geen kind dat mij of mijn stem herkende. Want dat kan me natuurlijk zo maar overkomen. Een paar voorbeelden;  terwijl ik laatst bij het boodschappen doen in de supermarkt in een winterjas gehuld, en een pet dragende tegen de koude, wat jus d' orange moest tappen stond er een kind voor dat apparaat. Het meisje vroeg haar weglopende moeder of ze nog sap wilde. Maar haar moeder reageerde niet. Ze keek mij ondertussen aan. Ze herkende haar ijscoman niet. Totdat ik haar vroeg of ik er dan misschien even bij kon, om sinasappelen te persen. Ik zag aan de reactie van het meisje dat ze iets bekends hoorde. Ze snelde zich naar haar moeder. Eénmaal bij haar moeder kon ik haar zachtjes horen zeggen; "mamma, dat is de ijscoman". Waarop haar moeder zei; "oh ja, de ijscoman" en begroette mij met: "Hallo Frank, alles goed?". Het zijn van die bijzondere momenten. Momenten waaraan je juist denkt wanneer je Sinterklaas moet spelen en dus niet aan je stem herkend wilt worden. Een ander voorbeeld gaat veel verder terug. Toen was ik als zwarte Piet met mijn vader  (Sinterklaas) en broer (ook zwarte Piet) gevraagd op te treden bij kennissen met hun veel jongere kinderen. Wij pasten als oudere kinderen wel eens op die kleintjes. Het was dan ook niet zo gek dat die kinderen ons nog voordat wij binnen waren, herkenden. Zelfs aan onze aangepaste stemmen. Helaas maar waar! Teleurgesteld dropen wij af. Maar ook voor die kinderen was het klaar. Sint en Piet kwamen daarna nooit weer.
Dinsdag dus. Op een school in Hengelo en in een wijk waarin ik ook als ijscoman werk. Blijft spannend. Wanneer we klaar zijn gaan we net als vorig jaar weer naar de stad; het zoveel besproken centrum. Vorig jaar zaten we bij de twee wezen. Nu gaan we eerst eten bij mijn broer en dan doen we opnieuw een optreden aldaar voor de kleintjes. Daarna trek ik mijn pak uit en koksbuis aan want dan moet ik opnieuw, net als afgelopen week, bij de oudjes op Het Hof crêpes bakken. Dat was overigens weer heel leuk om te doen. Ouderen zijn naast eigenwijs ook ontzettend leuk. En je kunt ze best een beetje voor de gek houden. Vinden ze leuk. Bovendien werkten mijn machines voor het eerst sinds ik ze bezit, prima! Dat komt omdat de thermostaten kennelijk niet meer naar behoren werkten en nu zijn vervangen.  Wanneer het werk bij de bejaarden klaar is gaan we na een bijzonder lange dag werk naar huis.

Sinterklaas mag dan dinsdagavond  voorbij zijn, vanaf dan is het boek Kerst 2017 weer geopend. Gaan we op verschillende evenementen met de aan de kerst aangepaste ijskar diverse werkzaamheden verrichten. Eerst is daar de Noorker Kerstmarkt op 9 december. Daar waar ik als Creppie met Kokkie (Raymond Korte)  de crêpes weer bruin hoop te bakken. Een dag later gaan we op herhaling op het evenement Oud Engels Straattheater Tuindorp. Kortgezegd; OEST! En daar word ik bijgestaan door een Limburgse ijscoman Rens die graag een keer met mij wil optreden. Leuke dagen dus. Hopen dat het weer een beetje wil meewerken.

Daarmee draait het bedrijf komend weekend op volle toeren. Om gelijk daarna ook weer eventjes tot rust te komen. Een ontbijtje hier en een ontbijtje daar daargelaten. Dan hebben we even de tijd om de trouwdag en de verjaardag te vieren. Als dat alles achter de rug is gaan we nog twee keer op de ijskar. Een Kerstrit en een optreden met ijs bij de Ambulancedienst zijn mijn laatste optredens met de Snor van 2017. En wanneer we nog wat ontbijtjes ergens laat in december hebben bezorgd, sluiten we het seizoen 2017 echt af!

Een drukke en mooie maand dus. Van alles wat. En ik heb er duidelijk zin in, alhoewel ik ook snak naar de laatste opdracht. Om dit jaar ook af te kunnen sluiten. Er is veel gebeurd. Veel getreurd.
Er zijn aardig wat perikelen geweest. Met mijn vaders overlijden als grootste dieptepunt. Nog steeds kan ik er behoorlijk verdriet om hebben. Van de week nog. Toen ik per ongeluk met de bus van mijn werkgever door de laagstaande zon werd verrast. En knalde ik zeer onverwachts op een met beton omheinde en op een zeer verrassende plaats geplaatste bloembak. Welk een idioot van de Jaarbeurshallen te Utrecht dacht daarmee een pracht van een groene prikkel op die overigens zeer saaie en daardoor vreselijk onoverzichtelijke buitenparkeerplaats te doen plaatsen, heeft daarmee de plank vreselijk misgeslagen. Minkunkel!!! Ik reed dus niet eens hard. Zachtjes zelfs. Had net de bus in beweging gebracht. Maar de klap was hard. Ik had het hele gevaarte niet  gezien. Een schade uiteraard. Heel vervelend omdat ik als bestuurder nog nooit wat had veroorzaakt. De eerste keer dus. En dat heeft mij de rest van de week behoorlijk beziggehouden. Enerzijds omdat het de auto van de zaak betrof en anderszijds omdat ik geen schoon blad meer kon overleggen. Het werd zelfs zo erg dat ik er midweeks een nacht niet om slapen kon. Had brokken gemaakt met andermans spul. En had geen 'clean sheet' meer. De hele week bleef dat hangen. En op zo'n moment mis je de persoon waartegen je even kan lullen. Die een luisterend oor heeft. En die zinnige dingen tegen je zegt. Vaak met humor bedrenkt.  Maar helaas.... die was er dus niet meer.
En daar was dan ineens het verdriet weer. Mijn vrouw zei later dat het heel normaal is om nog altijd verdriet te hebben. Het is tenslotte nog niet zo lang geleden. Het hoort er bij. Maar ik begreep het niet. Was toch allemaal over? Nee dus. Niet!
En dus moet ik er nog immer rekening mee houden dat het bij tijd en wijle nog gewoon even terug kan komen.

Vandaag ben ik een heel eind opgeschoten met de ijskar. Honderden lichtjes doen de ijskar verlichten. Een mooi gezicht. Ben nog niet helemaal klaar. Er moet nog wat bij.
FAIM! lijkt wat achter op schema te lopen. Ik ben tegen verschillende problemen aangelopen. Ik hoop desondanks deze week weer een stap voorwaarts te maken. Eerst even het gesprek met de manager van de bewuste supermarkt afwachten. Pas dan kan ik verder.

Terwijl ik dit schrijf maakt mijn telefoon een melding van een binnengekomen berichtje.

Ik kijk en zie het staan. Een foto van een in de ochtend geleverd ontbijt. Er staan mooie woorden bij. Opnieuw een bevestiging dat ik het goed heb gedaan. 

Ik ga besluiten. Het is weer mooi geweest.
Komend weekend zal ik waarschijnlijk niet op tijd zijn met mijn blog. Dat heeft alles te maken met de verschillende aktiviteiten waaraan ik mijn medewerking verleen.
Ik zal veel bezig zijn met crêpes maken en dus ook met het bereiden van vele liters beslag. Zowel op vrijdag- als op zaterdagavond.
Zeer waarschijnlijk een verslag op maandagavond. Dan uitgebreid mijn ervaringen met de nu goedwerkende crêpesmachines.

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo