2020-19. Et Voila

En dan is datgeen waar je zo lang op hebt gewacht ineens daar! Opgehaald in Zeeland, een voor Twentenaren stuk Nederland dat een vreselijk eind verderop ligt. Een provincie met wat ongemakkelijke verbindingen over of onder water. Tenslotte bestaat Zeeland uit bijna alleen maar verschillende schiereilanden. Bijna allemaal omringd door water. En met de weinige verbindingen met de andere 'eilanden', was dat voor mij en mijn reisgenoot Alex reden, om de vaak daardoor langere omwegen te mijden en dan maar via België, (het land dat ik zo verafschuw en liefst mijd  - ik kan er niks aan doen, dat zit nu éénmaal in mij; te vaak vies en ongeorganiseerd gezien), naar Hengstdijk, de plaats waar de trailer is gebouwd, te rijden. Een bord langs de snelweg, vlak voor de grens met België, sprak een warm welkom uit. Alsof ze iets probeerden goed te maken. Maar bij mij zou dat nooit meer werken. Te vaak teleurgesteld, te vaak die ongeorganiseerde bende gezien. Vaak reed ik erdoor, om in Frankrijk te geraken, maar nooit, nee nooit om er te verblijven. Terwijl het om de hoek ligt is dat toch wereldvreemd. Ik heb er gewoon niks mee. En al helemaal niet toen ik gisteren op de grens staande werd gehouden. Een douane medewerkster sprak mij aan met taal die ik nauwelijks kon verstaan. Moest ook een paar keer om een herhaling vragen. Maar uiteindelijk vroeg ze mij of ik papieren bezat waarop ik kon aantonen dat ik België in mocht. "Papieren? Wat voor papieren?' Ze deed haar best, dat moet ik toegeven maar het gesprek zou nooit meer een goed gesprek worden. Ik had de auto al omgedraaid want we mochten het land niet in. Corona was nog steeds de aanstichter van dit alles én bovendien reisde ik met een ander persoon. Dat mocht niet in België en kon daarom een zware boete opleveren. In het land waarin ik tijdens mijn leven nog nooit een cent had uitgegeven zou dat zeker ook deze dag niet gebeuren. En al helemaal niet via een boete. Ooit heb ik wel een bezoek aan het populaire popevenement Torhout/Werchter gebracht. Maar toen bezetten wij met 40000 andere Nederlanders een plaatsje in België. En dat maakte dat het zo anders was. En bovendien was ik toen nog jong en interesseerde ik mij voor heel andere zaken. Terug naar de douane medewerkster; Ze vroeg wat we eigenlijk kwamen doen in België. Ja, dat vroeg ik mij ook af. Waarom had ik nou niet de andere, niet over België route, gereden? Waarom had ik nou toch weer voor die route over Belgisch grondgebied gekozen? Dat kwam enerzijds omdat die route sneller was en anderzijds omdat ik Alex, mijn medereiziger de haven van Antwerpen niet wilde onthouden. Ik vertelde haar dat dit voor ons de snelste route was naar Zeeuws Vlaanderen, het meest zuidelijk gelegen deel van ons Zeeland.

Omdat dit deel aan de zijde van België zonder bruggen of tunnels in te rijden valt is Hengstdijk (onze reisbestemming) daarom makkelijker te bereiken via de Belgische kant. Maar wij mochten dus het land niet in. En dus moesten wij weer een eindje terug om dan maar via de Nederlandse snelweg naar de Westerscheldetunnel te rijden om zo alsnog op Zeeuws Vlaanderen te komen. Een tunnel waar ik liever ook geen gebruik van wilde maken. Dat ding is met een dikke 6 km voor mij een dikke 6 km te lang! Je zit er zo lang in en al die tijd zit er niks anders dan water boven je. Brrrrr, ik heb niks met tunnels (het is nog niet mijn tijd) en al helemaal niet wanneer deze onder water liggen. De keuze voor een rit door een klein stukje België was daarom zo slecht nog niet.

We moesten dus door die tunnel en daarna nog door een wat kleinere. Alsof de grote Westerschelde tunnel (de langste tunnel van Nederland) mij nog niet genoeg gekweld had. Niet veel later arriveerden wij te Hengstdijk. Bij het bedrijf van de trailers. En daar stond mijn trailer! Ik vergat de ellende van de heenreis als sneeuw voor de warme zon. En bestudeerde mijn trailer. Samen met Alex keken wij naar de status van de trailer. Schoon was die niet. Af wel. Dat wilde zeggen: alles zat erin en zag er op zich ook goed uit. Een paar plekken in de lak waren de wat mindere zaken. Na wat minuten kwam de medewerker, legde mij wat uit, gaf mij de papieren en haakte de trailer met ons aan de auto. Een laatste check betrof de aanhangerverlichting als rem, achteruit, gewone en knipperlicht. 

Nadat het sein gegeven werd dat alles naar behoren werkte vertrokken wij weer richting huis, opnieuw door die Westerscheldetunnel. 

Eigenlijk verliep de reis naar huis zeer voorspoedig. De Rooie, zelf ook best hoog, had wel een behoorlijk hoge aanhanger achter zich. En eerst leek hij wat moeite te hebben met het trekken ervan maar na zo'n kilometer of 40 had ik als bestuurder van het geheel het door en ging het steeds beter. Ook zonder te beseffen steeds harder trouwens!

Thuisgekomen kwamen de familieleden de trailer goed bekijken. Het eindoordeel werd gegeven en op de lekkende kraan en de plekjes in de afwerking na, werd de trailer als mooi gezien. De volgende dag zou ik het bedrijf een mail sturen met de fotos van de minpunten. En vervolgens afwachten op reactie. 

Nu de trailer in Hengelo staat kan ik weer over gaan tot de orde van de dag! Feit is dat ik de trailer nog niet voor zijn doel gebruiken kan. Wel wil ik zeer binnenkort gaan proefdraaien.  Ik moet tenslotte weten hoe de vitrine werkt. Of de vriezer in de trailer. En de afzuigkap natuurlijk. Eerst wil ik draaien met ijs. De tweede keer met crêpes en de derde keer met worsten.

Pas dan weet ik of de kar in al haar facetten voldoet. En kan ik, wanneer het daar weer de tijd voor is, klaar zijn voor het grote werk. 

Vandaag, op deze betrokken en koude lentedag reed ik weer over de Nijverheid. En ondanks dat mensen weer naar hun werk zijn, kinderen weer gedeeltelijk op school zitten, het weer dus niet echt meezat scoorde ik een omzet die ik vorig jaar slechts bij mooi weer deed maken. Of dit nu het nieuwe normaal is of niet; ik was er maar wat blij mee!

Nog even en dan is het weer warm. Anders gezegd; beter ijsweer. Vandaag kwam ik dan best tevreden thuis, maar ik was ook tot op het bot afgekoeld en verlangde zo erg naar een heerlijke bak warme koffie. Deze kreeg ik dan ook van vrouwlief zodra ik voet in huis zette. Het kon evenwel niet verhinderen dat mijn handen nog een hele lange tijd koud bleven. 

Een mooie kar, een prima voortzetting op de Nijverheid en een goed vooruitzicht. Het zijn zomaar wat punten die mij het gevoel geven dat het nog lang niet op is met de pret. Eerder nog dat de pret zojuist in al zijn hevigheid is losgebarsten. We gaan nog leuke dingen doen dit jaar.

God, wat zie ik ernaar uit!

Tot volgende week!

Frank Boereboom

Frankys-Food 

Hengelo