2017-50b. De trouwdag!

Het was in Ommen dat ik mijn huidige vrouw in een weide te midden van IJslandse paarden ten huwelijk vroeg. Overigens jaren voor de feitelijke huwelijksvoltrekking. Ergens bij een boer, die fokte met IJslandse paarden, liet ik, nog voordat wij daar zouden arriveren, door diezelfde boer een tafeltje dekken. Met uiteraard alles erop en eraan. Dus ook met champagne.
We kwamen in die tijd helemaal uit Almere, waar wij toen nog samenwoonden. Nu hoor ik u denken; waarom helemaal in Ommen een huwelijksaanzoek? Welnu, dat had te maken met de voorliefde van mijn vriendin in het IJslandse paard. En dichterbij zat toen nog geen stalhouderij van dat ras. Vrienden, ook een stel, had ik gevraagd mee te gaan opdat mijn vriendin niet zou vragen naar het waarom. Niet achterdochtig zou worden tijdens de best lange reis. Nu was het gewoon een gezellig uitje met ons vieren.

Alles ging goed die avond. Daar aangekomen, zag ik in de weide het tafeltje met kleedje erop staan. De boer had zijn werk prima gedaan. Eénmaal in het weiland tussen de paarden wist ze waar de reis voor bedoeld was. En ze moest lachen. Niet veel later ging ik in het weiland door de knieën en stelde haar die ene bewuste vraag. Het antwoord dat ik kreeg was het enige goede antwoord; JA!

Een tijd later trouwden we bijna net zo stiekem als het aanzoek was geweest voor mijn Kitty.
Het was 13 december 2002.
Een dag vóór mijn verjaardag!
Niemand wist het, op de directe familieleden na. Ik had veel mensen uitgenodigd om in café de Brink V te Hengelo te komen die avond van de 13e december. Onder het mom dat we dan om 00.00 uur precies met zijn allen mijn 40ste verjaardag (14 december) zouden gaan inluiden. Het was een vol café. Over de 100 genodigden wachtten onder het genot van een hapje en een drankje op dat moment.

Totdat ik omstreeks 22.00 uur de microfoon nam en de menigte toesprak.
Door de microfoon klonk het kennelijk erg verwarrend. Een ieder die niets wist van onze huwelijksvoltrekking die dag had de mond vol ongeloof openstaan. "Maar we kwamen toch voor jouw verjaardag?" was een veel gehoorde vraag.
Uiteraard was de verbazing groot.  Niet veel later werden mijn vrouw en ik gefeliciteerd met ons huwelijk eerder die dag en werd het feest een nog groter en gezelliger geheel.

Vandaag dus 15 jaar geleden.
Ik ben blij zo'n lieve vrouw te hebben. We hebben veel meegemaakt samen. Vooral onze tijd in Hengelo is niet altijd makkelijk geweest. We zijn er desondanks altijd samen doorheen gekomen. We verloren beiden onze ouders. Haar moeder vorig jaar juni nog, mijn vader, als genoegzaam bekend, nog maar twee maanden geleden. Steun van en voor elkaar was er altijd. Zij meer voor mij als ik voor haar, althans zo heb ik dat ervaren. We hebben samen 2 jongens op de wereld gezet. Jongens waar we enorm trots op zijn. Ook mijn andere kinderen uit een eerder huwelijk, zoon en dochter, zijn bij mijn vrouw altijd welkom geheten. Sterker nog, er woont er zelfs nog één in huis.

Ik ben blij dat ik zo'n lieve vrouw mag hebben. 15 jaar. Een Kristallen huwelijk. We gaan ons best doen om de komende jaren wat meer tijd vrij te maken voor elkaar en de kids.
Ik zeg;
Op naar de volgende 15 jaar!

Frank.