2017-52. De laatste opdrachten van 2017.

Ik reed vrijdag kris kras door ons Hengelo. Voor mijn werk bij de Batterij Specialist moest ik even wat bezorgen bij verschillende bedrijven. En werd het mij zichtbaar duidelijk dat Kerst nu echt voor de deur staat. De doorgaande wegen waren goed gevuld met auto's. Het verkeer sleepte zich door de lange aders van Hengelo. En met een tempo waarbij een verstopping zich eerder zou doen opgelden dan dat er van een goede doorstroming kon worden gesproken. Het maakte dat ik tijdens de ritjes goed om mij heen kon kijken. In winkels waarlangs ik reed was duidelijk te zien dat mensen zich aan het voorbereiden waren op de naderende Kerstdagen. In een slagerij was het zo druk dat er geen mens meer bij kon. Er werd kennelijk goed ingeslagen. Maar ook proefde je veel gemoedelijkheid. De sfeer op straat was duidelijk anders dan anders. Het leek wel een mierennest. Overal bezige mensen. Ook bij de bedrijven waar ik bezorgde was men bezig af te sluiten. Op te ruimen. En stond men klaar om naar huis te gaan.
Kerst maakt wat speciaals in de mens los. We kunnen veel meer hebben dan anders, we zijn zelfs vriendelijk in het verkeer. Of in de winkel.
Ook in de winkel waarbinnen ik werk, waren de klanten vrolijk gestemd. En werden wij, als winkelpersoneel, steevast en vriendelijk getrakteerd op de woorden; "fijne feestdagen!". Werden we zelfs door een klant getrakteerd op een heerlijke banketstaaf, welke wij overigens samen met de betrokken klant tot ons namen, geflankeerd door een heerlijke kop koffie.
Aan het einde van de werkdag werden we bovendien door mijn werkgever getrakteerd op een heerlijk etentje na werktijd. Als afsluiting van het afgelopen werkjaar. Het was heel gezellig en het gaf je een gevoel van samen sterk! Kerst is mede daardoor wat mij betreft het meest bijzondere feest van het jaar. En met dit feest komen dan vaak ook de overdenkingen. De herinneringen. Ook over dat wat je nog zo graag bij je had willen hebben en er nu niet meer is. Kortom; het gemis. Ik mis mijn vader nog elke dag zo veel dat ik eerlijk gezegd niet weet hoe ik deze eerste kerst zonder hem ga beleven. Vooral ook omdat wij als broers en zussen met aanhang en kinderen altijd de eerste kerstdag met hem dineerden. En dat gaan we op eerste kerstdag, uiteraard nu zonder hem, opniew doen. Toch even wat anders! Een prachtig gedicht, bij toeval gevonden op Facebook, maakte dat ik weer even stil stond bij de dood van mijn lieve vader. Het verlies van mijn moeder jaren geleden lijkt daarmee wat op de achtergrond te geraken maar niets is minder waar. Mijn moeder was ziek. Ziek van die rotziekte welke dementie is. Haar leven werd al jaren door die ziekte bepaald. Eerst was het nog je moeder. Maar met de jaren kon ze zich steeds minder uitdrukken, waardoor er geen contact meer was. En als ze ergens pijn had, dan kon je dat soms zien aan de grimassen in haar gezicht. Maar dan wist je nog altijd niet waar ze pijn had. En dus was de opluchting groot toen zij na jaren van dementie haar laatste adem uitblies. En juist tijdens haar overlijden was ik erbij. Met slechts naast mij.. jawel mijn vader. Samen zo'n bijzonder moment mogen meemaken. Moeder ging echt zo vreselijk mooi. Zo rustig! Ik vergeet dat echt nooit meer.  Beiden waren we verdrietig, maar ook o zo blij. Blij dat de lijdensweg voor zijn Nelly en onze moeder tot een einde was gekomen. En de manier waarop ook. Seconden lang  wisten we niet eens zeker of ze echt wel overleden was. Zo bijzonder. En ja... Dat  moment zo samen, dat draag ik al jaren bij mij. En dat maakt het dan ook zo verdrietig. Dat samen zijn. Dat kan niet meer. Hij is er immers niet meer.
Inmiddels ben ik nu echt wel over het grootste verdriet heen. Ik lach weer en ik ben er ook weer. Maar soms.....

Afijn. Kerst komt eraan. We gaan het zien. De eerste keer zonder. Blijft toch apart.
Voordat we gaan dineren gaan we eerst even naar het graf van vader en moeder.
Het is nog niet klaar. De steen staat er nog niet. Het wachten is op de letters die uit Italië moeten komen. Naar ik begrepen heb kan dat nog wel even duren.  Maar ja, in de winter hoef je ook niet veel aan een graf te doen. Dus maakt het dan ook niet zoveel uit.

Nu Kerst voor de deur staat is het ook echt gebeurd met de opdrachten voor wat betreft het ijs.
De laatste ijsopdrachten werkte ik deze week af.
Eerst de Kerstrit. Die begon redelijk sterk. Eindigde wat in stilte. En toch zag ik de potentie. Volgend jaar even een nieuw concept uitvouwen. Gaan we het ietwat grootser aanpakken. We gaan nog meer adverteren op Facebook.  Maar er komt glühwein en ik zal vuurkorven plaatsen en mogelijk ga ik zelfs, naast ijsscheppen, ook nog creppes bakken. Maar de grootste verandering komt in de dag dat ik de kerstrit ga plannen. Niet meer op een doordeweekse dag. Want nu waren er veel kids voor een kerstdiner op school tijdens de Kerstrit. En om dat te voorkomen wijk ik dus nu uit naar een weekenddag. Althans, dat is de bedoeling. De Kerstrit mocht dan wat in mineur eindigen, de omzet was eigenlijk best ok. Niet ontevreden reed ik de verlichte Snor na de Kerstrit naar de Ambulancedienst. Daar zou de ijskar overnachten. De dag erna stond de jaarlijkse afsluiting van de Ambulancedienst gepland. Eerst nog gewoon aan het werk geweest om direct daarna afgezet te worden bij de Ambulancedienst. Zo rond 18.00 uur stond alles gereed en rond 18.30 uur maakte ik mijn eerste coupe. Het werden er uiteindelijk ruim 100. Het werd opnieuw een succes!  Eénmaal klaar viel er een behoorlijke rust over mij heen, omdat ik mijn laatste ijsafspraak voor dit jaar erop had zitten.

Ik wist het niet, maar in het gebouw van de Ambulancedienst zit in de zeer ruime meldkamer ook de brandweer en politie. En mij werd na een paar biertjes gevraagd of ik ook voor de medewerkers van de meldkamer een paar mooie ijsjes wilde maken. "Tuulk", zei ik "maar dan wel op 1 voorwaarde". De medewerker vroeg mij wat de voorwaarde was. "Ik wil ze uiteraard maken, maar ik breng ze ook graag zelf". De voorwaarde werd met grote instemming geaccepteerd en even later stond ik met 6 mooie coupes in de meldkamer.
Ik gaf elke medewerker, 2 brandweerlieden, 2 politieagentes en 2 ambulancemedewerkers hun dik en dik verdiende ijsje.
Nog voordat ik de ruimte uitliep zei ik tegen alle medewerkers; "namens mij en vast iedereen uit heelHengelo; heel erg bedankt voor jullie goede werk".
Ze bedankten mij voor de gebezigde woorden en ik daalde weer af naar de feestvloer.
En daar nam ik nog een paar borrels, reed de Snor niet veel later naar huis en eindigde het ijsseizoen 2017 met een lach en een traan. Het mooie (ijs) werk zit er op.
Nu nog een paar ontbijtjes en het is echt klaar.

Vanaf deze plek wil ik graag iedereen een hele fijne kerst toewensen. Laat het mooie Kerstgevoel richting geven aan het prachtige leven dat wij leven. En onze ontvallen dierbaren mogen terugvinden in de mooie herinneringen en de wijze waarop wij ons leven leiden.

Lieve groeten van uw ijscoman...

Tot volgende week!
Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo